Hondjes - al weer

Soms heb zelfs ik het gevoel dat mijn hele leven om deze 2 monsters draait, wat natuurlijk niet (helemaal) klopt. Maar ze zijn wel een heel zichtbaar deel en een deel waar ik behoorlijk veel tijd in steek. Maar toch..... het is een deel waar ik de lezers van dit blog maar beperkt mee wil lastig vallen. Want, let's face it.... hoeveel varianten op 'ze zijn zo leuk, bladiebladiebla,.....' kan je als lezers over je heen krijgen voor je er hartgrondig zat van wordt.

Alleen..... ze zijn nu eenmaal een van mijn meest gefotografeerde modellen. Naast een bepaald jongetje wat mij verbiedt zijn afbeelding via het internet te verspreiden, dan. Nog steeds mag het niet! Zucht.... Al heb ik goede hoop dat ik wel hem in Halloween-outfit er doorheen ga krijgen! Maar dat terzijde.

Rekensommetje

Sinds een jaar gebruik ik voedingssupplementen om mijn fibro-klachten tegen te gaan. En dat helpt. Niet een klein beetje maar een beetje heel errug veel, zeg maar. Een beetje boel++ veel. Dus daar ben ik blij mee. Heel blij. Zonder die supplementen zou ik een stuk minder kunnen doen dan ik nu doe, een stuk vermoeider zijn dan ik nu ben, een stuk stijver en dus moeizamer bewegen (wat weer meer energie kost) en veel vaker 'echt' pijn hebben in plaats van een beetje.

Een van de redenen waarom het hier zo stil is geweest, is omdat ik nogal druk bezig ben met allerlei leuke, interessante, inspannende en inspirerende cursussen en trainingen waardoor het bloggen er gewoon bij inschiet. Cursussen en trainingen die ik (mede) dankzij het slikken van deze supplementen WEL kan volgen en die mij met kabouterstapjes verder helpen richting mijn droom van: weer aan het werk.

Maar hoe alles in 1 dag te stoppen op een manier dat ik het allemaal gedaan krijg en ook nog eens gezellig rondloop en aandacht kan hebben voor Echtgenerd en Kind........ da's een hele puzzel en bloggen is daarvan, helaas, het slachtoffer.

Een beetje boel anders dan anders

De eerste week school na de zomervakantie is altijd iets geweest waarop ik mij mentaal moest voorbereiden, even voor moest zorgen zelf uitgerust te zijn en eentje waarbij ik ook moest zorgen dat ik super op tijd mijn bed uit kwam.

Want de eerste week school is hel! Voor mij als moeder dan. Een kind wat niet zijn bed uit kan komen, niet meer gewend is om zich gelijk aan te kleden en geen zin heeft om te eten op de vroege ochtend. Een kind wat aan het handje mee moet worden genomen, want alles is spannend en eng op school. Een kind wat doodmoe thuiskomt en zich afreageert, ruzie zoekt en vooral niets wil doen. Ook de dingen die hij leuk vindt niet. Een kind wat, hoe moe ook, niet op tijd naar bed wil maar eigenlijk te moe is om zijn ogen op te houden. Een kind met onstilbare huilbuien, onbegrijpelijke maar o zo heftige woede-aanvallen, een kind wat dagelijks roept: “Mama, ik HAAT je!”

Dat is mijn ervaring met de eerste week school na de zomervakantie. Dus ja, ook deze keer had ik mij voorbereid. Voor NIETS!!!!!!!

Maandag was ik er helemaal klaar voor om met hem mee de klas in te gaan, maar op het schoolplein werd ik teruggestuurd: “Nee, mama. Je hoeft niet mee. Dat kan ik alleen.” Om vervolgens aan het einde van de dag weer vrolijk naar buiten te komen en een hele middag zonder woede-aanvallen met vriendjes buiten te spelen. Ook zijn eten ging gewoon naar binnen en naar bed..... zonder problemen. Had ik al gemeld dat hij 's ochtends probleemloos was opgestaan?

Dinsdag was hij moeier en was er wel 's avonds een uitbarstinkje, maar dan eentje van zeg 3.5 op de schaal van Storm.... niet eentje om je druk over te maken.

Maar gelukkig was ik wel zo slim om woensdag ervoor te zorgen dat de hondjes 's ochtends uitgebreid uit te laten zodat hij 's middags alle ruimte had om bij te komen. En dat had hij nodig. Al zijn we wel gezellig (en dat is niet vanzelfsprekend met dat kind van mij) samen naar de bieb geweest. OP DE FIETS!

Op donderdag was hij moe en wilde hij niet naar de judo, om na een half uurtje Donald Duck lezen weer helemaal te zijn bijgetankt.

En ook vanochtend stond hij vrolijk naast zijn bed. En terwijl we zelfs eerder weg moesten dan normaal...... was hij ruim op tijd en zonder morren klaar voor vertrek.

Weg de huilbuien, woede-aanvallen, niet kunnen opstaan en doodmoe zijn van voorheen. Heerlijk!

En dan ben ik blij, dat we afgelopen jaar al die tijd en moeite hebben genomen om te zorgen dat het Kind goed in zijn vel kwam te zitten. Dan leg ik alle commentaren over 'je moet dat kind niet zo beschermen' glimlachend naast me neer. Want nu zie ik het resultaat van een jaar (of eerder jaren) super-alert zijn op overprikkeling, hem de ruimte geven tot rust te komen, niet meer dan 1 druk 'iets' per weekend (of week) plannen, hem dagjes thuis houden van school, bezoeken aan een haptotherapeute, en wat al niet meer. Nu loopt daar een jongetje wat goed in zijn vel zit, en veel belangrijker, een jongetje dat weet dat hij de wereld aan kan, misschien nog niet alleen, maar dan wel samen met mama, de Echtgenerd en papa.

Zoals gewoonlijk ben ik trots op mijn Kind. Maar dit keer ook trots op mijzelf, omdat ik in dit geval wel op mijn gevoel ben blijven afgaan en heb gedaan wat ik dacht dat goed voor hem was. Schijt hebbend aan al die mensen die vonden dat ik overdreef of gewoon niet wist waar ik mee bezig was.

Want ik heb een heerlijk Kind. 8 jaar oud, maat 128, schoenmaat 34, blond haar tot onder zijn kaak, grijs/groene ogen en een hele lieve lach. Als lezer zul je het plaatje er zelf bij moeten verzinnen, want hij heeft ook een duidelijke eigen mening en een hartstochtelijk bezwaar tegen foto's van hem plaatsen op internet.

Nieuw schooljaar

En terwijl je met je ogen knippert, is het nieuwe schooljaar weer begonnen. Het Kind is met frisse tegenzin weer naar school en eerlijk gezegd ben ik blij dat de vakantie voorbij is. Want met beide mannen hier in huis, kom ik aan mijn dagelijkse routines amper toe.

Nu de regelmaat weer heeft toegeslagen, heb ik opeens weer tijd voor mijzelf. En hoe leuk ik vakantie en gezellig met z'n allen samen zijn ook vind....... die tijd voor mijzelf, die is heilig! Dat zijn de momentjes waarin ik oplaad en die me helpen om makkelijker de dag door te komen.

Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar ik ben dol op regelmaat! Regelmaat rules!! Big Time!

Niet alleen voor het Kind begint het schooljaar, voor mij begint het eigenlijk ook. Komend jaar ga ik weer een tandje hoger en een best behoorlijk aantal (korte) cursussen volgen. Hopelijk lukt het me zo om weer een stapje (kabouterstapje) dichterbij mijn grote doel: WERKEN te komen. En daarbij zijn het ook nog eens dingen die ik allemaal gewoon heel erg leuk vind. Bonus, niet????

Zo ga ik verder met edelsmeden en kleding maken en nog meer schrijven (wel 3 verschillende cursussen!). Ook ga ik de basis leren van beeldbewerking en van vormgeving. Vooral die laatste 2 lijken me ook heeeel toepasbaar op dit blog. Want dat kan best wat fleuriger en met meer plaatjes.

En dat is gelijk een puntje waar ik de komende tijd eens goed over na ga denken/al een tijdje flink over loop te peinzen. Wat te doen met mijn blog? Stoppen? NEE, echt niet! Daar vind ik het veel te leuk voor. Maar ik zit een beetje in de knoop met 'wat-wil-ik-er-nu-mee?' Begonnen als een blog over mijn leven met fibromyalgie, merk ik dat ik steeds minder zin heb om daar over te schrijven. Een huis-tuin-en-keukenblog is op zich ook niet verkeerd, maar wat doe ik dan in godesnaam met Google+ (handig, maar daar zit amper iemand op) en Facebook (erg onhandig maar daar zit iedereen weer wel). Om het overal over hetzelfde te hebben, vind ik saai..... erg saai. Dus ik zoek naar een combi die voor mij werkt en voor anderen ook interessant is om te lezen/volgen/etc....

En inderdaad, wat zet ik op Facebook (of Google+)? Met wie wil ik wat wel en niet delen? Maar ook op mijn blog geldt: wat zet ik er wel en/of niet op? Zeker nu het Kind foto's van hemzelf gevetood heeft, is dat iets waar ik me opnieuw zeer bewust van ben geworden. Alles wat ik post (waar dan ook) heeft impact op anderen. Ook in wat en hoe ik reageer op posts van anderen kunnen gevolgen zitten die ik niet had bedoeld of had verwacht. Daar kwam ik laatst achter toen ik enthousiast op een Facebookpost reageerde. Want iedereen leest mee, ook minder-bekenden of mensen die daar niet als 'vriendje' zitten maar meelezen als concurrent of mogelijke klant. En dan is het flapuiterige medium Facebook opeens erg onhandig.

Dus daar zit ik zo een beetje mee, daar in mijn koppetje. Dat en een manier vinden om te leren zelf regelmaat in mijn leven te brengen....... want patronen doorbreken is me de afgelopen jaren aardig gelukt, nieuwe ritmes aanbrengen....... nope, daar kom ik geen stap mee verder.

Regelmaat rules! En lang leve Internet! Maar hoe er mee om te gaan? Tja, da's weer een heel ander verhaal en genoeg om een schooljaar mee te vullen.

To be continued................

Slavenarbeid

Woedend staat hij naast me terwijl de tranen over zijn wangen biggelen. Met lange uithalen snikt hij het uit. Want groot onrecht wordt hem aangedaan. Hij kan het niet geloven! Dat dit hem overkomt.

“Dit mag niet!” klinkt het tussen 2 halen door. “Ik ben een kind, dit hoef ik niet te doen! EEN KIND! Hoor je wel, mama! Een kind, geen werker!”

Vertwijfeld kijkt hij naar de vuilniszak in zijn handen.

“Dit is saai, het is oneerlijk! Ik hoef niet te werken! Ik ben een kind, hoor!” Probeert hij nog een keer.

Onverstoord knip ik verder. Wat heb je aan een kind als je hem niet af en toe als slaafje in kunt zetten? Na een kwartier heeft hij zich neergelegd bij zijn wreed slavenlot en is hij opgehouden met snikken. Als een half uurtje later de buurman naar buiten komt met een reep chocolade voor de harde werker begint hij ook de voordelen ervan in te zien.

Van dat verplicht z'n moeder helpen met het knippen van de heg.

Ik vind het niet eerlijk

Sinds een week is Het Kind weer terug van vakantie met zijn vader. Een mooie aanleiding om, zoals het een trotse moeder betaamt, het internet te bombarderen met allerlei recente foto's van mijn fantastische jongetje, niet?

Dus, waarom staan ze er dan nu niet? Niet op dit blog, niet op G+, niet op Facebook.... gewoon niet.

Voor de verandering is dat niet omdat ik als een dood lijk op de bank hang. Nee, zelfs dat zou me er niet van kunnen weerhouden om - want echt wel trotse moeder die haar kind 3 weken gemist heeft - iedereen te terroriseren met beeldmateriaal dat bewijst dat mijn Kind o zo ontzettend leuk aan het worden is.

En tijdens dezelfde wandeling afgelopen zondag waarop ik de foto's voor bij dit blogje maakte, schoot ik een paar (al zeg ik het zelf) prachtige foto's van mijn Kind. De hondjes stonden er leuk op. De Echtgenerd deed het ook niet onaardig. Maar tja, omdat ik hem (best wel een beetje boel) gemist had.... maakte ik de meeste foto's van Storm. Geheel tegen zijn normale gewoonte in, poseerde hij zelfs op meerdere boomstronken.

Maar........................ verbood mij tegelijkertijd om die foto's op het internet te plaatsen. Niet alleen wordt hij groot en leuk, hij krijgt ook een heel heldere en overtuigde eigen mening.

Het – mag – niet – PUNT

Echt niet? Probeerde ik nog.

ECHT NIET!!

Zeker weten?

ZEKER WETEN!!

Tja, en ook als trotse moeder, heb ik de wensen van mijn kind daarin te respecteren. Het is zijn porum op dat plaatje...... en die plaatjes op internet verdwijnen meestal niet. Beeldrecht, enzo...... zucht.

Gelukkig staat het Kind ook graag achter de camera en lukte het hem gisteren om tijdens een picknick met zusje en nichtjes (waarbij ik ook weer zulke ontzettend leuke foto's van hem in actie nam) een foto van mij* te nemen die ik niet meteen – per ongeluk, expres, oepsie – met een klik van mijn muis in de prullenbak flikkerde. Iets wat redelijk een unicum is........

Zie ik er moe uit? Ja, dat ben ik ook. Het briljant slechte weer van de afgelopen tijd en mijn fibromyalgie..... het is nou eenmaal een ruk-combinatie. Such is life..... of in ieder geval..... het mijne.

Oh, en wat geïnteresseerde familieleden en zeer goede vrienden die door de ballotage-commissie genaamd Storm komen betreft: voor deze happy few heb ik toestemming (van Zijne Koninklijke Halsstarrigheid) om ze - wel op aanvraag natuurlijk – foto's van hem als bijlage te mailen.Alleen plaatsen op internet........ DAT MAG DUS NIET!!!

NIET!!

ECHT NIET!!

ECHT, ECHT, ECHT, NIET!!!!!

*Mrs T.: speciaal voor jou, een foto van mij met hoofd en al.

Gezond masochisme???

Als ik vanochtend mijn ogen opendoe, is het nog donker. Niet raar, om 5 uur 's ochtends!!! Maar ach, eventjes blijven liggen kan nog wel, beloof ik mijzelf, en doezel verder. Om half 6 sleur ik mijzelf het bed uit. Nu moet ik toch echt gaan of dit belachelijk veels te vroege opstaan is helemaal voor niets. Zachtjes trek ik mijn kleren aan in de hoop de Echtgenerd nog even te laten slapen. No joy, Macho weet wat er gaat gebeuren en staat enthousiast met zijn wapperstaart zwaaiend naast het hoofdeinde van het bed, uitgerekend niet aan mijn kant, ja.

Snel dirigeer ik hem de slaapkamer uit, waarop hubbylief prompt verder slaapt. In de woonkamer zit de Ginny-puppy al kwispelend klaar in de bench. Ook zij weet wat er gaat gebeuren. 't Is immers al de 3e keer in een week dat ik op dit tijdstip opsta. Snel open ik de bench en neem beide honden mee, door de voordeur, naar buiten. Nagestaard door het itty-bitty-kitty-committee die zich afvragen waarom ik niet gewoon uitslaap, zoals normaal. Zij zijn wel wat verbolgen over deze wijziging in hun ritme.

Even later rijd ik in de schemering door stille straten, een verdwaalde auto en sporadische fietser daargelaten. Het heeft iets clandestiens, zo op dit vroege tijdstip. Alsof je onderweg bent naar een geheime afspraak, om een bank te beroven, of een lading verboden goederen af te leveren. In ieder geval voelt het alsof je iets verborgen wilt houden. En in zekere zin is dat ook zo. Of beter gezegd, ik probeer iets te ontwijken, iets wat op 'normale tijden' godsonmogelijk lijkt. Want ze zijn overal!

La Lena's Cateringservice

Mijn weird sister heeft een nieuwe baan. Goed nieuws, toch? In deze rare economische tijden. Maar met een nieuwe baan is het altijd wel even wennen. Nieuwe omgeving, nieuwe collega's, nieuwe werkwijze, nieuw, nieuw, nieuw.

Als 'zusje' leef ik natuurlijk mee. Vind ik het heel gaaf voor haar dat ze is aangenomen en had ik de behoefte om op een tastbare manier mijn steentje bij te dragen. Maar, let's face it, behalve iemand veel succes wensen en meeleven kun je niet al te veel doen. Het is haar nieuwe baan en ze heeft echt niet iemand nodig die haar handje vasthoudt tijdens haar eerste werkdag. Zelfs het Kind, met zijn 8 jaar, wil dat niet meer.

Hoepla!

Zo blog je de ene dag over de 65steverjaardag van je vader en jouw keuze om verder met hem te leven. De volgende dag het andere uiterste. Ik blogde er vorige week al over,maar nu is het dan toch echt voorbij.

Gisteren is zij overleden, mijn oma - Neels van Staalduinen - van der Hout - 96 (!) jaar oud.

Een oma die ik voor altijd zal blijven herinneren vanwege de volgende dingen: Biefstuk met doorgekookte aardappelen en wortels en jus! Veel jus! En dan prakken, mjam, mjam, mjam. Draadjesvlees, ook dat maakte ze zoals een echte oma betaamt. Stoofpeertjes! Roomboterkoekjes, chipolatapudding. Zoals gewoonlijk gaat mijn door voedsel geobsedeerde kant als eerste met mijn herinneringen aan de haal.

Maar ook de Big Ben, die hing in de gang – net als nu bij mijn bejaarde buurman waardoor ik elke dag eventjes weer aan haar denk. De lange marmeren gang waarin wij als kind eeuwig heen en weer raceten. De enge steile trap, die bekleed was met tapijt en waar je gemeen op kon uitglijden. Behalve oma, die rende – hakken en al – die trap op en af alsof het niets was. Spelen in de achtertuin, met tinnen tobbes. De geitjes voeren. 's Gravenzande, want daar woonde ze. Eindeloze spelletjes mikado op de tafel met het Perzische kleed – waarop je heerlijk kon vals spelen. Onneuzen, zo noemde oma dat, en zij was daarin de onbetwiste kampioen. En ze ging naar de mart. Oma die aankwam rijden in haar witte Starlet. Dat was de oma uit mijn jeugd.

Maar oma werd later ook: 10x hetzelfde gesprek voeren over altijd dezelfde onderwerpen. Je wist het van te voren. En ja, 5 minuten nadat je je eerste kop koffie gekregen had begon de riedel:

“En je broer? Heeft die al een vriendin?” Waarop standaard 'nee' antwoordde en zij zich afvroeg waarom dat toch kon. Want het is zo'n leuke jongen. En een jongen, dat bleef hij voor haar ook, ook toen hij al lang en breed 32 jaar oud was.

“De Echtgenerd? Die werkt toch bij het ministerie? Heeft hij je vader nog gekend?” Natuurlijk noemde ze de Echtgenerd geen Echtgenerd, het internet ging aan haar voorbij. En ja, hij heeft bij het ministerie gewerkt, net als mijn vader. Maar daartussen zat een jaar of 20 tussen – iets wat zij niet meer begreep.

“Ja, autorijden doe ik niet meer. Ik heb het altijd gedaan hoor, nooit ongelukken gehad. Maar op een gegeven moment moet je stoppen. Hij staat nog altijd beneden. Tante M. rijdt er nu in.”

“En die kleine jongen? Hoe oud is hij nu? Zo oud al? Meid, wat gaat de tijd snel!”

En een inkoppertje, omdat ik wist dat ik haar daarmee blij maakte, het commentaar op de meegebrachte bloemen: “Ik hou zo van bloemen! Ik heb altijd bloemen in huis! Opa ook (al noemde ze hem de laatste jaren altijd Oom Maarten omdat ze vergat dat ik haar kleindochter en niet een nichtje was), altijd als we terug waren van vakantie, haalde hij eerst bloemen.”

Bij oma las ik de Libelle en de Vorsten, terwijl zij na het eten dutte in haar stoel. Bij oma at je standaard Mona pudding toe.

Oma's grootste nachtmerrie was niet meer thuis kunnen wonen en naar zo'n verschrikkelijk bejaardenhuis te moeten gaan. Een schrikbeeld wat de afgelopen tijd steeds meer de mogelijke werkelijkheid leek te gaan worden. Tot gisteren dus.

Dag lieve oma! Hoepla!

Mijn vader is vandaag jarig en wordt 65 jaar

65 jaar. Is mijn vader vandaag geworden. Iets waar ik hem al een tijdje mee plaag. Zeker omdat ik zo'n mooi optelsommetje kan maken dit jaar. De Echtgenerd werd in januari 30, ik word in oktober 35 en ja.... tel dat bij elkaar op en zo oud werd mijn vader vandaag.

Het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd zelf, is (volgens mij) nog niet eens iets waar hij mee zit..... maar dat pensioen...... voor hem is dat idee een grote gruwel – workaholic als hij is. Gelukkig hoeft hij nog niet te stoppen, hij mag nog ¾ jaar doorwerken en wie weet wat hij daarna gaat doen, hijzelf weet het nog niet helemaal. Maar het was leuk om hem dat aanstaande pensioen zo af en toe – een beetje plagerig – onder zijn neus te wrijven. Hè, ouwe??

Maar dat was iets wat ik bijna niet had gedaan. Ik was namelijk wel een beetje klaar met mijn vader. Want hoe aardig de man ook is, veel van de keuzes die hij in zijn leven gemaakt heeft (en net zo veel gevallen het gebrek daaraan) hebben in het verleden een grote impact op mijn leven gehad en overwegend een niet bepaald positieve. Maar daarover praten was niet of nauwelijks mogelijk. Elk gesprek wat die richting uitging werd afgedaan. Terwijl ik daar grote behoefte aan had. Praten over het verleden. Praten in het algemeen over iets diepgaanders dan weer, werk en het nieuws van de dag. Echt praten.

Net zoals aan duidelijkheid. Toen vorig jaar mijn vaders schoonmoeder overleed, wisten mijn broer en ik oprecht niet waar wij hoorden. Twijfelend stonden wij bij de ingang van het uitvaartcentrum; wat doen we? Lopen we met andere genodigden de zaal binnen of mogen wij ook de kamer voor familieleden in? Hoorden wij er wel bij?

Het contact wat er was, was door dit alles ontzettend oppervlakkig, nietszeggend en uitermate frustrerend. Het maakte mij heel ongelukkig. Zeker omdat ik ook een ander voorbeeld had, van hoe het wel kon gaan. Mijn stiefvader. Die in de nog net geen 10 jaar dat hij met mijn moeder getrouwd is er zijn best voor heeft gedaan om mij het gevoel te geven dat ik erbij hoorde, bij zijn familie. Dat ik welkom was. Ook al deed ik dingen waarvan hij gruwelde, als kind van zijn vrouw had ik daar een plaats. De keuze om hem stiefvader te noemen, was de mijne en dat doe ik omdat hij in die - eigenlijk vrij korte – tijd een vader voor mij geworden is. Waarbij hij – en dat was een pijnlijke realisatie – mijn 'eigen' vader niet verdrongen heeft, maar de ruimte opvulde die mijn vader (zo ervoer ik dat) nooit ingenomen had.

Dus vroeg ik mij al een tijdje af, wil ik wel zo'n vader? Wil ik wel omgaan met iemand die zo halfslachtig is als het om zijn dochter gaat? Ikzelf ben trots op mijn kind en ik zorg ervoor dat mijn zoontje en de rest van de wereld dat weten. Bij elke gelegenheid die ik daarvoor krijg, laat ik dat weten. Storm hoort bij mij! Nu, gisteren, morgen en altijd. MIJN KIND – onlosmakelijk onderdeel van mijn gezin, mijn leven en mijn hele wezen. Wist u dat nog niet? Nou, dan bij deze!

En wil niet elk kind dat weten? Ik wel en dat was wat ik al die jaren zo ontzettend miste. Zo ontzettend dat het fysiek pijn ging doen.

Maar doen alsof hij niet bestaat, dat werkt ook niet. Ik besta vanwege hem. Mijn broer, halfbroertje en -zusje bestaan vanwege hem. Mijn kind - zijn kleinzoon - bestaat omdat hij bestaat. En hem uit mijn verleden wissen gaat ook bijzonder slecht. Dat zorgt voor rare situaties als je herinneringen gaat ophalen met andere familieleden.

Ergens vorig jaar kon mijn vader niet langer meer ontkennen dat hij het misschien niet helemaal goed had aangepakt en dat het tijd werd voor meer duidelijkheid. Echt met de billen bloot gaan, mmmh... nee, dat lukt hem niet.... maar met babystapjes probeert hij zijn leven te beteren.

En dus eigenlijk is mijn cadeau dit jaar niet de cd van Florence and the Machine die ik hem gisteren alvast voor zijn verjaardag gaf, maar de bereidheid hem nog een laatste kans te geven om mijn vader te zijn, de bereidheid om het geduld op te brengen (bepaald niet een van mijn sterkste kanten) terwijl hij de moeite neemt om beetje bij beetje zich die leegte alsnog eigen te maken. Hem toe te staan, die ruimte samen met mijn stiefvader te delen. De bereidheid om hem mijn vader te noemen.

Dus ja, wat mij betreft klopt de titel van deze post in meer dan alleen biologische zin: MIJN VADER is vandaag jarig en wordt 65 jaar.

Pa, Van Harte gefeliciteerd met die verjaardag, dat ik je nog maar lang een beetje plagen mag.

Verwend kreng???

Toen Janis Joplin aan God vroeg om een Mercedes Benz betwijfel ik of ze blij geworden zou zijn van deze variant: De Mercedes A a.k.a. de Baby-Benz.

Want heel eerlijk, ik werd dat ook niet toen ik het ding in m'n maag gesplitst kreeg. Niet geheel onverwacht dat ik er niet blij van werd; want ik had al eerder in dit model (toen de auto van mijn zusje) gereden en noemde dat ding consequent de Arrogante Stuiterbal. Ik ben over het algemeen niet bepaald subtiel als het om antipathieën gaat.

Ook was het niet geheel onverwacht dat dat in mijn maag splitsen wel gebeurde; de Echtgenerd is zeeeeeeer hartstochtelijk Benz-fanaat en rijdt zelf in deze klassieker (tenminste, als hij niet voor onderhoud bij de garage staat). Een Benz-type dat Janis ongetwijfeld als godsgeschenk graag had aanvaard.

Maar waarom liet ik het dan toe? Dat in mijn maag splitsen? Ik had een autootje waar ik helemaal blij mee rondscheurde en heel erg dol op was. En ook Het Kind vond hem fantastisch. Koekie het Koekblik, een zwarte Swift - model Koninginnedag. 

Tja, bij ons hebben auto's namen. Die van de Echtgenerd heet Bismarck (want: slagschip) en mijn nieuwe zou eigenlijk als Bibi door het leven moeten gaan. Ware het niet, dat ze op het moment Titanic heet, want ze rijdt als een zinken schip. Tenminste, voorlopig, de Echtgenerd is er van overtuigd dat dat over gaat zijn als er nieuwe schokdempers opzitten.

Autonamen en schokdempers terzijde, waarom liet ik het toe? Simpelweg omdat Koekie 1 heel groot nadeel heeft. Eentje maar, maar wel eentje die in de praktijk erg onhandig was. Mijn 2 ontzettende lieve, leuke hondjes, die het ontzettend leuk vinden om door de modder en water te rennen, springen, zwemmen, ravotten en wat dies meer zij. Die hondjes die na al dat gespetter en gespatter ook weer mee naar huis willen. En daar zat nou juist het knelpunt, want mijn lieve, kleine Koekie heeft geen achterbak die groot genoeg is om die lieve, leuke hondjes in te vervoeren. Dus zaten ze op de achterbank. Een achterbank die daardoor ontzettend smerig werd en bijna niet meer schoon te krijgen. Wat weer erg onhandig is, als je op diezelfde achterbank ook nog mensen wilt vervoeren. Iets wat we met enige regelmaat toch wilden, zeker als Bismarck weer eens (weken per keer) voor onderhoud bij de garage stond.

Dus toen ik Koekie voor haar apk naar de garage bracht (waar Bismarck ook trouw op zijn volgende onderhoudsbeurt staat – ja, staat niet stond – te wachten) en daar zo'n A-tje zag staan, toen voelde ik de bui al hangen. En ja hoor. Toen de Echtgenerd weer eens was langsgegaan voor een update op het Bismarck-front (onze garagehouder is erg aardig, levert goed werk maar plannen is bepaald niet zijn sterkste punt - het was de lezer misschien al opgevallen), had hij dat A-tje ook zien staan. En ja, hij was er (uiteraard) helemaal weg van. Zodoende heb ik dus een Mercedes A.

En hebben we ook al onze eerste boete te pakken met die A, dankzij een ijverige parkeerwacht die zag wat wij nog niet gezien hadden: dat onze bezoekersvergunning verlopen was. De bezoekersvergunning die wij in het A-tje hadden gelegd omdat we er nog niet aan toe waren gekomen de aanvraag voor een 'gewone' parkeervergunning op het nieuwe kenteken in gang te zetten. Tja, en zo weten we dan ook weer dat de gemeente de tarieven voor parkeervergunningen en -boetes drastisch – lees: verdubbeld – heeft.

Gelukkig is er ook goed nieuws, dit kan nu wel:

En hebben we een ontzettende meevaller, want onze garagehouder moest de distributieriem nog vervangen. Dat waren we bij de koop overeengekomen, maar hij was daar voor de overdracht nog niet aan toe gekomen (plannen is echt, echt, echt niet zijn sterkste punt). Omdat het A-tje een omgedraaid motorblok heeft, stuurde hij (de garagehouder) het dingetje door naar een Benz-garage die een speciale brug hebben om door hen die distributie-riem te laten vervangen. Waar door een communicatie-foutje (ook dat is een van zijn minder sterke kanten) de Benz-garage dacht dat ons A-tje 'ster-garantie' had. Da's zeg maar de verkoop-garantie van Mercedes zelf als het gaat om 2ehands Benzen, dan zorgen ze ervoor dat alles vervangen wordt wat ook maar enigszins, per ongeluk, eventueel versleten kan zijn. En dus niet alleen de distributie-riem. Bonus!!!! Voor ons dan, niet voor onze toch al plan-technisch uitgedaagde garagehouder.

Annyhoedel, om de Echtgenerd te quoten: “het meisje heeft een Benz”, nou maar hopen dat ik er na al die vervangingen ook nog blij van wordt.

Misschien niet onverwacht, maar wel raar

Als je oma 96 jaar oud is, komt een belletje in de trant van; “het gaat niet goed met oma, ze gaat hard achteruit,” niet onverwacht. Toch? Ik bedoel, niemand heeft het eeuwige leven en 96 jaar is een leeftijd die de meeste mensen nog steeds niet weten te bereiken.

Maar toch.... als dat belletje dan komt, hoe ontzettend niet onverwacht dan ook, het zet alsnog je leven op zijn kop. Want die oma is er al mijn hele leven, zo vanzelfsprekend als ademen bijna. En dan is het toch wel raar om echt met de realiteit geconfronteerd te worden. Je weet het natuurlijk allang: eens zal ze er niet meer zijn. Maar dat 'eens' wordt dan toch opeens een stuk minder abstract 'Eens' wordt opeens uitgedrukt in termijnen van dagen, weken, hooguit maanden. 'Eens' is opeens akelig dichtbij.

Wat er precies aan de hand is, dat gaat de geriater niet eens meer uitzoeken, daarvoor is ze te oud en zwak en zijn de tests die nodig zouden zijn te intensief en ingrijpend – laat staan dat een eventuele behandeling in haar geval nog een reële optie is. Maar hoe leg je dat uit aan iemand die al jaren dement is? En niet zo maar iemand maar aan een zeer eigengereid persoon die over de jaren een ijzeren routine heeft opgebouwd waardoor ze (uiteraard met veel hulp en bezoekjes van familie, thuiszorg, etc.) nog steeds zelfstandig woont. Die niet anders weet dan dat dat is wat ze doet. En die dus 's nachts gewoon uit bed stapt en naar de wc loopt, omdat zij allang weer is vergeten dat haar lichaam dat niet meer kan. En die dus valt, tot 2x toe. Wat ze ook meteen weer vergeet.

De afgelopen paar dagen zijn dan ook raar. Zeker als ik gisteren samen met een tante 'dienst heb' bij oma omdat de 24-uurs verpleging nog niet (want weekend) in gang kon worden gezet. Maar oma snapt dat allemaal niet, die wil gewoon aangekleed en weten of de boodschappen geregeld zijn en weten waarom Nicht die-en-die nu opeens langskomt, het is toch geen woensdag? En het kost veel moeite om dat, elke keer weer, op een voor haar behapbare manier uit te leggen.

Het is raar om mijn onverwoestbare en of zo zelfredzame oma zo te zien. Raar om haar te moeten helpen met dingen die ze vorige maand nog gewoon zelf kon en raar om haar elke keer weer uit te leggen waarom je haar daarbij helpt.

Want zij weet niet, wat wij allemaal wel weten, dat 'eens' heel dichtbij gekomen is. En dat maakt het het meest raar van allemaal.

Soms verbaas ik mijzelf.....

Want terwijl ik mega-ongesteld ben (eindelijk na 4 pre-menstruatiepijndagen rondlopen met opgezwolle handen, voeten en uiteraard nog bollere buik), heb ik op een enkel bakje M&M's op pre-dag no. 3 na deze mega-grote zak, die de Echtgenerd liefdevol en met zijn gebruikelijke (over-)enthousiasme had meegenomen, niet aangeraakt.

Sterker nog, zelfs terwijl ik, zoals gebruikelijk met behulp van een itty-bitty-kitty, die zak op de foto zette...... nope, geen enkele M&M tussen mijn lippen laten verdwijnen.

 Dus ja, ik ben verbaasd en vraag me quasi-serieus af: gaat het wel goed met mij?

HUH?? Geen zin in M&M's??? WTF???

Terug van weggeweest

Die kattenpensionmedewerkster uit mijn voorlaatste blogpost van 31 mei, ja, veels te lang geleden dus eigenlijk, sorry daarvoor. 't Liep een beetje uit de hand, was wat hectisch en druk hier. Maar dus, die kattenmedewerkster dus, die sprak profetische woorden. Want de verbouwing liep zo ontzettend uit dat onze poezemonsters daar toch echt tot de 16e juni bleven.

Of eigenlijk, de 15e, want dat was de vrijdag en in het weekend konden ze niet worden opgehaald. Maar ja, dus wel veeeeeel langer dan gepland. Tot die 15e juni hebben wij op 3 verschillende bungalowparken gezeten, omdat elke keer het park waar we zaten zat volgeboekt. Hoezo, het gaat slecht met de economie? Waar het in de laatste 2 parken wel slecht mee ging, was de internetverbinding. Die was in beide gevallen ronduit ruk!

Maar de 15e juni waren we thuis, eindelijk weer thuis, in een huis met een heuse badkamer, en net toilet en geplaveide keukenvloer. Oh, en een nieuw riool, maar tja, dat zie je natuurlijk niet! Wat er ook was de 15e was een hele hoop stof en rommel en stof, en zand en stof en stof.... had ik al gezegd dat er een hoop stof lag?? En dus kon ik de hele dag met hulp van de schoonmaakster (die echt een hele dag bleef) opruimen.

 

Om daarna een dagje verplicht uit te moeten rusten want de 17e moest ik super, mega, veeeeeels te vroeg op. Waarom? Daarom? Nee, niet daarom maar om naar België te rijden waar de (eigenlijk niet meer zo puppy) pup niet 1 maar 2 shows moest lopen. Die ze won! Tenminste, officieel gezien dan, want in de praktijk was ze de enige in haar klasse. Dus de reis was niet voor niets en de dag was ook heel gezellig. Maar zo vermoeiend dat ik tijdens de voetbalwedstrijd 's avonds in slaap viel. 

 

Foto: Ellen van Oosten

Foto: Ellen van Oosten

Foto: Ellen van Oosten

 

Gelukkig had ik de 2 weken daarna de perfecte reden om niet te veel af te kunnen spreken. Ik speelde voor uitlaatservice. En dat kwam goed uit, want na alle stress, schoonmaakakties en hondenliefhebberij waren mijn batterijen leeg. De meute moest zo tussen 11 en 12 uit en dat maakt afspraken maken al snel wat lastig, zeker als je om 3 uur weer op een schoolplein moet staan. 

Zo had ik 2 weken om tot rust te komen, mijn zonden te overdenken, wilde plannen te smeden voor de toekomst en tot minder fijne conclusies te komen als het ging om mijn gewicht. Want op mijn gezondheid had ik de afgelopen tijd een stuk minder gelet en van bewegen was het ook al niet gekomen.

Dus daar heb ik nog een week over lopen miepen, en meer lopen miepen tot ik er echt niet meer onderuit kon en moest bekennen dat dit miepen struisvogelpolitiek was. Niet alleen moest ik niet miepen over mijn te dikke buik maar er wat aan doen, ook moest ik toegeven dat ik daarover liep te miepen om maar vooral niet over dat andere te hoeven nadenken.

Het feit dat het bijna zomervakantie was. Wat op zich niet erg is, maar de eerste 3 weken gaat Het Kind met zijn vader op stap. En da's wel een miepje of 100 waard. Want missen, dat doe ik hem. 

Maar annyhoedel, het miepen, zonden overdenken en uitrusten ben ik inmiddels wel voorbij en bij deze beloof ik plechtig weer wat vaker van mij te laten horen!

Beloofd! Echt waar!

Ontheemd

Ja, zo voel ik me: ontheemd. Schreef ik een jaar geleden nog veel over onze verbouwing...... daarna werd het stil op dat gebied. Verbouwingsmoe was ik en niet alleen ik. De Echtgenerd kon het woord verbouwing niet meer horen.
Want zo goed ging die verbouwing niet. Een aantal nare verrassingen en minder goede keuzes maakte dat het niet helemaal uitviel zoals wij gehoopt hadden. En da's niet leuk. Zeker niet als je, zoals de Echtgenerd, daar zelf hard hebt lopen klussen. Dan heb je even geen zin meer... voor een hele lange tijd.

Maar ja, het is wel leuk als je in een 'af' huis woont en als zelfs de belasting-inspecteur die op bezoek komt, vraagt of je bekend bent met dat ene programma... u weet wel: Mijn man is klusser..... Dan weet je dat het tijd is om weer wat te doen. Of te laten doen, in ons geval.

Want naast de afwerkklussen en minder goede keuzes was er nog 1 groot project dat moest worden aangepakt: het vervangen van het riool. En daar zijn ze, terwijl ik dit schrijf, dus druk mee bezig. Het hele huis ligt overhoop, de vloer van de badkamer, wc en keuken ligt open en het gezin is gevlucht. Op de Echtgenerd na dan, die elke ochtend belachelijk vroeg de auto instapt om de werkzaamheden te overzien.

Waar wij zitten? Tja, overal en nergens. Het itty-bitty-citty-committee zit in een pension in de buurt. Het Puppy-draakje is aan het logeren bij de fokster. Het Kind is ook uit logeren maar dan bij zijn vader en het Hondje en ik zitten in een vakantiepark op zo'n 20 minuten afstand. Enne, ik kan u vertellen.... da's ook niet leuk, niet. Een vakantiepark zo in je eentje. Da's eigenlijk best saai.

Want vakantieparken zijn niet bedoeld voor mensen alleen, maar voor gezinnen!! En de mooie wandelroutes in de buurt zijn op cruciale punten in onderhoud, nog zo'n tegenvallertje.

Maar dat tegenvallertje staat in het niets bij de onzekerheid over wanneer ze klaar zullen zijn met deze laatste verbouwing. Er wordt knoerthard gewerkt, daar ligt het niet aan maar weer zijn er een aantal nare verrassingen opgedoken en tja, hoe langt het dus duurt voor ze klaar zijn?

Inmiddels hebben we de volgende uitwijklocatie voor onszelf al weer geboekt (het park zit volgende week vol) en kunnen Pup en Kind zonder problemen nog even blijven logeren. Als ik het pension bel om te vragen of ook de poeziewoezies nog even kunnen blijven, is dat geen enkel probleem.

"Als we ze maar voor 16 juni ophalen." Antwoord de mevrouw aan de telefoon opgewekt, als ik haar gisteren spreek.. En even schrik ik me dood! Yikes, stel je voor: nog 2 weken niet naar huis kunnen!!!

Uiteindelijk blijkt de nachtmerrie iets minder groot. Slechts een week langer..... Vertelt de Echtgenerd me net. Met alle droogtijden voor cement en weet ik wat meer gaan ze woensdag uiterlijk donderdag klaar zijn.......

Ik ga nu even balen en daarna maar weer wat belletjes plegen om opvang te regelen/verlengen voor de poezenbeesten, de pup en het Kind.................. Verbouwen....... voor de komende tig jaar heb ik er serieus genoeg van!

All for the show

Dit verhaal schreef ik voor mijn cursus creatief schrijven. Het is gebaseerd op de ringtraining die ik met de pup volg en op het Toller festival waar wij voor het eerst een show liepen.

“Breng jij haar zelf voor?” Wijdbeens staat ze voor me terwijl ze me keurend bekijkt. Uit haar blik spreekt twijfel. Alsof ze zich afvraagt of me dat wel gaat lukken. Al kan het ook desinteresse zijn. Voor een fervent Labrador-liefhebster als zij, is mijn kleine Tollertje natuurlijk maar een matig interessant onderwerp.

Ginny - foto infoleo.nl

 “Ja;” antwoord ik, ietwat onzeker: “dat is wel de bedoeling. In ieder geval de eerste keer, daarna kijken we wel hoe of wat.” Weer die onderzoekende blik naar mij, die vervolgens over mijn hondje glijdt. “Mmmh, dan moet ik dus ook op jou letten.” Is haar commentaar terwijl ze zich omdraait en naar het midden van het terrein loopt.

Toch wat zenuwachtig loop ik naar de anderen en ga naast een jongen staan met een vriendelijk gezicht. “Oké, we gaan beginnen!” Wordt er geroepen. “Allemaal opstellen, de kleine meid mag achteraan!”

Met een zucht loop ik naar het einde van de rij en zet Ginny voor me neer. Of probeer het, want Ginny vindt alles om zich heen machtig interessant en stil staan is dan best moeilijk voor een hondje van 5 maanden.

In de ring met Kaylie - foto: infoleo.nl

“2 rondes lopen!” Klinkt het nu. Geconcentreerd loop ik achter de Golden voor mij aan..... die niet doorloopt. Inhouden en ruimte creëren schiet er door me heen, dat had ik laatst van een fokster gehoord. Terwijl we rondjes rennen, legt de trainster aan iemand naast haar uit waar per ras op gelet wordt en wat wel en niet mag of wenselijk is. Één voor één brengen we de honden voor en krijgen we advies of commentaar.

“O jee, nu zijn wij!” Schiet er door me heen en gespannen loop ik naar de aangewezen plek en laat mijn hondje voor me staan. “Kijk, Tollers moeten net als Labradors los worden voorgebracht. Ze moeten zelfstandig staan en je mag niet zoals bij de Goldens of Flats ze aan je hand voeren of hun houding ondersteunen.” Deze uitleg is weer voor de persoon naast haar. Dan volgt een lange stilte, terwijl ik zo goed mogelijk probeer Ginny zo netjes en lang mogelijk te laten staan.

“Markante markering, een mooi breed voorhoofd en goed geproportioneerd. Mooi compact, dat zien ze graag bij dit ras. Mooi gangwerk net ook, dat is heel belangrijk in Nederland” “Nou, voor een Toller is het een mooi hondje!” 't Klinkt bijna verbaasd. Opgelucht haal ik adem. Zeker uit haar mond is dat een groot compliment.

“Tja, het handlen is ook heel belangrijk, de meeste mensen onderschatten dat nog wel eens!” Ze wendt zich weer tot haar toehoorster terwijl ik me terugloop naar ons plekje achter in de rij. “Die denken, ach, dat doe ik wel even. Schrijven zich in voor een show en zijn dan verbaasd dat hun hond zich in de ring niet weet te gedragen.

Iedereen kan een driehoek lopen en een hond eventjes laten staan. Maar hoe smokkel je die paar extra meter om je hond echt goed uit te laten komen. Hoe laat je je hond de hele tijd staan, ook al duurt het lang omdat er veel honden in de ring staan. Hoe zorg je ervoor dat ze rustig blijven bij een hardhandige keurmeester. Hoe laat je de hond zo staan dat zijn houding het beste uitkomt, ook bij een hond met bijvoorbeeld een holle rug.” Terwijl ze dit zegt, kijkt ze mij strak aan. Weer met die keurende blik.

De weken daarna train ik stoïcijns onder die keurende blik verder. Mijn hondje doet het goed, maar over mijn handling skills komt geen woord over haar lippen. Iets waar ik wel wat zenuwachtig over ben. Zeker omdat ik inmiddels weet dat ik Ginny niet 1 maar zeker 3 shows zal gaan voorbrengen. Waarbij de laatste 2 internationaal zijn en dus belangrijk kunnen zijn voor Ginny's toekomstige carrière als fokteef.

En nog zenuwachtiger omdat ik tijdens de eerste show niet alleen mijn eigen hondje voorbreng maar ook 2 honden van mijn buurvrouw. Die er zelf een hekel aan heeft en tegen wie ik overmoedig had geroepen dat ik dat wel even zou doen. 

Een maand later is het dan zo ver. Onder de brandende zon met allemaal hondjes, nieuwe geluiden en geuren om me heen en gras waartussen van alles te snuffelen valt, sta ik voor de eerste keer met mijn hondje in de ring. Die tot 3 keer toe gaat zitten en bij het lopen alle kanten opkijkt, behalve de mijne. De oudste hond van de buurvrouw wil al helemaal niet naar me luisteren en is niet gemotiveerd, wat duidelijk te zien is. Met de jongste gaat het beter maar daar ben ik zo druk op aan het letten hoe ze staat dat ik niet doorheb dat de anderen al zijn gaan lopen. Met een rood hoofd ren ik er achteraan.

Ginny - Beste in de Babyklasse - Tollerfestival 2012

 foto: infoleo.nl

Aan het einde van de dag sms ik opgetogen het resultaat door aan mijn trainster. Opgetogen omdat het meer dan goed is gegaan. Met Ginny ben ik Beste in de Baby-klasse geworden en met de jongste van de buurvrouw 1e in de Tussenklasse en net geen Beste Teef.

Als ik haar sms'je terug lees, kan ik een zuchtje van ergernis niet onderdrukken. Had ze dat niet een paar weken eerder kunnen zeggen??

“Goed gedaan, meis! Ik wist wel dat je het kon!”

Dat doet pijn

Al weer 2 weken geleden ben ik (eindelijk) begonnen met de introductiecursus creatief schrijven. De eerste opdrachten over gevoel en vorm gebruikte ik in die week (stiekem) als blogposts. Dus mocht je je hebben afgevraagd waarom ik opeens me ging beperken tot 50 woorden.... daarom dus. En oh, wat vond ik het leuk, die eerste les. Stuiterend kwam ik thuis. Eindelijk weer een leuke uitdaging.

De afgelopen paar weken rommelde het heel erg met mijn lichaam. Ik heb veel pijn en na verplicht stilgezeten te hebben, kwam ik maar langzaam op gang. Dus ik was heel blij dat het me al die tijd al wel lukte om al mijn afspraken en cursussen na te komen. Niet hoeven afzeggen is ZOOOOOOO'N verbetering met afgelopen jaar.

En dat voelt goed. Maar tegelijk kwam ik vorige week een volgend struikelblok tegen. Eentje waar ik veel over heb moeten nadenken en waar ik ontzettend van baal. Want ja, het is me vorige week gelukt om naar m'n schrijfcursus te gaan (had ik al gezegd dat dat een grote verbetering is??) maar toen ik daar zat..................... toen ging het dus niet. De pijn was al dagen zo, zo, zo ontzettend aanwezig dat ik over niets anders meer denken kon.

Dus toen we als opdracht kregen om een situatie van afgelopen week blanco te beschrijven...... lukte me dat niet. Bij alles wat naar boven kwam, zat pijn. Pijn, pijn, pijn. Ook bij oefening 2: herschrijf deze blanco situatie en voeg nu zo veel mogelijk geluid toe, kon ik nog steeds niets verzinnen want “auwauw, au, au, au” is niet echt lezenswaardig. Compleet gefrustreerd zat ik daar. Boos omdat ik zo ver gekomen was en het me nu toch weer niet lukte om mee te doen.

De docente had wel door dat ik niet bij de les was en vroeg me om dan voor oefening 3 een losse poging te wagen. Waar de anderen de eerste oefening weer moesten herschrijven maar nu met zo veel mogelijk zintuiglijke gewaarwordingen erin; schreef ik een stukje over mijn pijn:

Tast

Met tegenzin kom ik uit de diepte omhoog, er is niet meer aan te ontkomen. Voorzichtig begin ik aan mijn standaardinventaris:

Nek → stijf, pijnlijk en stram

Schouders → die willen helemaal niet bewegen, maar moeten het wel want de druk van het matras vertaalt zich in mijn rug tot ondraaglijk hard

Benen → stijf, pijnlijk en stram

Knieën → gevoelig, met kleine pijnscheuten

Enkels → die gaan nog wel

Maar in mijn voeten zijn de naalden volop bezig en zijn ijs- en ijskoud. Wat toch elke keer weer raar blijft omdat mijn armen gevoelloos lijken te zijn. Tenminste, zolang mijn omgeving bewegingsloos is. Want als mijn man zich naast mij omdraait, schieten de elektrische stoten vanuit mijn vingers via mijn ellebogen door mijn ruggengraat.

Tijdens het voorlezen voelde ik de tranen van onmacht, pijn en frustratie al opkomen en toen mijn mede-cursisten hun bewondering uitspraken omdat ik die pijn zo goed kon verwoorden..... toen braken de sluizen en zat ik jankend aan tafel.

Sinds die avond ben ik me bewust van een ander deel van fibromyalgie dat ik moet leren accepteren. Het feit dat ik moet accepteren dat fibromyalgie niet alleen mijn leven bepaalt (daar ben ik inmiddels aan gewend) maar dat het ook grote impact heeft op de beeldvorming over mij. Het liefste zou ik door mijn mede-cursisten herinnerd worden als die vrouw (of stiekem nog altijd: dat meisje) die van die grappige stukjes schreef; maar ik weet dat dat niet zo zal zijn. Ik zal herinnerd worden als die vrouw (of dat meisje) met die vervelende chronische aandoening die ondanks dat van die grappige stukjes schreef.

Ik weet inmiddels dat ik veel kan en dat het me zeker gaat lukken om weer dingen op te bouwen. Maar net zo zeker als ik dat weet, weet ik dat er keer op keer weer momenten komen waarop ik tekst en uitleg moet geven: ik heb fibromyalgie. Om daarmee meteen het beeld wat mensen van mij hebben samengesteld voorgoed te veranderen. Fibromyalgie; waardoor mensen bij alles wat ik doe bijna automatisch op de volgende manier zullen denken: “wat goed dat ze ondanks die pijn dat alles doet”; en dat wat ik bereik niet meer alleen op waarde kunnen beoordelen.

Hoe onzichtbaar mijn fibromyalgie ook is: ik zal het nooit kunnen verbergen. En dat doet pijn..... maar dan op een heel andere manier.

Clingendael in de herfst

Licht filtert naar beneden en richt je aandacht op de kleurafwijkingen. Verrassende geel, mooi vurig rood of juist melkbleekwit oplichtend tussen twintig tinten bruin.

Het ruikt fris, helder en wijds. Nu hier te zijn voelt als spijbelen. Een gestolen momentje van puur geluk. Het ultieme alleen-zijn.

Dubbel gevoel

“Die wil ik!”: Roept hij enthousiast. Gedecideerd wijst hij naar voren. “Die daar, op de middelste rij, in het midden.” Helemaal blij is hij, want eindelijk heeft hij ze gevonden. Al zeker 4 winkels zijn we in geweest.

4 grote winkels, vol mensen, afdelingen, roltrappen en nog weer meer etages waar, zo hoopten we, te vinden zou zijn wat wij zochten.

Al ruim een uur zijn we op strooptocht, op zoek naar geschikte kleding en …..... schoenen. Al ruim een uur waarin hij vrolijk meeloopt, helpt meezoeken en zelf ook met leuke suggesties komt. Nog geen woord van gemopper is er over zijn lippen gekomen en daarom durfde ik het aan om toch nog even een stapje verder te gaan. Des te meer omdat ik geen zin had later deze week nog een keer terug te moeten.

Dus daar staan we, ruim een uur later, na een geslaagde en gezellige shopping trip in een verschrikkelijk winkelcentrum voor een paar schoenen.

En ik ben blij dat alles zo goed gelukt is en blij dat mijn achtjarige zoontje zich eindelijk begint te interesseren voor de kleren die ik hem dagelijks aantrek............... maar tegelijkertijd ook weer helemaal niet.

Want allejezus, wat zijn die schoenen lelijk!!

Waar zit nou die winkel?

Onderweg naar de plaatselijke bloemenkiosk, herkent mijn moeder vaag de omgeving. “Dit is toch vlakbij die winkel waar ik met oma altijd naar toe ga?” Vraagt ze terwijl ze zoekend om zich heen kijkt. “Moeten we daarvoor niet naar links?”

“Nee, die is daar verderop;” antwoord ik, terwijl ik rechts de straat schuin voor ons in wijs. “Die kledingwinkel zit net voorbij de bloemenkiosk.”

“Want die winkel is vlak bij een viaduct.” Ze heeft nog steeds niet helemaal de klik gelegd en is nog steeds op zoek naar herkenningspunten. “Ja, als je vanaf oma komt aanrijden, rijdt je dat viaduct onderdoor;” antwoord ik, terwijl ik naar het gevaarte links van ons wijs; “en dan rijdt je die straat in;" ik wijs weer schuin-rechts; "en dan ben je er.”

“Mmh... nee hoor, die winkel zit daar, aan die kant;” zegt ze wijzend naar links; “aan de andere kant van dat viaduct.”

“Mam, geloof me, hij zit daar in die straat!” Terwijl ik nadrukkelijk naar rechts wijs.

“Weet je het zeker? Volgens mij zit hij toch echt aan de andere kant van dat viaduct!” Herhaalt m'n moeder nog eens naar links wijzend.

“Nee, mam, echt niet!” Terwijl ik een wanhopige zucht niet uit mijn stem weet te houden...... "Hij zit DAAR!”

“Oh, nu zie ik het!” Al bikkelend zijn we verder gelopen en staan inmiddels aan het begin van de eerder genoemde straat. “Je hebt helemaal gelijk. Hij zit daar verderop!”

“Dat zei ik toch, mam!!! Jeetje, wat ben jij eigenwijs!”

…. ach, wat zal ik zeggen: het is een familietrekje.............. Het Kind heeft er ook last van en die heeft het weer van ZIJN moeder...........

En hierna hou ik erover op..............

Afgelopen week werd ik weer geconfronteerd met zo'n vervelend fibro-feitje.... Conditie is belangrijk, conditie moet je op peil houden en doe je dat niet, dan vliegt 'ie ineens met sprongen achteruit. Natuurlijk gebeurt dit bij iedereen maar met fibromyalgie gaat dat dus effies een beetje boel harder, zeg maar.
Dus als je na een kop thee over je been gegooid te hebben opeens 2 weken stil moet zitten...... Yep, daahaag conditie! Die is een beetje kwijt.

Nog een ander fibro-feitje is dat het met fibromyalgie veeeeeeeeeeeeeel langer duurt voor je die conditie weer een beetje hebt opgebouwd. 2 weken stilzitten gaat me zo'n 4 – 6 weken minimaal kosten voor ik weer een beetje fit ben. Met als gevolg dat ik weer in huis rondhang. Niet vanwege mijn been, daar gaat het inmiddels weer goed mee, maar omdat die 2 weken stilzitten mijn conditie overhoop hebben gegooid en ik dus niet of nauwelijks weerstand kan bieden tegen die stomme, suffe, oer- oer- en intens vervelende fibromyalgie. Daarom doe ik elke keer kleine beetjes, knip ik taken op – als ik ze al niet delegeer – en hou ik me rustig. Zo moest ik tot mijn grote ergernis weer ouderwets een feestje afzeggen en bereid ik me voor op 2 weken van moe zijn, weinig kunnen en pijn. Hopelijk gaat het daarna weer wat makkelijker en ben ik over een week of 6 weer op het punt waarop ik 2 weken geleden zat..... vol energie en leuke plannen.

Dus zoals ik al eerder deze week tegen mijn jongste broertje preekte en echt neem deze wijze les van me aan: gooi nooit een hete kop thee over je been....... da's echt niet slim, nie!

….. met of zonder fibromyalgie........

Zien = Geloven

Soms heb je van die dingen, die moet je zien voor je je er een voorstelling van kunt maken. Woorden schieten soms nou eenmaal te kort. Het is een bekend gezegde en ontzettend waar. Daar werd ik gisteren weer aan herinnerd toen ik m'n weird sister aan de telefoon had. Die hier een foto van mijn been had zien staan en zich toen pas realiseerde dat het echt een mother<<piep>>ing grote brandwond was.

Wat mij weer verbaasde omdat ik hem toch vrij duidelijk omschreven had: mijn hele scheenbeen verbrand in een combinatie van 1e en 2egraadsbrandwonden. Hoe duidelijk wil je het hebben? Neem je onderbeen, houdt 3 vingers net onder je knie – leg je andere hand op de wreef van je voet en voila! Het hele stuk daartussen...... ziet er niet fraai uit op het moment.

Terwijl ik terugging in mijn herinneringen realiseerde ik mij dat zij niet de enige was die zo reageerde. Mijn huisarts, zijn vervanger, mijn vader en mijn broer, om eens een dwarsdoorsnede van 'live' been-schouwers te noemen, waren ook pas overtuigd van de ernst van de situatie, toen ze eenmaal met eigen ogen het resultaat hadden bekeken.

Kortom, het is maar weer eens bewezen: zien = geloven!!

Nog steeds geen fraai uitzicht

Zal je altijd zien, net als ik met weer goed ga letten op wat ik eet en meer energie krijg, zit ik door een kop thee, verplicht een week op de bank. Oh, ironie! Waar ik de afgelopen maanden daar zonder veel problemen, want geen fut, had kunnen blijven hangen........ zat ik nu stuiterend van de energie verplicht stil.

De eerste paar dagen was dat nog wel te overzien, want mijn been deed pijn en staan was niet leuk. Maar op een gegeven moment heb je alle klusjes die je zittend kunt doen wel gedaan, ben je weer helemaal op de hoogte van alle soaps en realityshows en kun je echt geen boek meer verzinnen wat je nog eens wilt herlezen.

Dus vrijdag was ik het wel zat. Spuugzat. Zeker met een weekend alleen thuis in het vooruitzicht. Het Kind ging logeren bij z'n vader, de Echtgenerd zou nerdy gaan doen op een conferentie in Amsterdam en ook voor de hondjes waren al leuke uitstapjes geregeld...... met dank aan mijn ontzettend lieve connecties van het hondenveld.

Weird Sister wees me erop dat het altijd erger kon.... ik kon ook op de bank zitten terwijl zij voor mij ging zingen..... Ze houdt wel van een potje leedvermaak en we hebben samen hard gelachen. Maar zat was ik het nog steeds. Dus toen de Echtgenerd 's avonds thuis kwam, trof hij een mopperende echtgenote op de bank, die het helemaal gehad had met verantwoord stilzitten, verantwoord eten en verantwoord wat dan ook.

Lief als hij is, liep hij vervolgens naar de Turk op de hoek voor een portie mixed grill en gevulde aubergine en baklava toe. Compleet niet verantwoord maar o zo lekker.

Terwijl de hondjes zich uitstekend vermaakte, lummelde ik het weekend toch braaf wat aan, en kwam mijn vader netjes op invalidenbezoek nadat ik hem, per sms, had laten weten dat ik me verveelde. Hij kwam, bekeek mijn been en vergeleek het vervolgens met een Japanse houtsnede.

Foto: Ellen van Oosten

Foto: Ellen van Oosten

Maar al dat verplicht stilzitten heeft wel gewerkt....... inmiddels kan ik weer meer rondlopen en me pijnlozer bewegen. Al is het uitzicht nog steeds niet fraai en zal ik de komende weken zeker nog rustig aan moeten doen. :-(

En terwijl mijn moederhart brak.....

Leerde het Kind een harde les. Maar hij leerde hem wel! Toen hij een week of wat geleden voor het eerst meedeed aan een judo-oefenwedstrijd en de vloer met hem werd aangeveegd.

Huilen dat hij deed! Want oh, dat was niet fijn. Zo 4x achter elkaar tegen de grond gesmeten te worden zonder zelf ook maar iets terug te hebben kunnen doen. En nee, 't was ook zeker niet eerlijk.... als enige met een witte band tussen al die fanatieke geelbanden. Waarvan er sommige wel 3x per week trainden.

Maar 't was wel goed. Want dat kwartje wat maar niet wilde vallen – over je best moeten doen voor dingen en doorzetten – dat is nu op z'n minst in beweging gekomen. Hij wil ook een gele band en gaat (eindelijk) ook echt oefenen.

Ik stond daar, zag het aankomen en gebeuren, ving op weg naar huis zijn verdriet op en was, terwijl ik voor de deur parkeerde, supertrots op mijn kind dat zelf tot die conclusie gekomen was.

Net zoals vroeger

De afgelopen tijd was ik er aan gewend geraakt om zodra ik de woonkamer inliep Calvin te zien zitten. Daarin die grote bench. Maar gelukkig mocht hij daar een week of wat geleden weer uit. Voor de zekerheid hadden we dat onding nog maar even laten staan, want stel dat hij nou toch alles zou openlikken.... Maar gelukkig liet hij al snel z'n achterwerk met rust en mocht dus ook die nare plastic kap van zijn kop af. Zo begon meneer met het terugveroveren van zijn domein.

En dat ging niet zonder slag of stoot. Want hij was zijn conditie kwijt en zijn partner in crime was er aan gewend geraakt het rijk alleen te hebben. Veel gekrijs en geblaas. Een gefrustreerde kater die erachter kwam dat hij toch echt niet meer op die kast kon springen gevolgd door nog meer gekrijs terwijl hij zijn frustraties op poezemonster no.2 botvierde. Dagenlang elkaar beloeren en bespringen..... bij voorkeur 's nachts natuurlijk.

Inmiddels is de rust weergekeerd en hoef ik, als ik een van de poezemonsters zoek, alleen maar even naar de slaapkamer van het Kind te lopen. Waar er dan 2 kopjes verstoord opkijken terwijl ze ineengestrengeld op zijn bed liggen te slapen. 

Net zoals voor Calvin's operatie!