En terwijl mijn moederhart brak.....

Leerde het Kind een harde les. Maar hij leerde hem wel! Toen hij een week of wat geleden voor het eerst meedeed aan een judo-oefenwedstrijd en de vloer met hem werd aangeveegd.

Huilen dat hij deed! Want oh, dat was niet fijn. Zo 4x achter elkaar tegen de grond gesmeten te worden zonder zelf ook maar iets terug te hebben kunnen doen. En nee, 't was ook zeker niet eerlijk.... als enige met een witte band tussen al die fanatieke geelbanden. Waarvan er sommige wel 3x per week trainden.

Maar 't was wel goed. Want dat kwartje wat maar niet wilde vallen – over je best moeten doen voor dingen en doorzetten – dat is nu op z'n minst in beweging gekomen. Hij wil ook een gele band en gaat (eindelijk) ook echt oefenen.

Ik stond daar, zag het aankomen en gebeuren, ving op weg naar huis zijn verdriet op en was, terwijl ik voor de deur parkeerde, supertrots op mijn kind dat zelf tot die conclusie gekomen was.