Wachten op.......

Op het moment zit ik in een soort overgangsfase en dat bevalt me maar matig. Inmiddels -peutvrij en heel goed in staat om zelf met mijn fibro-grenzen om te gaan, is het nu tijd om weer een stapje verder te zetten.

Niet door een baan te zoeken, dan zou ik reus moeten zijn om die afstand in 1 stap te kunnen overbruggen maar wel door op structurele basis weer meer buiten de deur te zijn. Ergens op een bepaald tijdstip moeten zijn, omdat dan mijn aanwezigheid gewenst is. Maar waarbij ik wel zonder problemen kan afzeggen op het moment dat het me niet lukt die dag.

Edelsmeden vind ik nog steeds helemaal geweldig en daar ga ik zeker volgend jaar mee door. Maar 1x per 2 weken is niet echt iets waarmee je regelmaat opbouwt. Het zou leuk zijn om 1x per week te gaan maar dan is er gelijk geen ruimte meer over (want best duur) voor andere zaken. En ik wil nu juist zo graag meerdere dagen per week een 'vastomlijnde' afspraak hebben.

Tegelijkertijd vind ik dat heel moeilijk, mijn lat ligt vrij hoog en niet aan mijn eigen of andermans verwachtingen kunnen doen is iets wat ik verschrikkelijk vind. Om die reden begin ik dus ook (nog) niet aan vrijwilligerswerk.

Dus heb ik me ingeschreven voor een aantal kortlopende cursussen. in (begint pas in mei), een cursus naaien (wachten of er plek is, en begint pas in mei) en wil ik me volgend seizoen inschrijven voor een aantal andere cursussen. Zoals fotografie of beeldbewerking. Of schrijven als de cursus me bevallen is. Het voordeel van deze kortlopende cursussen is dat als het dus toch een brug te ver blijkt er niet gelijk een grote financiële verliespost tegenover staat.

Wat voor mij de drempel weer laag houdt ook echt te gaan doen en me niet gelijk superschuldig te voelen als het niet lukt of het weer (lees: het is vochtig, koud en naar) weer eens tegenzit. En ik heb er zin in! Want eerlijk gezegd: verveel ik me dood. En het vervelende van vervelen is dat als de verveling eenmaal echt is toegeslagen die elke vorm van inspiratie vakkundig buitenspel weet te zetten.

Maar voor nu dus die tussenfase, waarin ik probeer de verveling tegen te gaan en vol spanning wacht op mei (en een plaatsje) om te kunnen beginnen aan de eerste cursussen van kabouterstapje 1 in mijn geweldige 'ooit-ga-ik-weer-werken'-masterplan.

…..... ooit................... echt, echt waar!!!