Een beetje boel anders dan anders

De eerste week school na de zomervakantie is altijd iets geweest waarop ik mij mentaal moest voorbereiden, even voor moest zorgen zelf uitgerust te zijn en eentje waarbij ik ook moest zorgen dat ik super op tijd mijn bed uit kwam.

Want de eerste week school is hel! Voor mij als moeder dan. Een kind wat niet zijn bed uit kan komen, niet meer gewend is om zich gelijk aan te kleden en geen zin heeft om te eten op de vroege ochtend. Een kind wat aan het handje mee moet worden genomen, want alles is spannend en eng op school. Een kind wat doodmoe thuiskomt en zich afreageert, ruzie zoekt en vooral niets wil doen. Ook de dingen die hij leuk vindt niet. Een kind wat, hoe moe ook, niet op tijd naar bed wil maar eigenlijk te moe is om zijn ogen op te houden. Een kind met onstilbare huilbuien, onbegrijpelijke maar o zo heftige woede-aanvallen, een kind wat dagelijks roept: “Mama, ik HAAT je!”

Dat is mijn ervaring met de eerste week school na de zomervakantie. Dus ja, ook deze keer had ik mij voorbereid. Voor NIETS!!!!!!!

Maandag was ik er helemaal klaar voor om met hem mee de klas in te gaan, maar op het schoolplein werd ik teruggestuurd: “Nee, mama. Je hoeft niet mee. Dat kan ik alleen.” Om vervolgens aan het einde van de dag weer vrolijk naar buiten te komen en een hele middag zonder woede-aanvallen met vriendjes buiten te spelen. Ook zijn eten ging gewoon naar binnen en naar bed..... zonder problemen. Had ik al gemeld dat hij 's ochtends probleemloos was opgestaan?

Dinsdag was hij moeier en was er wel 's avonds een uitbarstinkje, maar dan eentje van zeg 3.5 op de schaal van Storm.... niet eentje om je druk over te maken.

Maar gelukkig was ik wel zo slim om woensdag ervoor te zorgen dat de hondjes 's ochtends uitgebreid uit te laten zodat hij 's middags alle ruimte had om bij te komen. En dat had hij nodig. Al zijn we wel gezellig (en dat is niet vanzelfsprekend met dat kind van mij) samen naar de bieb geweest. OP DE FIETS!

Op donderdag was hij moe en wilde hij niet naar de judo, om na een half uurtje Donald Duck lezen weer helemaal te zijn bijgetankt.

En ook vanochtend stond hij vrolijk naast zijn bed. En terwijl we zelfs eerder weg moesten dan normaal...... was hij ruim op tijd en zonder morren klaar voor vertrek.

Weg de huilbuien, woede-aanvallen, niet kunnen opstaan en doodmoe zijn van voorheen. Heerlijk!

En dan ben ik blij, dat we afgelopen jaar al die tijd en moeite hebben genomen om te zorgen dat het Kind goed in zijn vel kwam te zitten. Dan leg ik alle commentaren over 'je moet dat kind niet zo beschermen' glimlachend naast me neer. Want nu zie ik het resultaat van een jaar (of eerder jaren) super-alert zijn op overprikkeling, hem de ruimte geven tot rust te komen, niet meer dan 1 druk 'iets' per weekend (of week) plannen, hem dagjes thuis houden van school, bezoeken aan een haptotherapeute, en wat al niet meer. Nu loopt daar een jongetje wat goed in zijn vel zit, en veel belangrijker, een jongetje dat weet dat hij de wereld aan kan, misschien nog niet alleen, maar dan wel samen met mama, de Echtgenerd en papa.

Zoals gewoonlijk ben ik trots op mijn Kind. Maar dit keer ook trots op mijzelf, omdat ik in dit geval wel op mijn gevoel ben blijven afgaan en heb gedaan wat ik dacht dat goed voor hem was. Schijt hebbend aan al die mensen die vonden dat ik overdreef of gewoon niet wist waar ik mee bezig was.

Want ik heb een heerlijk Kind. 8 jaar oud, maat 128, schoenmaat 34, blond haar tot onder zijn kaak, grijs/groene ogen en een hele lieve lach. Als lezer zul je het plaatje er zelf bij moeten verzinnen, want hij heeft ook een duidelijke eigen mening en een hartstochtelijk bezwaar tegen foto's van hem plaatsen op internet.