Trick or Treat

Soms vind ik het zoooooo jammer dat ik niet gevat uit de hoek kan komen. Ik ben nou eenmaal niet iemand die met een snel en pakkend antwoord klaar staat. Dat antwoord bedenk ik altijd vijf minuten later..... zo van: “Shit, DAT had ik moeten zeggen!”

Zo ook gisteravond. Terwijl ik sta te koken gaat de deurbel en onderweg naar de deur gaat ook mijn telefoon. Gehaast trek ik de deur open en kijk een jongen in het gezicht..... een doodgewone jongen, die ik wel ken uit de buurt. Eentje die er als de kippen bij is als er iets te halen valt maar zodra er iets gedaan moet worden in geen velden of wegen te bekennen is. Niet een jongen waar ik over het algemeen veel mee te maken heb. Die doodgewone jongen.

Toch keek hij me verwachtingsvol aan. “Happy Halloween!” Verbaasd staar ik hem aan, terwijl in mijn hand mijn mobiel ongeduldig verder rinkelt. “?”. “Happy Halloween!” klinkt het nog een keer, nu wat dringender. En ik mompel iets vaags over 'dat ik daar niet aan mee doe' voor ik de deur dichtdoe en snel mijn telefoon op neem.

En ja hoor, vijf minuten later weet ik wat ik had moeten zeggen:

“Tja, jongetje, als jij snoep wil, moet je toch echt beter je best gaan doen. Ten eerste is het: Trick or Treat en ten tweede moet je verkleed zijn zodat je me kan laten schrikken als ik niet met dat snoep op de proppen kom. Dus als jij volgend jaar nu je best doet om je te verkleden, dan zal dan ik m'n best doen om een snoepje te zoeken.”

Dat is wat ik gezegd zou hebben, als ik iemand was die altijd met een antwoord klaar stond.........