Terwijl ik loop te sjouwen met mijn lunchtrommel (niks brooddoos) en mijn gereedschapskist zie ik de bus aankomen rijden. Als ik ren, dan haal ik hem nog en ben ik mooi op tijd waar ik wezen moet. Maar als ik met volle armen ren dan is de kans groot dat ik daarna helemaal op ben. Ook van die paar honderd meter naar de halte.
Dus loop ik gewoon door. Ook als de bus er bijna is. Nog steeds loop ik rustig, ook terwijl de bus moet wachten voor een rood licht. Nog steeds loop ik rustig door. Zelfs als ik de weg oversteek en de bus bij de halte staat, loop ik rustig. Als ik de trambaan oversteek en de bus optrekt, loop ik nog steeds rustig. Rustig loop ik naar de halte terwijl op zo'n 15 meter de bus wegrijdt. Maar ik loop in de wetenschap dat ik die bus wilde nemen om iets leuks maar inspannends te gaan doen. En dat de korte intense inspanning die rennen voor mij is, ervoor zou zorgen dat ik geen energie meer over zou hebben voor dat inspannende wat ik wil gaan doen, wat daardoor zeker niet leuk meer is.
Dus loop ik rustig, haast ik me niet..........
Als ik aan het einde van een dag ingespannen draad trekken, ovalen vijlen, metaal verhitten en weer een stapje dichter bij het afmaken van mijn eerste ketting zit te wachten op de bus terug, dan ervaar ik blijdschap. Blijdschap dat ik het mijzelf heb veroorloofd om de bus te missen. Want zeg nou zelf, wat zijn 10 minuten op een hele dag?
Helemaal een goede instelling. Wat zijn 10 minuten op een hele dag! Zo zouden meer mensen moeten denken.
BeantwoordenVerwijderen