Het is voor anderen heel moeilijk om te begrijpen wat ik wel en niet kan met 'mijn' fibromyalgie. Zeker voor kinderen is dat schier onmogelijk. Waarom kon je gisteren wel met me stoeien en kan dat vandaag niet? Dat is toch nauwelijks te bevatten voor een zevenjarige?
Rennen is ook zoiets. Ik kan het niet. Natuurlijk, een klein stukje lukt best maar echt rennen. Nee, dat lukt me niet. Dus probeer ik het ook niet meer. Tot grote frustratie van mijn zoontje, want die vindt rennen heerlijk en wedstrijdjes doen fantastisch.
Rennen is ook zoiets. Ik kan het niet. Natuurlijk, een klein stukje lukt best maar echt rennen. Nee, dat lukt me niet. Dus probeer ik het ook niet meer. Tot grote frustratie van mijn zoontje, want die vindt rennen heerlijk en wedstrijdjes doen fantastisch.
Net als zijn moeder geeft hij het ook niet makkelijk op. Elke keer weer probeert hij me uit te lokken tot een wedstrijdje 'tot het einde van de straat'.
Vanochtend liep hij treuzelend naar school, zijn brandstof was op. Maar wacht..... hij had nog wel wat raketbrandstof, die kon hij nog wel gebruiken. Dan kon hij rennend naar school.
“Wil jij ook een beetje, mama? Dan kan je meerennen!”
“Sorry, lieverd, maar die brandstof werkt niet in mijn motor!” Dacht ik hem mooi af te wimpelen.
Niet dus, tot aan school is er geexperimenteerd met brandstoffen, leenmotoren, grote beurten en 'eventjes dit nog bijstellen'. Al zijn auto-technische kennis (toch behoorlijk wat) werd uit de kast gehaald om die verwenste motor in de 'renstand' te krijgen....... maar tot zijn grote teleurstelling zonder resultaat. Mama's motor wilde niet werken.
Zeer teleurstellend, net als als in het echte leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten