donderdag 8 september 2011

Gewoon durven doen



Ooit kreeg ik van een bevriende edelsmid een les als verjaardagscadeau. Na een middagje ijverig knutselen was dit het eindresultaat:

Daarna kwam het idee om daar iets mee te doen al snel in het vakje 'no can't do' terecht. Reistijden, geld, gebrek aan oppas, geen energie, in die tijd waren dat grote beren op de weg.

Toch is het al die jaren blijven kriebelen en stond leren edelsmeden hoog op mijn lijstje van “als ik ooit eens tijd en geld heb”. Door de jaren heen wedijverde het daar om de eerste plaats met het schrijven van een boek. Met net daaronder: het behalen van mijn complete rijbewijs. Dat laatste heb ik inmiddels van het lijstje afgegooid, na een paar keer liften had het 'vrachwagenbestaan' zijn glans wel verloren en motorrijden en fibromyalgie doen het ook niet zo goed samen. Dat dat boek me ooit wel ging lukken, daar durfde ik nog wel in te geloven. Maar edelsmeden....??? Dat betwijfelde ik.

Tot ik instortte en moest stoppen met werken en mijn Echtgenerd mij in zijn oneindige wijsheid (of naiviteit, tijd zal het leren) toeriep vooral me te gaan bezighouden met dingen die ik leuk vond en niet na te denken over dingen als 'aan het werk' gaan. Toen begon dat weer te kriebelen. Zou ik dan toch? Maanden, echt maanden, heb ik die wens door mijn hoofd laten stuiteren voordat ik de moed bij elkaar geraapt had om hem hardop uit te spreken. 

En zo kwam het op het lijstje: 'voor na mijn pijnrevalidatietraject'. Zo ergens in februari zette ik het, met trillende handjes en knikkende knietjes, op het 'to do' lijstje en besprak ik mijn voornemen serieus met de Echtgenerd. Die, na een paar keer slikken vanwege de kosten, gelukkig heel enthousiast reageerde. En wonder boven wonder, op een kwartiertje met de bus bleek er een opleiding te zijn die aansloot bij mijn wensen en met plek op een dag en tijdstip dat past binnen onze gezinsplanning.

Dus daar zat ik dan afgelopen dinsdag, op mijn eerste lesdag. Niks vastgelegd lesprogramma! Hier heb je een schrift en ga maar wat schetsen dan gaan we daarmee aan de slag. Drie schetsen vond mijn lerares goed genoeg en gingen door naar de volgende fase. Na aan dagje ijverig zagen, boren en hameren was ik voldaan, geinspireerd en helemaal kapot.
Een lesdag staat vooralsnog gelijk aan minimaal een dag bijkomen. Maar het is het meer dan waard. Het bruist weer in mijn koppetje en kan ik niet wachten tot mijn volgende les en tot ik, met gepaste trots, het eindresultaat kan showen.

1 opmerking: