"Hoe kwam je erachter dat je fibromyalgie hebt?" Ah, ja. Dat is een hele goede vraag. Al in mijn tienerjaren was ik veel en vaak moe. Zo moe vaak dat ik niet eens de fut had om naar school te gaan en, om vooral maar niets te hoeven uitleggen (want wist ik ook niet waarom), regelmatig spijbelde. Gelukkig had ik een talenpakket en heb ik een talenknobbel. Waardoor ik wel elk jaar (met wat hangen en wringen) overging.
Door de jaren heen ben ik met allerlei vage klachten bij mijn huisarts binnegelopen. Pijn in mijn onderrug, moe, pijn overal, heel erg moe, pijn in mijn handen, moe, pijn in mijn enkels en knieen, nog meer moe, maar elke keer had hij geen antwoord. Vaak en veel bloed laten prikken maar uit elke test kwam helemaal niets.
Al met al lukte het me om te 'overleven'. Na mijn diploma-uitreiking ging ik werken, een jaar daarna ging ik studeren. Wat ik wel 3 maanden volhield, toen kon ik het niet meer opbrengen. Weer werken dus. Waarbij ik me met enige regelmaat ziekmeldde om een paar dagen (of een week) bij te slapen. In die tijd dacht ik er niet al te veel overna. Ik was redelijk actief in het uitgaansgebeuren en dacht dat die moeheid daardoor kwam.
Door de jaren heen heb ik verschillende banen gehad, waar ik bijna altijd wegging omdat het niet werkte, maar waarom niet? Daar kon ik vaak mijn vinger niet op leggen. Weer geprobeerd te studeren, dit keer via de LOI maar ook dat kreeg ik niet voor elkaar.
Toen was ik zwanger en verweet ik mijn vermoeidheid daaraan. In die tijd verdween de pijn, ik was blij en dacht er verder niet bij na. Druk met baby, druk met werk, druk met scheiding, druk met alleenstaande werkende moeder zijn, een NIMA-cursus Communicatie gevolg (en eindelijk wel voltooid) dus moe? Tja, ik kon er altijd wel een reden voor vinden.
Tot na een paar jaar die pijn weer boven kwam, toen huilde ik van ellende. Wanhopig zat ik bij mijn huisarts, die wel begreep dat er nu toch echt iets moest gebeuren, en me doorstuurde. Zonder al te veel hoop liep ik de behandelkamer van de reumatoloog in het LUMC binnen. Ik was verrast over de tijd die de arts voor mij uittrok, zeker 1 ½ uur duurde het hele gesprek. Maar toen ik eruit liep had ik niet echt het idee hiermee een stap verder gekomen te zijn.
Tot ik de folder las, die ze me meegegeven had. “Ik denk dat dit is waar jij last van hebt. Lees het eens door en laat me weten of je je klachten hierin herkent.”
Toen alle testen negatief terugkwamen, volgde haar definitieve diagnose: Ja dus. Eindelijk had het beestje een naampje: fibromyalgie......en kon het grote verwerken beginnen.
Eindelijk had het beestje een naam. Pffft, sterkte.
BeantwoordenVerwijderen