Circusact

Leven met fibromyalgie is net een circusact. Als ware trapezewerker draait het om timing, tempo en vertrouwen. Timing: plan je dag zo dat alles in elkaar valt. Tempo: kies een tempo waarin je je hele dag vol kunt houden en houdt dat tempo aan! Vertrouwen: vertrouw erop dat ook de dingen waar je geen directe controle over uit kunt oefenen goed zullen komen.

Als dat je lukt, dan adem je diep in en stap je in het luchtledige. Zwieren maar!

Afgelopen weken was ik in topvorm. Als een pro zwierde ik door het dagelijks leven en dat voelde goed. Bloggen, Kind, hondje, Echtgenerd, therapie, sociale contacten, opleiding en zelfs een beetje werk. Mijn timing en tempo waren goed op elkaar afgesteld en mijn vertrouwen werd beloond.

Tot afgelopen woensdag. Toen werkte het weer (als in het was fris, winderig rukweer) niet mee en had ik eigenlijk mijn tempo iets terug moeten schroeven. Maar ja, ik had ook een paar afspraken staan die belangrijk waren. En hee! Het ging toch hartstikke goed, de laatste tijd? Dus plande ik mijn dag tot op de minuut en ging van start.

Uiteraard waren er een paar kinken in de kabel en moest ik al snel mijn tempo alsnog omlaag schroeven. Wat ik licht morrend deed. Ondanks dat lagere tempo was ik 's middags al behoorlijk moe. Redelijk richting de gevarenzone-moe, als ik heel eerlijk ben. Maar overmoedig geworden door mijn successen van afgelopen weken was ik niet bereid om ook mijn planning aan te passen.

Aan het einde van de middag ging ik mijn auto ophalen bij de garage, mijn autootje dat eigenlijk al de dag daarvoor klaar had moeten zijn en de oorzaak was van een paar kinken in mijn planningskabel. Het waaide flink en ik liep mijzelf gelukkig te prijzen met mijn vierwieler omdat ik zonder mijn Koekie (zo heet zij) toch echt mijn avondprogramma niet zou kunnen uitvoeren.

Meteen in kunnen stappen en weg kunnen wezen maakt het voor mij haalbaar om 's avonds, zeker met koud, vochtig, winderig weer, afspraken te maken. Op een koud perron/bij een koude bus- of tramhalte moeten staan wachten, al is het maar 1 minuut, is dan al te veel.

Dus blij met mijn autootje en tevreden met mijn dag liep ik de garage binnen. Waar het eerste wat ik zag mijn Koekie boven op de brug was. Op de brug, dus niet klaar. Daaaaaag, daar stortte mijn zorgvuldig geconstrueerde kaartenhuis helemaal in elkaar.

De afgelopen paar dagen liep ik weer als een zombie door het leven en vandaag voel me voor het eerst weer een beetje mijzelf. Want dat is het punt met zo'n trapeze-act. Als het goed gaat, dan voel je je fantastisch. Als je valt................