maandag 8 augustus 2011

Net zo wisselvallig als het weer


Ik haat je!!” Een woedend jongetje staat voor me met bliksemende ogen. “Ik wil je nooit meer zien. Ik loop weg en dan ga ik bij papa wonen!!!!!!!
Al dit omdat hij doorkreeg dat ik het meende toen ik tegen hem zei dat hij zich moest gaan aankleden. “Waarom?”: had hij gevraagd.

Nou, gewoon; omdat het hondje uit moet en jij meegaat.” Dat had ik dus beter niet kunnen zeggen. Stampend begint hij zich om te kleden en op het moment dat ik hem weerhoudt zijn pyama in mijn gezicht te smijten, barst de bom. “Je bent een slechte moeder. Je weet niet eens hoe je voor kinderen moet zorgen!” Ondertussen wurmt hij zich in zijn schoenen. Ik besluit hem maar te negeren en geef het hondje een bemoedigende aai. Die is allergisch voor geschreeuw en had zich in de gang teruggetrokken.

Onderweg naar de auto rent het hondje uitgelaten voor me uit. Die is blij om naar buiten te gaan. Met rare bokkensprongen wentelt hij om ons heen. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat op het onweergezichtje stiekem toch iets van een halve grimlach verschijnt. Bij het instappen mokt meneer nog wel even door. “Je bent een rotmoeder, hoor je me?
In de auto babbelt hij al weer volop tegen het hondje. “Jij gaat lekker wandelen, hรจ. Lekker achter balletjes aan rennen. Toch? Machi, machi, machimo?” Ik word vakkundig genegeerd.

Nog geen 10 minuten later lopen we in het park. Alsof er niets aan de hand is wil meneer verstoppertje spelen. Even later gooien wij samen balletjes voor het hondje. Genieten we van de zon en het park, zien we babymeerkoetjes. Wil meneer weten wat eenden eten en of we dat thuis niet kunnen opzoeken. Wil hij ook foto's nemen. “Ach, toe?” Onderweg terug naar de auto krijg ik een hand en knuffelt meneer mijn arm. Hij is duidelijk allang vergeten wat er gebeurd is.

Helaas spoken zijn woorden nog steeds door mijn hoofd. Rationeel probeer ik mijzelf voor te houden dit niet persoonlijk op te vatten. Het is niet meer dan een uiting van zijn frustraties. En daar heeft hij er nogal wat van. Niet gek, als je bedenkt dat hij in zijn jonge leventje nogal wat veranderingen heeft doorleeft. Maar toch. Het doet pijn. Veel pijn, om dat soort uitspraken uit zijn mond te horen. Ik doe hard mijn best om een goede moeder te zijn. En daar hoort ook bij dat niet altijd alles mag of even leuk is. Soms zijn er ook dingen die moeten.

's Avonds als we bij het avondeten de dag met de Echtgenerd doornemen, kan ik het dan ook niet laten om ook over de ruzie te vertellen. En over hoe vervelend ik dat vond. Stilletjes zit meneer aan tafel. De boodschap is overgekomen. Tot de volgende keer dat alles hem te veel is en hij boos is, iets niet gaat zoals hij verwacht en hij zijn zin niet krijgt.....

En die volgende keer? Die liet niet lang op zich wachten. Bij het naar bed gaan was het weer raak. Want daar had hij natuurlijk ook geen zin in.

2 opmerkingen:

  1. Oh, niet leuk dit. Maar best herkenbaar. Ook hier zo'n nukken hoor.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. @Toaske: En gelukkig gaan die nukken over, terwijl ik deze reactie typ loopt meneer zingend door het huis. ;-)

    BeantwoordenVerwijderen