Liever een goede buur....

De afgelopen periode heb ik, behalve een flinke dosis morele steun en wat prefab catering, weinig kunnen bijdragen aan de verbouwing. Sjouwen, slopen, al dat soort dingen staan op het 'niet doen'-lijstje in mijn leven met fibromyalgie. Maar nu we in de 'afrondende' fase zijn aanbeland, kan ik EINDELIJK ook mijn steentje bijdragen. Verven. Dat kan ik namelijk wel.

Maar schuren, dat kan ik dan weer niet. Een schuurpapiertje tussen mijn vingers geklemd houden en dan kracht zetten is iets wat bij mij meteen een piekbelasting oplevert. Schuurmachines? Nope, die staan ook in de 'niet door mij te gebruiken'-categorie. Nu lukt het me prima om een mixer een paar minuten door een beslagkom heen te halen, maar als ik een trillend, electronisch apparaat langer vasthoud dan dat heb ik weer dagen pijn in mijn armen. Dus een schuurmachine? Vergeet het maar. Frustrerend maar waar.

Vorig jaar hebben wij een nieuwe achtergevel laten plaatsen die nog steeds afgelakt moet worden. Tot dit weekend dan. Eigenlijk zou mijn boertje komen helpen maar die moest afzeggen. Hee, gratis kaartje voor Lowlands is een absoluut geldig excuus. Maar ervan te balen liep ik wel.
Tot Heleen. Heleen die ik alleen maar ken van het hondenveldje waar wij 's ochtends allebei onze hond uitlaten. Heleen, die daar stond en uitriep: “Ach, die pui schuren? Dat doe ik wel even voor je!”

Zo gezegd, zo gedaan. Vrijdagochtend stond Heleen met hond en kluskleren voor de deur. Zo'n 2 uur laten stapten wij op de fiets om gezellig samen de honden uit te laten. Heleens fietstassen gevuld met pruimen. Pui geschuurd en klaar om te verven.

En dat is dus wat ik dit weekend heb gedaan. Weliswaar in 2 delen, want anders is ook verven te zwaar, weliswaar zat ik vanavond uitgeput voor me uit te staren en weliswaar moet ik het rustig aandoen komende week. Maar wel weer een grote stap verder in het ons eigen maken van een onwijs leuk huis, in een ontzettend gezellige buurt met fantastische buurtgenoten.