Als ik vanochtend mijn ogen opendoe, is
het nog donker. Niet raar, om 5 uur 's ochtends!!! Maar ach, eventjes
blijven liggen kan nog wel, beloof ik mijzelf, en doezel verder. Om
half 6 sleur ik mijzelf het bed uit. Nu moet ik toch echt gaan of dit
belachelijk veels te vroege opstaan is helemaal voor niets. Zachtjes
trek ik mijn kleren aan in de hoop de Echtgenerd nog even te laten
slapen. No joy, Macho weet wat er gaat gebeuren en staat enthousiast
met zijn wapperstaart zwaaiend naast het hoofdeinde van het bed,
uitgerekend niet aan mijn kant, ja.
Snel dirigeer ik hem de slaapkamer uit,
waarop hubbylief prompt verder slaapt. In de woonkamer zit de
Ginny-puppy al kwispelend klaar in de bench. Ook zij weet wat er gaat
gebeuren. 't Is immers al de 3e keer in een week dat ik op dit
tijdstip opsta. Snel open ik de bench en neem beide honden mee, door
de voordeur, naar buiten. Nagestaard door het
itty-bitty-kitty-committee die zich afvragen waarom ik niet gewoon
uitslaap, zoals normaal. Zij zijn wel wat verbolgen over deze
wijziging in hun ritme.
Even later rijd ik in de schemering
door stille straten, een verdwaalde auto en sporadische fietser
daargelaten. Het heeft iets clandestiens, zo op dit vroege tijdstip.
Alsof je onderweg bent naar een geheime afspraak, om een bank te
beroven, of een lading verboden goederen af te leveren. In ieder
geval voelt het alsof je iets verborgen wilt houden. En in zekere zin
is dat ook zo. Of beter gezegd, ik probeer iets te ontwijken, iets
wat op 'normale tijden' godsonmogelijk lijkt. Want ze zijn overal!
Maar dan ook echt overal! Het nadeel
van wonen in een stad is dat er maar een beperkt aantal plekken zijn
waar je terecht kan. Die paar groen-gebieden die er zijn, zijn ook
nog eens opgesplitst. Verdeeld tussen wel en niet toegestaan, of op
zijn minst aangelijnd en dat vinden die 2 viervoeters achterin mijn
auto niks. Aangelijnd, bah! Aangelijnd lopen kunnen ze best en doen
ze ook vaak, zeker de laatste week, maar met matig resultaat. Met
aangelijnd wandelen lukt het maar half om hen hun energie te laten
kwijtraken. Rennen willen ze! Spelen, ravotten, aan stokken trekken
en balletjes halen – het laatste bij voorkeur in het water. Net als
heel veel andere hondjes, die ook liever loslopen. Wat er dus voor
zorgt dat die losloopgebieden die er zijn druk bezocht worden.
Waardoor ze moeilijk te ontwijken zijn, die andere loslopende honden,
of om nog preciezer te zijn: die andere loslopende mannetjeshonden.
De Ginny-puppy is namelijk geen puppy
meer maar een heuse Ginny-bakvis en o zo ontzettend loops. Als een
vierpotig Klein Duimpje laat ze een spoor na voor gewillige neuzen.
Tot 3 keer toe zijn we al achtervolgd door opgewonden reuen (waarom
zijn het toch altijd weer Labradors?) die uit waren op een nadere
kennismaking. Achterna gezeten door rood aangelopen baasjes die
wanhopig hun longen uit het lijf schreeuwden. Maar zonder resultaat,
de neus is sterker en de oerdrift heeft het compleet over genomen van
de socialisering.
Waarop ik dus met veel moeite een
geile, opgewonden bonk spieren in bedwang sta te houden, Macho ervan
moet weerhouden zijn naam waar te maken (want: ZIJN WIJF –
tenminste volgens hem dan) en, last but not least, Ginny probeer te
kalmeren. Die 8 maanden bakvis die er helemaal niets van snapt; van
al die opgewonden aandacht. En dus ook nog niet heeft begrepen dat ze
met een gerichte snauw en grauw de vrijer in kwestie kan laten weten
toch echt niet van zijn avances gediend te zijn. Als een schuchter
meisje gaat ze achter me zitten, wat mijn worsteling er niet
makkelijker op maakt.
Dus wat doe je dan? Als bazinnetje van
een stuiterende, aan machismo lijdende Borderline-collie en een loops
maar o zo ontzettend, o zo niet te houden energiek Tollertje? Juist
ja, dan rijd je om half zes door verlaten straten op weg naar een, op
dat moment net zo verlaten, losloopgebied om in alle rust jouw eigen
versie van Hans en Grietje uit te laten.
….... in de veilige wetenschap dat
dit met een paar weken weer over is........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten