65 jaar. Is mijn vader vandaag
geworden. Iets waar ik hem al een tijdje mee plaag. Zeker omdat ik
zo'n mooi optelsommetje kan maken dit jaar. De Echtgenerd werd in
januari 30, ik word in oktober 35 en ja.... tel dat bij elkaar op en
zo oud werd mijn vader vandaag.
Het bereiken van de pensioengerechtigde
leeftijd zelf, is (volgens mij) nog niet eens iets waar hij mee
zit..... maar dat pensioen...... voor hem is dat idee een grote
gruwel – workaholic als hij is. Gelukkig hoeft hij nog niet te
stoppen, hij mag nog ¾ jaar doorwerken en wie weet wat hij daarna
gaat doen, hijzelf weet het nog niet helemaal. Maar het was leuk om
hem dat aanstaande pensioen zo af en toe – een beetje plagerig –
onder zijn neus te wrijven. Hรจ,
ouwe??
Maar dat was iets wat ik bijna niet had
gedaan. Ik was namelijk wel een beetje klaar met mijn vader. Want hoe
aardig de man ook is, veel van de keuzes die hij in zijn leven
gemaakt heeft (en net zo veel gevallen het gebrek daaraan) hebben in
het verleden een grote impact op mijn leven gehad en overwegend een
niet bepaald positieve. Maar daarover praten was niet of nauwelijks
mogelijk. Elk gesprek wat die richting uitging werd afgedaan. Terwijl
ik daar grote behoefte aan had. Praten over het verleden. Praten in
het algemeen over iets diepgaanders dan weer, werk en het nieuws van
de dag. Echt praten.
Net zoals aan duidelijkheid. Toen vorig
jaar mijn vaders schoonmoeder overleed, wisten mijn broer en ik
oprecht niet waar wij hoorden. Twijfelend stonden wij bij de ingang
van het uitvaartcentrum; wat doen we? Lopen we met andere genodigden
de zaal binnen of mogen wij ook de kamer voor familieleden in?
Hoorden wij er wel bij?
Het contact wat er was, was door dit
alles ontzettend oppervlakkig, nietszeggend en uitermate frustrerend.
Het maakte mij heel ongelukkig. Zeker omdat ik ook een ander
voorbeeld had, van hoe het wel kon gaan. Mijn stiefvader. Die in de
nog net geen 10 jaar dat hij met mijn moeder getrouwd is er zijn best
voor heeft gedaan om mij het gevoel te geven dat ik erbij hoorde, bij
zijn familie. Dat ik welkom was. Ook al deed ik dingen waarvan hij
gruwelde, als kind van zijn vrouw had ik daar een plaats. De keuze om
hem stiefvader te noemen, was de mijne en dat doe ik omdat hij in die
- eigenlijk vrij korte – tijd een vader voor mij geworden is.
Waarbij hij – en dat was een pijnlijke realisatie – mijn 'eigen'
vader niet verdrongen heeft, maar de ruimte opvulde die mijn vader
(zo ervoer ik dat) nooit ingenomen had.
Dus vroeg ik mij al een tijdje af, wil
ik wel zo'n vader? Wil ik wel omgaan met iemand die zo halfslachtig
is als het om zijn dochter gaat? Ikzelf ben trots op mijn kind en ik
zorg ervoor dat mijn zoontje en de rest van de wereld dat weten. Bij
elke gelegenheid die ik daarvoor krijg, laat ik dat weten. Storm
hoort bij mij! Nu, gisteren, morgen en altijd. MIJN KIND –
onlosmakelijk onderdeel van mijn gezin, mijn leven en mijn hele
wezen. Wist u dat nog niet? Nou, dan bij deze!
En wil niet elk kind dat weten? Ik wel
en dat was wat ik al die jaren zo ontzettend miste. Zo ontzettend dat
het fysiek pijn ging doen.
Maar doen alsof hij niet bestaat, dat
werkt ook niet. Ik besta vanwege hem. Mijn broer, halfbroertje en
-zusje bestaan vanwege hem. Mijn kind - zijn kleinzoon - bestaat
omdat hij bestaat. En hem uit mijn verleden wissen gaat ook bijzonder
slecht. Dat zorgt voor rare situaties als je herinneringen gaat
ophalen met andere familieleden.
Ergens vorig jaar kon mijn vader niet
langer meer ontkennen dat hij het misschien niet helemaal goed had
aangepakt en dat het tijd werd voor meer duidelijkheid. Echt met de
billen bloot gaan, mmmh... nee, dat lukt hem niet.... maar met
babystapjes probeert hij zijn leven te beteren.
En dus eigenlijk is mijn cadeau dit
jaar niet de cd van Florence and the Machine die ik hem gisteren
alvast voor zijn verjaardag gaf, maar de bereidheid hem nog een
laatste kans te geven om mijn vader te zijn, de bereidheid om het
geduld op te brengen (bepaald niet een van mijn sterkste kanten)
terwijl hij de moeite neemt om beetje bij beetje zich die leegte
alsnog eigen te maken. Hem toe te staan, die ruimte samen met mijn
stiefvader te delen. De bereidheid om hem mijn vader te noemen.
Dus ja, wat mij betreft klopt de titel
van deze post in meer dan alleen biologische zin: MIJN VADER is
vandaag jarig en wordt 65 jaar.
Pa, Van Harte gefeliciteerd met die
verjaardag, dat ik je nog maar lang een beetje plagen mag.
Zo, wat een intens logje. lijkt me heel erg als je zo'n moeilijke relatie hebt met je vader. Goed dat je hem een laatste kans geeft. Lukt het, dan is het mooi. Lukt het niet, dan heb je er alles aan gedaan.
BeantwoordenVerwijderenJe bent sterk, Marleen. Leven terwijl je deels ontkend wordt, laat zijn sporen achter, dat weet ik ook. Dat je je toch voor hem kunt openstellen, dat vind ik krachtig. Misschien juist wel doordat je stiefvader op zijn eigen manier een stukje van die lacune heeft opgevuld, waardoor jij die vaste grond kunt gebruiken om je vader op toe te laten. Dat is mooi. Gefeliciteerd dus, met je vader. :)
BeantwoordenVerwijderen