All for the show

Dit verhaal schreef ik voor mijn cursus creatief schrijven. Het is gebaseerd op de ringtraining die ik met de pup volg en op het Toller festival waar wij voor het eerst een show liepen.

“Breng jij haar zelf voor?” Wijdbeens staat ze voor me terwijl ze me keurend bekijkt. Uit haar blik spreekt twijfel. Alsof ze zich afvraagt of me dat wel gaat lukken. Al kan het ook desinteresse zijn. Voor een fervent Labrador-liefhebster als zij, is mijn kleine Tollertje natuurlijk maar een matig interessant onderwerp.

Ginny - foto infoleo.nl

 “Ja;” antwoord ik, ietwat onzeker: “dat is wel de bedoeling. In ieder geval de eerste keer, daarna kijken we wel hoe of wat.” Weer die onderzoekende blik naar mij, die vervolgens over mijn hondje glijdt. “Mmmh, dan moet ik dus ook op jou letten.” Is haar commentaar terwijl ze zich omdraait en naar het midden van het terrein loopt.

Toch wat zenuwachtig loop ik naar de anderen en ga naast een jongen staan met een vriendelijk gezicht. “Oké, we gaan beginnen!” Wordt er geroepen. “Allemaal opstellen, de kleine meid mag achteraan!”

Met een zucht loop ik naar het einde van de rij en zet Ginny voor me neer. Of probeer het, want Ginny vindt alles om zich heen machtig interessant en stil staan is dan best moeilijk voor een hondje van 5 maanden.

In de ring met Kaylie - foto: infoleo.nl

“2 rondes lopen!” Klinkt het nu. Geconcentreerd loop ik achter de Golden voor mij aan..... die niet doorloopt. Inhouden en ruimte creëren schiet er door me heen, dat had ik laatst van een fokster gehoord. Terwijl we rondjes rennen, legt de trainster aan iemand naast haar uit waar per ras op gelet wordt en wat wel en niet mag of wenselijk is. Één voor één brengen we de honden voor en krijgen we advies of commentaar.

“O jee, nu zijn wij!” Schiet er door me heen en gespannen loop ik naar de aangewezen plek en laat mijn hondje voor me staan. “Kijk, Tollers moeten net als Labradors los worden voorgebracht. Ze moeten zelfstandig staan en je mag niet zoals bij de Goldens of Flats ze aan je hand voeren of hun houding ondersteunen.” Deze uitleg is weer voor de persoon naast haar. Dan volgt een lange stilte, terwijl ik zo goed mogelijk probeer Ginny zo netjes en lang mogelijk te laten staan.

“Markante markering, een mooi breed voorhoofd en goed geproportioneerd. Mooi compact, dat zien ze graag bij dit ras. Mooi gangwerk net ook, dat is heel belangrijk in Nederland” “Nou, voor een Toller is het een mooi hondje!” 't Klinkt bijna verbaasd. Opgelucht haal ik adem. Zeker uit haar mond is dat een groot compliment.

“Tja, het handlen is ook heel belangrijk, de meeste mensen onderschatten dat nog wel eens!” Ze wendt zich weer tot haar toehoorster terwijl ik me terugloop naar ons plekje achter in de rij. “Die denken, ach, dat doe ik wel even. Schrijven zich in voor een show en zijn dan verbaasd dat hun hond zich in de ring niet weet te gedragen.

Iedereen kan een driehoek lopen en een hond eventjes laten staan. Maar hoe smokkel je die paar extra meter om je hond echt goed uit te laten komen. Hoe laat je je hond de hele tijd staan, ook al duurt het lang omdat er veel honden in de ring staan. Hoe zorg je ervoor dat ze rustig blijven bij een hardhandige keurmeester. Hoe laat je de hond zo staan dat zijn houding het beste uitkomt, ook bij een hond met bijvoorbeeld een holle rug.” Terwijl ze dit zegt, kijkt ze mij strak aan. Weer met die keurende blik.

De weken daarna train ik stoïcijns onder die keurende blik verder. Mijn hondje doet het goed, maar over mijn handling skills komt geen woord over haar lippen. Iets waar ik wel wat zenuwachtig over ben. Zeker omdat ik inmiddels weet dat ik Ginny niet 1 maar zeker 3 shows zal gaan voorbrengen. Waarbij de laatste 2 internationaal zijn en dus belangrijk kunnen zijn voor Ginny's toekomstige carrière als fokteef.

En nog zenuwachtiger omdat ik tijdens de eerste show niet alleen mijn eigen hondje voorbreng maar ook 2 honden van mijn buurvrouw. Die er zelf een hekel aan heeft en tegen wie ik overmoedig had geroepen dat ik dat wel even zou doen. 

Een maand later is het dan zo ver. Onder de brandende zon met allemaal hondjes, nieuwe geluiden en geuren om me heen en gras waartussen van alles te snuffelen valt, sta ik voor de eerste keer met mijn hondje in de ring. Die tot 3 keer toe gaat zitten en bij het lopen alle kanten opkijkt, behalve de mijne. De oudste hond van de buurvrouw wil al helemaal niet naar me luisteren en is niet gemotiveerd, wat duidelijk te zien is. Met de jongste gaat het beter maar daar ben ik zo druk op aan het letten hoe ze staat dat ik niet doorheb dat de anderen al zijn gaan lopen. Met een rood hoofd ren ik er achteraan.

Ginny - Beste in de Babyklasse - Tollerfestival 2012

 foto: infoleo.nl

Aan het einde van de dag sms ik opgetogen het resultaat door aan mijn trainster. Opgetogen omdat het meer dan goed is gegaan. Met Ginny ben ik Beste in de Baby-klasse geworden en met de jongste van de buurvrouw 1e in de Tussenklasse en net geen Beste Teef.

Als ik haar sms'je terug lees, kan ik een zuchtje van ergernis niet onderdrukken. Had ze dat niet een paar weken eerder kunnen zeggen??

“Goed gedaan, meis! Ik wist wel dat je het kon!”