Na alle stappen die ik vooruit gedaan had, was het nu tijd voor die welbekende flinke stap terug. Ik kon terug naar de fysiotherapeut vanwege mijn elleboog. Die vervelende elleboog waar ik maar last van blijf houden. Die af en toe verschuift, en allemachtig, dat doet PIJN. De fysiotherapeut schreef oefeningen voor maar daar kwam mijn fibromyalgie weer de hoek om kijken.
Om mijn pezen te trainen moet ik met gewichten oefenen, iets waar ik al sinds ik weer ben begonnen met sporten tegenaan loop. Waar mijn benen redelijk sterk zijn en ook de rest van mijn lichaam grote sprongen heeft gemaakt met krachttraining, ben ik in al die tijd dat ik sport op 'arm-gebied' nauwelijks vooruit gegaan. Nog steeds kan ik niet met gewichten boven de 2 kg werken. Waardoor de voorgeschreven oefeningen weinig zoden aan de dijk zetten.
Dus door naar de sportarts, die de foto's nog een keer bekeek en constateerde dat er inderdaad een minieme beschadiging zit bovenop mijn spaakbeen. Iets wat met tijd gewoon zal genezen. Alleen............. en hier keek hij me verontschuldigend aan, waar hij er normaal gesproken al huiverig was om een termijn voor genezing te geven wilde hij er bij mij helemaal niet aan. Mensen met fibromyalgie herstellen langzamer. Kortom, het gaat ooit over maar wanneer???? Tot die tijd moet ik proberen te voorkomen dat mijn elleboog weer verschuift en als dat wel gebeurt betekent dat vertraging in het genezingsproces.
En na die stap terug, moest ik een volgende nemen. De sportschool. Na al meerdere keren mijn trainingsschema te hebben aangepast, van abonnement veranderd te zijn zodat ik ook 's ochtends kon sporten, bleef ik aanmodderen. Zeker toen het weer kouder werd. In de zomer lukte het me meestal wel. Vaak moest ik daarna een paar uur rustig aan doen, maar kon ik daar mijn dag wel op inrichten. Maar hoe kouder het werd hoe groter het aantal uur dat ik rustig aan moest doen, tot uiteindelijk het erop neerkwam dat een uur sporten op een dag betekende dat ik die dag verder niets tot weinig kon, en al helemaal niet het hondje uitlaten.
Dat hondje dat hier in huis gekomen was juist om te zorgen dat ik ging bewegen. Dat kon niet kloppen. Probeerde ik niet gewoon teveel? Want dagelijks dat hondje uitlaten, dat lukt me wel. Ook in dit koude winterweer lukt het me bijna elke dag om gemiddeld zo'n anderhalf (!) uur met hem te wandelen. En dat is best veel. Was dan ook nog willen sporten niet gewoon TE veel?
Dus balend en al, want tot mijn stomme verbazing was ik dat sporten leuk gaan vinden, zette ik mijn abonnement stop. Gelukkig kon ik dat doen op medische gronden waardoor ik niet de laatste 5 maanden van mijn jaarabonnement ook nog moest afmaken.
Maar er waren ook positieve dingen. Na 'het desastreuze voedings-experiment' wilde ik toch eens weten hou het nou zat met dat eten en zo kwam ik terecht bij een echte diëtiste. Die nog net geen gat in de lucht sprong toen ze met mij mijn eetpatroon doornam. Aten al haar cliënten maar zo! Met wat kleine aanpassinkjes (meer fruit, iets vaker vis) vond zij dat ik daar niet al te veel aandacht aan hoefde te besteden.
Met een aangepaste lijst voedingssupplementen en een heel goed gevoel over mijzelf ging ik naar huis. En dat goede gevoel bleef toen ik het verschil merkte dat die supplementen maakten. Ik heb niet zo zeer meer energie, maar wel beter bruikbare energie en ook de stijfheid 's ochtends is een stuk minder een belemmering. Nog een pluspunt: mijn haar leeft helemaal op. Waar dat voorheen nogal een miezerige piekenbos wilde zijn die al uitviel als je er naar wees; is de rui stopgezet en is het nu voller. Zo constateerde de kapper vandaag dat er een hoop nieuwe haren bijgekomen zijn en er hoefde nauwelijks iets vanaf omdat er nog geen dooie punt in zicht was. BONUS!
De mindfulness-training doet wat ik ervan verwachtte en maakt dat ik alle 'ruis' beter buiten kan sluiten. Het lukt me inmiddels om te mediteren zonder koppijn, en ik kan beter zien of iets een mentale blokkade is of echt een grens. Door mindfulness toe te passen, zit ik inderdaad meer in het nu en in mijn lichaam in plaats van te weg te vluchten in mijn koppetje. Waardoor een pijnlijke dag beheersbaar blijft in plaats van een dag waarin ik me voortsleep en verlangend uitkijk naar het moment dat ik mijn bed kan indonderen.
Na meer dan 15 jaar doelloos te hebben aangemodderd, gevolgd door 2 jaar boos zijn, verdrietig zijn, flink veel therapie en mijn hele leven op de kop gezet te hebben; ben ik dan eindelijk op het punt gekomen dat ik een soort 'landkaart' heb van wat de invloed van fibromyalgie is op mijn leven. Ik ken mijn grenzen, ik weet wat ik kan doen als het me te veel wordt en ik kan accepteren dat het zo is. Ik heb ook weer het vertrouwen dat ik kan luisteren naar wat mijn lichaam mij vertelt en durf weer te geloven in mijn eigen ideeën over hoe daar mee om te gaan. Natuurlijk baal ik regelmatig als een stekker, kan ik het soms even niet meer zien zitten en loop ik flink te mopperen als alles weer pijn doet. Maar ik kan er een (klein) beetje sturing aan geven en dat maakt dat ik me in ieder geval niet meer machteloos en slachtofferig voel. Ik zal altijd blijven proberen mijn grenzen te verleggen, zal ik altijd blijven zoeken naar oplossingen die mij wel in staat gaan stellen te doen wat ik wil doen maar nu vanuit een basis waarop ik kan bouwen. Niet meer dat drijfzand vol met teleurstellingen die het vroeger was.
Ik heb nog een paar punten op mijn lijstje staan: zo wil ik uitzoeken wat die hoogbegaafdheid voor mij betekent en hoe ik daar mee om kan gaan en ik wil nog een keer met een 'expert' om de tafel gaan zitten om te kijken of er nog vlakken zijn die ik over het hoofd heb gezien. Maar dat is voor volgend jaar............
Het heeft uiteindelijk een plekje gekregen en dat schept natuurlijk ook al een heleboel rust.
BeantwoordenVerwijderen