Verjaardagsetentje

Vanwege de komst van een lief kleinbolletje rood (en die suffe fibro-winterklachten) had ik afgelopen weken een uitdaging. Waarom? De Echtgenerd werd 30 afgelopen maandag. 30! Da's toch reden voor een groot feest, zou je zo zeggen. Maar daar zaten dus wat kinken in de kabel. Want met een puppy van net 8 weken in huis, is het niet zo'n slim idee om allerlei gasten uit te nodigen en een hele avond alleen thuislaten? Nope, dat gaat voorlopig ook nog niet. Dus heb ik het feest verschoven naar ergens in april. Dan kan het ukkie wat meer hebben en, ook niet onbelangrijk, heb ik (hopelijk) weer genoeg energie om ook echt een echt feest te organiseren. Maandag mocht de jarige wel kiezen wat hij wilde eten. Dat hoort als je jarig bent in Huize Lenavanka.

Maar om nu met z'n 30ste! verjaardag helemaal niets te doen dat is nou ook weer zoiets. Dus had ik de Echtgenerd bevolen zijn (zeer, zeer drukke) agenda op vrijdagavond leeg te houden en hem gevraagd om uiterlijk 18:00 thuis te zijn. Wat we gingen doen vertelde ik hem lekker niet. En daar reageerde hij zo goed op dat ik zijn feest in april ook zo lang mogelijk een verrassing ga houden. Oh, wat heb ik een lol gehad. Meneer stikte van de nieuwsgierigheid. Yep, voor mij was het al dat wachten helemaal waard.

Zo liep hij vrijdagavond vragend met ons mee (het Kind zat uiteraard wel in het complot) naar de tram. Bleef hij vragen toen we in Den Haag uitstapten en net zo lang tot we stilhielden. Al had hij intussen wel geraden wat we gingen doen, het waar...... bleef tot het einde voor hem een groot raadsel. En wat gingen we doen? Uit eten in een ietwat sjiekig restaurant. Zo eentje waar het goed toeven is voor smulpapen en waar een belangrijk item voor ouders met kinderen ontbreekt op de kaart: het kindermenu. Iets waar ik het Kind van te voren op had voorbereid. Dat en het feit dat gefiep die avond ten strengste verboden was. Dat was het cadeautje voor de Echtgenerd: een leuk avondje in een 'echt' restaurant met gezellige tafelgenoten. Het Kind had plechtig beloofd zijn best te doen en zou proberen niet te fiepen.

Daar zaten we dus, in dat ietwat sjiekig restaurant de kaart te bestuderen. Het Kind had al snel zijn keuze gemaakt: de ossenhaas vooraf, gevolgd door de hertenbiefstuk en het chocolade-ijs toe. De ober was duidelijk onder de indruk van dit vrolijk babbelende jochie dat daar aan tafel zat alsof het de normaalste zaak van de wereld was en zelf zonder aarzelen van de kaart bestelde. En hij bleef onder de indruk elke keer dat hij lege borden ophaalden en constateerde dat dat grappige, rustige en beleefde jongetje ook daadwerkelijk alles geproeft en (met een beetje hulp hier en daar) opgegeten had.

Tevreden liepen we na een leuke avond het restaurant uit. Het er alle drie over eens dat dit leuk, lekker en gezellig was geweest.