Winterdip

"Hee, bah!" Dat is het eerste wat er door me heen schiet als ik vanochtend naar buiten kijk. "Al weer sneeuw! Moet dat nou?" En vervolgens duik ik nog maar even lekker in bed. 't Wordt weer zo'n dag waarin ik niet al te veel ga doen. En inmiddels weet ik hoe daar mee om te gaan. Gewoon een tandje terug..... en vooral niet naar buiten. Want met dit wisselvallige weer is dat naar en doet dat 'au'. Veel 'au'.

Maar is het nou echt allemaal zo erg? Nee, eigenlijk niet. Op Facebook postte ik al een paar keer over hoe blij ik ben dat ik weer langere afstanden auto kan rijden en, want dat doe je toch vaak aan het begin van een nieuw jaar, als ik terug kijk en deze winter vergelijk met vorige winters dan is dat een wereld van verschil. Van winters amper afspraken maken en niet van de bank af kunnen komen naar een winter waarin ik redelijk actief door het leven ga, zo actief dat toen ik laatst een afspraak maakte met een vriendin het mijn agenda was die vol zat, niet de hare.

En ja, vandaag moet ik misschien niet naar buiten maar ik typ nu wel dit stukje tekst. Iets waar ik vorig jaar niet over had kunnen nadenken, laat staan aan was begonnen. Dus hoe erg is het allemaal? Het valt best wel mee. Zolang ik me niet te druk maak, kan ik me wel weer concentreren en lekker een boek lezen of iets anders doen.

Ik heb gewoon last van een winterdip. De afgelopen weken zie je her en der knoppen aan de bomen verschijnen, steken sneeuwklokjes en narcissen boven de grond uit en als het zonnetje schijnt is het heerlijk warm. En daar wil ik gewoon meer van.... weer lekker naar buiten en niet meer een muts en handschoenen aan.

Vandaag blijf ik lekker binnen, tuttel wat in het huis en droom vast vooruit over alle leuke projecten die ik voor dit jaar op stapel heb staan. Puppies, bruidstaarten, nog veel meer zelfgemaakte kleding en breiprojecten, schrijfcursussen, hopelijk veel meer blogs en, – dare I say it? – waarschijnlijk zelfs een studie zo begin volgend schooljaar.