Ontheemd

Ja, zo voel ik me: ontheemd. Schreef ik een jaar geleden nog veel over onze verbouwing...... daarna werd het stil op dat gebied. Verbouwingsmoe was ik en niet alleen ik. De Echtgenerd kon het woord verbouwing niet meer horen.
Want zo goed ging die verbouwing niet. Een aantal nare verrassingen en minder goede keuzes maakte dat het niet helemaal uitviel zoals wij gehoopt hadden. En da's niet leuk. Zeker niet als je, zoals de Echtgenerd, daar zelf hard hebt lopen klussen. Dan heb je even geen zin meer... voor een hele lange tijd.

Maar ja, het is wel leuk als je in een 'af' huis woont en als zelfs de belasting-inspecteur die op bezoek komt, vraagt of je bekend bent met dat ene programma... u weet wel: Mijn man is klusser..... Dan weet je dat het tijd is om weer wat te doen. Of te laten doen, in ons geval.

Want naast de afwerkklussen en minder goede keuzes was er nog 1 groot project dat moest worden aangepakt: het vervangen van het riool. En daar zijn ze, terwijl ik dit schrijf, dus druk mee bezig. Het hele huis ligt overhoop, de vloer van de badkamer, wc en keuken ligt open en het gezin is gevlucht. Op de Echtgenerd na dan, die elke ochtend belachelijk vroeg de auto instapt om de werkzaamheden te overzien.

Waar wij zitten? Tja, overal en nergens. Het itty-bitty-citty-committee zit in een pension in de buurt. Het Puppy-draakje is aan het logeren bij de fokster. Het Kind is ook uit logeren maar dan bij zijn vader en het Hondje en ik zitten in een vakantiepark op zo'n 20 minuten afstand. Enne, ik kan u vertellen.... da's ook niet leuk, niet. Een vakantiepark zo in je eentje. Da's eigenlijk best saai.

Want vakantieparken zijn niet bedoeld voor mensen alleen, maar voor gezinnen!! En de mooie wandelroutes in de buurt zijn op cruciale punten in onderhoud, nog zo'n tegenvallertje.

Maar dat tegenvallertje staat in het niets bij de onzekerheid over wanneer ze klaar zullen zijn met deze laatste verbouwing. Er wordt knoerthard gewerkt, daar ligt het niet aan maar weer zijn er een aantal nare verrassingen opgedoken en tja, hoe langt het dus duurt voor ze klaar zijn?

Inmiddels hebben we de volgende uitwijklocatie voor onszelf al weer geboekt (het park zit volgende week vol) en kunnen Pup en Kind zonder problemen nog even blijven logeren. Als ik het pension bel om te vragen of ook de poeziewoezies nog even kunnen blijven, is dat geen enkel probleem.

"Als we ze maar voor 16 juni ophalen." Antwoord de mevrouw aan de telefoon opgewekt, als ik haar gisteren spreek.. En even schrik ik me dood! Yikes, stel je voor: nog 2 weken niet naar huis kunnen!!!

Uiteindelijk blijkt de nachtmerrie iets minder groot. Slechts een week langer..... Vertelt de Echtgenerd me net. Met alle droogtijden voor cement en weet ik wat meer gaan ze woensdag uiterlijk donderdag klaar zijn.......

Ik ga nu even balen en daarna maar weer wat belletjes plegen om opvang te regelen/verlengen voor de poezenbeesten, de pup en het Kind.................. Verbouwen....... voor de komende tig jaar heb ik er serieus genoeg van!

All for the show

Dit verhaal schreef ik voor mijn cursus creatief schrijven. Het is gebaseerd op de ringtraining die ik met de pup volg en op het Toller festival waar wij voor het eerst een show liepen.

“Breng jij haar zelf voor?” Wijdbeens staat ze voor me terwijl ze me keurend bekijkt. Uit haar blik spreekt twijfel. Alsof ze zich afvraagt of me dat wel gaat lukken. Al kan het ook desinteresse zijn. Voor een fervent Labrador-liefhebster als zij, is mijn kleine Tollertje natuurlijk maar een matig interessant onderwerp.

Ginny - foto infoleo.nl

 “Ja;” antwoord ik, ietwat onzeker: “dat is wel de bedoeling. In ieder geval de eerste keer, daarna kijken we wel hoe of wat.” Weer die onderzoekende blik naar mij, die vervolgens over mijn hondje glijdt. “Mmmh, dan moet ik dus ook op jou letten.” Is haar commentaar terwijl ze zich omdraait en naar het midden van het terrein loopt.

Toch wat zenuwachtig loop ik naar de anderen en ga naast een jongen staan met een vriendelijk gezicht. “Oké, we gaan beginnen!” Wordt er geroepen. “Allemaal opstellen, de kleine meid mag achteraan!”

Met een zucht loop ik naar het einde van de rij en zet Ginny voor me neer. Of probeer het, want Ginny vindt alles om zich heen machtig interessant en stil staan is dan best moeilijk voor een hondje van 5 maanden.

In de ring met Kaylie - foto: infoleo.nl

“2 rondes lopen!” Klinkt het nu. Geconcentreerd loop ik achter de Golden voor mij aan..... die niet doorloopt. Inhouden en ruimte creëren schiet er door me heen, dat had ik laatst van een fokster gehoord. Terwijl we rondjes rennen, legt de trainster aan iemand naast haar uit waar per ras op gelet wordt en wat wel en niet mag of wenselijk is. Één voor één brengen we de honden voor en krijgen we advies of commentaar.

“O jee, nu zijn wij!” Schiet er door me heen en gespannen loop ik naar de aangewezen plek en laat mijn hondje voor me staan. “Kijk, Tollers moeten net als Labradors los worden voorgebracht. Ze moeten zelfstandig staan en je mag niet zoals bij de Goldens of Flats ze aan je hand voeren of hun houding ondersteunen.” Deze uitleg is weer voor de persoon naast haar. Dan volgt een lange stilte, terwijl ik zo goed mogelijk probeer Ginny zo netjes en lang mogelijk te laten staan.

“Markante markering, een mooi breed voorhoofd en goed geproportioneerd. Mooi compact, dat zien ze graag bij dit ras. Mooi gangwerk net ook, dat is heel belangrijk in Nederland” “Nou, voor een Toller is het een mooi hondje!” 't Klinkt bijna verbaasd. Opgelucht haal ik adem. Zeker uit haar mond is dat een groot compliment.

“Tja, het handlen is ook heel belangrijk, de meeste mensen onderschatten dat nog wel eens!” Ze wendt zich weer tot haar toehoorster terwijl ik me terugloop naar ons plekje achter in de rij. “Die denken, ach, dat doe ik wel even. Schrijven zich in voor een show en zijn dan verbaasd dat hun hond zich in de ring niet weet te gedragen.

Iedereen kan een driehoek lopen en een hond eventjes laten staan. Maar hoe smokkel je die paar extra meter om je hond echt goed uit te laten komen. Hoe laat je je hond de hele tijd staan, ook al duurt het lang omdat er veel honden in de ring staan. Hoe zorg je ervoor dat ze rustig blijven bij een hardhandige keurmeester. Hoe laat je de hond zo staan dat zijn houding het beste uitkomt, ook bij een hond met bijvoorbeeld een holle rug.” Terwijl ze dit zegt, kijkt ze mij strak aan. Weer met die keurende blik.

De weken daarna train ik stoïcijns onder die keurende blik verder. Mijn hondje doet het goed, maar over mijn handling skills komt geen woord over haar lippen. Iets waar ik wel wat zenuwachtig over ben. Zeker omdat ik inmiddels weet dat ik Ginny niet 1 maar zeker 3 shows zal gaan voorbrengen. Waarbij de laatste 2 internationaal zijn en dus belangrijk kunnen zijn voor Ginny's toekomstige carrière als fokteef.

En nog zenuwachtiger omdat ik tijdens de eerste show niet alleen mijn eigen hondje voorbreng maar ook 2 honden van mijn buurvrouw. Die er zelf een hekel aan heeft en tegen wie ik overmoedig had geroepen dat ik dat wel even zou doen. 

Een maand later is het dan zo ver. Onder de brandende zon met allemaal hondjes, nieuwe geluiden en geuren om me heen en gras waartussen van alles te snuffelen valt, sta ik voor de eerste keer met mijn hondje in de ring. Die tot 3 keer toe gaat zitten en bij het lopen alle kanten opkijkt, behalve de mijne. De oudste hond van de buurvrouw wil al helemaal niet naar me luisteren en is niet gemotiveerd, wat duidelijk te zien is. Met de jongste gaat het beter maar daar ben ik zo druk op aan het letten hoe ze staat dat ik niet doorheb dat de anderen al zijn gaan lopen. Met een rood hoofd ren ik er achteraan.

Ginny - Beste in de Babyklasse - Tollerfestival 2012

 foto: infoleo.nl

Aan het einde van de dag sms ik opgetogen het resultaat door aan mijn trainster. Opgetogen omdat het meer dan goed is gegaan. Met Ginny ben ik Beste in de Baby-klasse geworden en met de jongste van de buurvrouw 1e in de Tussenklasse en net geen Beste Teef.

Als ik haar sms'je terug lees, kan ik een zuchtje van ergernis niet onderdrukken. Had ze dat niet een paar weken eerder kunnen zeggen??

“Goed gedaan, meis! Ik wist wel dat je het kon!”

Dat doet pijn

Al weer 2 weken geleden ben ik (eindelijk) begonnen met de introductiecursus creatief schrijven. De eerste opdrachten over gevoel en vorm gebruikte ik in die week (stiekem) als blogposts. Dus mocht je je hebben afgevraagd waarom ik opeens me ging beperken tot 50 woorden.... daarom dus. En oh, wat vond ik het leuk, die eerste les. Stuiterend kwam ik thuis. Eindelijk weer een leuke uitdaging.

De afgelopen paar weken rommelde het heel erg met mijn lichaam. Ik heb veel pijn en na verplicht stilgezeten te hebben, kwam ik maar langzaam op gang. Dus ik was heel blij dat het me al die tijd al wel lukte om al mijn afspraken en cursussen na te komen. Niet hoeven afzeggen is ZOOOOOOO'N verbetering met afgelopen jaar.

En dat voelt goed. Maar tegelijk kwam ik vorige week een volgend struikelblok tegen. Eentje waar ik veel over heb moeten nadenken en waar ik ontzettend van baal. Want ja, het is me vorige week gelukt om naar m'n schrijfcursus te gaan (had ik al gezegd dat dat een grote verbetering is??) maar toen ik daar zat..................... toen ging het dus niet. De pijn was al dagen zo, zo, zo ontzettend aanwezig dat ik over niets anders meer denken kon.

Dus toen we als opdracht kregen om een situatie van afgelopen week blanco te beschrijven...... lukte me dat niet. Bij alles wat naar boven kwam, zat pijn. Pijn, pijn, pijn. Ook bij oefening 2: herschrijf deze blanco situatie en voeg nu zo veel mogelijk geluid toe, kon ik nog steeds niets verzinnen want “auwauw, au, au, au” is niet echt lezenswaardig. Compleet gefrustreerd zat ik daar. Boos omdat ik zo ver gekomen was en het me nu toch weer niet lukte om mee te doen.

De docente had wel door dat ik niet bij de les was en vroeg me om dan voor oefening 3 een losse poging te wagen. Waar de anderen de eerste oefening weer moesten herschrijven maar nu met zo veel mogelijk zintuiglijke gewaarwordingen erin; schreef ik een stukje over mijn pijn:

Tast

Met tegenzin kom ik uit de diepte omhoog, er is niet meer aan te ontkomen. Voorzichtig begin ik aan mijn standaardinventaris:

Nek → stijf, pijnlijk en stram

Schouders → die willen helemaal niet bewegen, maar moeten het wel want de druk van het matras vertaalt zich in mijn rug tot ondraaglijk hard

Benen → stijf, pijnlijk en stram

Knieën → gevoelig, met kleine pijnscheuten

Enkels → die gaan nog wel

Maar in mijn voeten zijn de naalden volop bezig en zijn ijs- en ijskoud. Wat toch elke keer weer raar blijft omdat mijn armen gevoelloos lijken te zijn. Tenminste, zolang mijn omgeving bewegingsloos is. Want als mijn man zich naast mij omdraait, schieten de elektrische stoten vanuit mijn vingers via mijn ellebogen door mijn ruggengraat.

Tijdens het voorlezen voelde ik de tranen van onmacht, pijn en frustratie al opkomen en toen mijn mede-cursisten hun bewondering uitspraken omdat ik die pijn zo goed kon verwoorden..... toen braken de sluizen en zat ik jankend aan tafel.

Sinds die avond ben ik me bewust van een ander deel van fibromyalgie dat ik moet leren accepteren. Het feit dat ik moet accepteren dat fibromyalgie niet alleen mijn leven bepaalt (daar ben ik inmiddels aan gewend) maar dat het ook grote impact heeft op de beeldvorming over mij. Het liefste zou ik door mijn mede-cursisten herinnerd worden als die vrouw (of stiekem nog altijd: dat meisje) die van die grappige stukjes schreef; maar ik weet dat dat niet zo zal zijn. Ik zal herinnerd worden als die vrouw (of dat meisje) met die vervelende chronische aandoening die ondanks dat van die grappige stukjes schreef.

Ik weet inmiddels dat ik veel kan en dat het me zeker gaat lukken om weer dingen op te bouwen. Maar net zo zeker als ik dat weet, weet ik dat er keer op keer weer momenten komen waarop ik tekst en uitleg moet geven: ik heb fibromyalgie. Om daarmee meteen het beeld wat mensen van mij hebben samengesteld voorgoed te veranderen. Fibromyalgie; waardoor mensen bij alles wat ik doe bijna automatisch op de volgende manier zullen denken: “wat goed dat ze ondanks die pijn dat alles doet”; en dat wat ik bereik niet meer alleen op waarde kunnen beoordelen.

Hoe onzichtbaar mijn fibromyalgie ook is: ik zal het nooit kunnen verbergen. En dat doet pijn..... maar dan op een heel andere manier.

Clingendael in de herfst

Licht filtert naar beneden en richt je aandacht op de kleurafwijkingen. Verrassende geel, mooi vurig rood of juist melkbleekwit oplichtend tussen twintig tinten bruin.

Het ruikt fris, helder en wijds. Nu hier te zijn voelt als spijbelen. Een gestolen momentje van puur geluk. Het ultieme alleen-zijn.

Dubbel gevoel

“Die wil ik!”: Roept hij enthousiast. Gedecideerd wijst hij naar voren. “Die daar, op de middelste rij, in het midden.” Helemaal blij is hij, want eindelijk heeft hij ze gevonden. Al zeker 4 winkels zijn we in geweest.

4 grote winkels, vol mensen, afdelingen, roltrappen en nog weer meer etages waar, zo hoopten we, te vinden zou zijn wat wij zochten.

Al ruim een uur zijn we op strooptocht, op zoek naar geschikte kleding en …..... schoenen. Al ruim een uur waarin hij vrolijk meeloopt, helpt meezoeken en zelf ook met leuke suggesties komt. Nog geen woord van gemopper is er over zijn lippen gekomen en daarom durfde ik het aan om toch nog even een stapje verder te gaan. Des te meer omdat ik geen zin had later deze week nog een keer terug te moeten.

Dus daar staan we, ruim een uur later, na een geslaagde en gezellige shopping trip in een verschrikkelijk winkelcentrum voor een paar schoenen.

En ik ben blij dat alles zo goed gelukt is en blij dat mijn achtjarige zoontje zich eindelijk begint te interesseren voor de kleren die ik hem dagelijks aantrek............... maar tegelijkertijd ook weer helemaal niet.

Want allejezus, wat zijn die schoenen lelijk!!

Waar zit nou die winkel?

Onderweg naar de plaatselijke bloemenkiosk, herkent mijn moeder vaag de omgeving. “Dit is toch vlakbij die winkel waar ik met oma altijd naar toe ga?” Vraagt ze terwijl ze zoekend om zich heen kijkt. “Moeten we daarvoor niet naar links?”

“Nee, die is daar verderop;” antwoord ik, terwijl ik rechts de straat schuin voor ons in wijs. “Die kledingwinkel zit net voorbij de bloemenkiosk.”

“Want die winkel is vlak bij een viaduct.” Ze heeft nog steeds niet helemaal de klik gelegd en is nog steeds op zoek naar herkenningspunten. “Ja, als je vanaf oma komt aanrijden, rijdt je dat viaduct onderdoor;” antwoord ik, terwijl ik naar het gevaarte links van ons wijs; “en dan rijdt je die straat in;" ik wijs weer schuin-rechts; "en dan ben je er.”

“Mmh... nee hoor, die winkel zit daar, aan die kant;” zegt ze wijzend naar links; “aan de andere kant van dat viaduct.”

“Mam, geloof me, hij zit daar in die straat!” Terwijl ik nadrukkelijk naar rechts wijs.

“Weet je het zeker? Volgens mij zit hij toch echt aan de andere kant van dat viaduct!” Herhaalt m'n moeder nog eens naar links wijzend.

“Nee, mam, echt niet!” Terwijl ik een wanhopige zucht niet uit mijn stem weet te houden...... "Hij zit DAAR!”

“Oh, nu zie ik het!” Al bikkelend zijn we verder gelopen en staan inmiddels aan het begin van de eerder genoemde straat. “Je hebt helemaal gelijk. Hij zit daar verderop!”

“Dat zei ik toch, mam!!! Jeetje, wat ben jij eigenwijs!”

…. ach, wat zal ik zeggen: het is een familietrekje.............. Het Kind heeft er ook last van en die heeft het weer van ZIJN moeder...........