Therapiehond(en)

 Da's toch je therapie-hond? Vroeg onze garagehouder me laatst. En ja, zo omschrijf ik de Borderline Collie wel vaker. Het klopt namelijk ook. Want een van de eerste dingen die ik vroeg toen ik te horen kreeg dat ik fibromyalgie had en weer moest gaan sporten was of wandelen met een hond ook mocht. Ik had een hekel aan de sportschool. De fysiotherapeut moest er wel om lachen en antwoordde dat het zeker geen kwaad kon. De Echtgenerd bood pro forma nog wat tegenstand maar binnen no time hadden wij een hond. Macho de Borderline Collie.

Hij doet z'n werk ook goed. Dankzij Macho blijf ik in beweging, ook op dagen dat het nat en koud buiten is en ook (en dat zijn vaak dezelfde dagen) als ik rondloop met pijn. Iets waar de sportschool me toch niet bij kon helpen, zo concludeerde ik na het een jaartje te hebben geprobeerd. En blijven bewegen op 'slechte' dagen is voor mij en alle fibro-patienten met mij extra dubbel belangrijk. Zonder beweging worden we namelijk nog stijver en strammer dan we op dat moment al zijn. En stijver en strammer maakt dat we ons weer minder goed kunnen bewegen, ons nog minder goed kunnen ontspannen waardoor we weer slechter slapen, nog moeier blijven, meer pijn krijgen. De beruchte neerwaarste spiraal, u kent hem wel.

Maar Macho is niet alleen 'mijn bewegingstherapie-hond'. Hij reageert ook, en behoorlijk heftig zelfs, op mijn pijn. Ik met pijn = gestressde Macho. Komt het zeg maar op neer. Dus als hij weer om me heen loopt te draaien en bij voorkeur boven op mijn voeten ligt, dan weet ik hoe laat het is. Tijd om het rustiger aan te doen. Wat op zich erg handig is, maar me tegelijkertijd voor een nieuwe uitdaging plaatste. De Borderline Collie doet zijn Border Collie genen (da's zeg maar ¾ van het hele vierpotige pakket) eer aan. Hyper-actief, hyper-intelligent, hyper-alles en dus ook hyper-gestresst. Waardoor ik weer in de problemen kwam als ik, op voor mij minder goede dagen, probeerde hem de o zo ontzettend broodnodige uitdagingen te geven die hij nodig heeft om te voorkomen dat hij hyper-vervelend wordt.

Enter VrienGinnetje. Als klein rood bolletje puppy kwam die vorig jaar ons huis binnen en ze is geworden wat wij gehoopt hadden. Een waar vriendinnetje voor mijn therapie-hond. Want van mijn pijn heeft ze weinig notie. Die paar momenten dat ik haar in alle onredelijkheid afsnauw daargelaten. Kortom, de garagehouder vroeg het goed, toen hij zich beperkte tot het enkelvoud en daarmee dat zwarte monster bedoelde. Het rooie geval is puur en alleen een gezelschapsdame. De hyper is van Macho's stress af en hij is nog maar heeeel, heeeeeeeel, heeeeeel erg zelden hypervervelend. 1 therapie-hond en 1 vriendinnetje. Zo dacht ik tot ergens vorige week.

Vorige week staat met stip op 1 als het gaat om de titel 'meest vervelende en pijnlijke week van deze winter'. En was uitgerekend de week waarin we het verjaardagsfeestje van Het Kind vierden. Timing, echt timing.....NOT. Met de tanden op elkaar geklemd, heb ik me Sea Life doorgesleept terwijl 8 stuiterballende koters de tijd van hun leven hadden, gelukkig allemaal zich niet bewust van mijn pijn. Maar de dag erna betaalde ik de prijs. Ik kon niets meer, alles maar dan ook echt alles deed pijn en ik was honds-, honds- o zo hondsmoe. Maar ook op zo'n dag moet ik bewegen en moeten er 2 viervoeters uit.

Intens, intens, intens ongelukkig strompelde ik ergens in de middag voort over het achterpad. Rukweer, rukwind, een hyper-hypervervelende hond die zeer hardnekkig me voor m'n voeten liep en het Vrienginnetje. Compleet onwetend dartelde mevrouw door de miezerregen. Er waren blaadjes om achteraan te zitten, interesante geluiden om met scheef hoofd naar te luisteren, staarten om achteraan te rennen. Hoe hardnekkiger Macho om me heen liep te draaien, hoe harder zij hem liep uit te dagen. Hoe langzamer ik me voortsleepte, hoe meer rondjes zij ging rennen. Mijn gemopper en Macho's gesnauw gleden als druppels water van haar af.

Het leven was leuk, en niets of niemand kon Ginny overtuigen van het tegendeel. Als een ware clown trok ze alles uit de kast en tot mijn stomme veerbazing lukte het haar om mij in lachen te laten uitbarsten. Hardop schatterend stond ik daar. Waarop ik mijn mening moest herzien. Ik heb niet 1 maar 2 therapie-honden. Nog steeds strompelde ik daar, nog net niet kromgebogen van de pijn, maar al lachend kon ik een deel van de spanning in mijn lichaam laten voor wat hij was en dat maakte een wereld van verschil.

Ik ben alleen wel benieuwd wat er zou gebeuren als ik hun voerrekening onder het mom van therapie declareer bij mijn ziektekostenverzekeraar. Waarschijnlijk krijg ik er dan nog een labeltje bij en word ik voor gek verklaard.