Da's toch je therapie-hond? Vroeg onze
garagehouder me laatst. En ja, zo omschrijf ik de Borderline Collie
wel vaker. Het klopt namelijk ook. Want een van de eerste dingen die
ik vroeg toen ik te horen kreeg dat ik fibromyalgie had en weer moest
gaan sporten was of wandelen met een hond ook mocht. Ik had een hekel
aan de sportschool. De fysiotherapeut moest er wel om lachen en
antwoordde dat het zeker geen kwaad kon. De Echtgenerd bood pro forma
nog wat tegenstand maar binnen no time hadden wij een hond. Macho de
Borderline Collie.
Hij doet z'n werk ook goed. Dankzij
Macho blijf ik in beweging, ook op dagen dat het nat en koud buiten
is en ook (en dat zijn vaak dezelfde dagen) als ik rondloop met pijn.
Iets waar de sportschool me toch niet bij kon helpen, zo concludeerde
ik na het een jaartje te hebben geprobeerd. En blijven bewegen op
'slechte' dagen is voor mij en alle fibro-patienten met mij extra
dubbel belangrijk. Zonder beweging worden we namelijk nog stijver en
strammer dan we op dat moment al zijn. En stijver en strammer maakt
dat we ons weer minder goed kunnen bewegen, ons nog minder goed
kunnen ontspannen waardoor we weer slechter slapen, nog moeier
blijven, meer pijn krijgen. De beruchte neerwaarste spiraal, u kent
hem wel.
