zondag 7 april 2013

Lijdensweg

Deze column schreef ik als huiswerk voor mijn cursus 'columns schrijven'. Pasen is dan wel voorbij, maar ik vind hem stiekem best goed gelukt.


Pasen een lijdensweg?

The Passion, Masterclass Bach, tientallen uitvoeringen van de Mattheus Passion. Het is Pasen en de lijdensweg van Jezus is hot. Van obscuur bijbelverhaal is het 'opeens' in om stil te staan bij het lijden van Jezus.
Goede Vrijdag, een feestdag met een twijfelend imago, want niet overal een verplichte feestdag, wint aan populariteit. Pasen staat bol van het christelijke tintje.
En ik? Ik heb er niets mee. Maar dan ook helemaal niets. Toen enige jaren geleden er stemmen opgingen om Goede vrijdag te ontfeestdagen ten faveure van een niet-christelijke feestdag was ik voor.


Eigenlijk verbaasd het me ook. Deze opleving in Bijbelse interesse. Waar de Kerstman het Kindeke ver achter zich heeft gelaten in de race om het kerstfeest, heeft het lijden ons steviger dan ooit in zijn greep.
Het komt door de crisis! Hoor ik her en der. En ergens geloof ik dat ook wel. In onzekere tijden vallen mensen terug op bekende rituelen. En het idee dat iemand voor 'ons' gestorven is om ons lijden te verlichten is – op een erg bizarre manier – hartverwarmend. Het biedt iets geborgens, het idee dat iemand zoveel om 'ons' gaf dat hij bereid was het ultieme offer te brengen. Zijn leven opgevend door middel van een uiterst pijnlijke dood.

Toch? Bullshit! In mijn ogen was Jezus een gestoorde gek, een soort sekte-leider avant la lettre wiens tragische dood niets met ons te maken heeft maar meer met zijn eigen waanbeelden en de angst van de Romeinse overheerser voor deze onrustzaaier. Hij? Gestorven om ons te redden? Me neus! Ik geloof er niets van.

Maar als we dan toch behoefte hebben aan vertrouwde rituelen, waarom staan we dan niet stil bij Pasen, als heidens feest van vruchtbaarheid, lente en een nieuw begin? Zeker in tijden van crisis spreekt dat beeld mij wel aan. Een nieuw begin. Het is Pasen en vanaf nu kan het alleen maar beter gaan.

Dus nodig vrienden en familie uit, dek de tafel met het mooiste servies en vier Pasen. Maak er een luxe lunch van en door die extra uitgaven eten we ons een weg de recessie uit.

1 opmerking:

  1. Dag Marleen,

    Gisteren, toen ik niet kon slapen, botste ik op je blog.

    Net als jij heb ik fibromyalgie (en CVS). Ik wil heel graag een hond die bij mij past om: mij (zeker nu) een structuur in mijn dag te bieden, te bewegen, buiten te komen, ermee naar de hondenschool te gaan (en mensen te zien, een uitdaging te hebben), ...

    Jammer genoeg is mijn echtgenoot er radicaal tegen om allerlei (en ook wel begrijpelijke) redenen.

    Ik was nieuwsgierig of er mensen hun ervaring met fibromyalgie in combinatie met een hond op internet hadden gedeeld. Zo kwam ik dus op jouw blog terecht. En al snel begon ik erop te grasduinen.

    Vandaag heb ik dat ook nog gedaan. Je schrijft echt heel leuk, vlot, goed, ... Wauw, wat een pen heb jij! En oooh wat zijn heel wat van je ervaringen met fibromyalgie herkenbaar.

    En nu vraag ik me af, iets meer dan drie jaar na datum van je laatste blogpost hier, hoe het ondertussen met je gaat? Ben je (dichter) bij je droom terug te gaan werken? (EĆ©ntje die ik heel sterk deel.) (Dichter) bij je droom om een boek te schrijven? ...?

    Ik ben echt heel blij dat ik hier terecht ben gekomen. Momenteel fysiek, mentaal, emotioneel een heel zware fibro-dip. In jouw blog vond ik herkenning, steun en troost.

    Op een dag hoop ik ook mijn weg te vinden in (het) fibro-land(schap).

    Warme groeten,

    Kris,
    een Belgische lotgenote (ja ja, mijn naam is daar niet zo duidelijk over, maar ik ben van het vrouwelijke soort)

    BeantwoordenVerwijderen