maandag 11 maart 2013

Goudvisdag


He? Wat moet ik nu doen?” Stomverbaasd staat Het Kind in de deuropening. “Nou, lieffie, dat weet je toch zolangzamerhand wel?" Reageer ik. “Het is tijd om naar school te gaan, dus gewoon dat wat je elke dag doet?

Maar wat moet ik dan nu doen?” Vraagt hij nog een keer.

Ben je al naar de wc geweest?

Euh... nee. Nog niet.

Nou, als je daar nu eens mee begint.”

5 minuten later pluk ik hem uit zijn slaapkamer, waar hij druk aan het spelen is.

Zeg, meneer. Moest jij niet naar school?

Euh? Oh ja, dat is waar.

Heb je je tanden al gepoetst?

Nee.

Nou, ga dat eens doen dan. Oh, en schiet een beetje op. We moeten bijna de deur uit, anders komen we te laat.

Het Kind komt overeind, loopt richting de deur, wordt afgeleid door een speelgoedje en wil nu daarmee gaan spelen.

HALLO!! Schiet eens op! Tanden poetsen. Hop, hop, hop!

Nou, hoor. Je hoeft niet boos te worden.” Moppert meneer, terwijl hij met een slakkengang richting de badkamer loopt.

Eenmaal daar, moet er eerst met het krokodilletje worden gespeeld.

Schiet nou op! Je komt te laat!

Vervolgens moeten er gekke bekken getrokken worden naar de spiegel.

Schiet nou op.” Inmiddels sta ik ongeduldig in de deuropening erop toe te zien dat z'n tanden met een beetje vaart de aandacht krijgen die ze nodig hebben.

Ok, schoenen aan, jas aan, tas pakken. Dan kunnen we ervan door.

Huh? Waar naar toe dan?” Verbaasd kijkt hij me aan, terwijl zijn handen al weer onderweg zijn naar dat ene autootje, waar ze graag mee willen spelen.

Nou, school?

“Oh ja." Hij rent de gang in, draait zich vertwijfelt om en kijkt me aan: "Wat moet ik nu doen, ook al weer?”

Schoenen aan, jas aan, tas pakken. En OPSCHIETEN, we komen serieus te laat.

Maar waar zijn m'n schoenen, dan?” Hij kijkt naar mijn handen alsof hij verwacht dat ik ze voor hem klaar heb staan.

Nou, daar waar je ze gisteren hebt uitgetrokken?

Terwijl hij met z'n schoenen bezig is, loopt de kat langs, die natuurlijk aandacht moet.

Nee, niet Tommy knuffelen. Opschieten, we komen te laat!” Mijn geduld is inmiddels wel weer opgebruikt voor vandaag.

Als we eindelijk op het punt staan de voordeur door te lopen, kijk ik hem aan. “Ben je niet iets vergeten?

Wat dan?” Op zijn gezicht verschijnt een verbaasde uitdrukking terwijl hij vaag om zich heen kijkt.

Nou, je tas?

Oh, ja

Je zou toch zeggen dat na 4 jaar basisschool meneer inmiddels wel weet wat de bedoeling is. Maar soms heb ik het gevoel dat ik net als in Groundhog Day elke keer weer dezelfde ochtend beleef.
Elke ochtend weer is Het Kind oprecht vergeten wat er van hem verwacht wordt. En elke ochtend weer sta ik als een soort sergeant-majoor hem commando's te geven om ervoor te zorgen dat hij niet al te laat op school verschijnt. En soms? Ja, soms, dan word ik daar wel een beetje moe van.

Maar hij is wel lief, dat jochie met de concentratiespanne van een goudvis. Maar dat moet ik niet al te vaak hardop zeggen want dan klinkt het verstoord:

“IK BEN GEEN GOUDVIS!!” En kan ik er zeker van zijn dat alles daarna nog langzamer gaat.

1 opmerking: