Pasen een lijdensweg?
The Passion, Masterclass Bach,
tientallen uitvoeringen van de Mattheus Passion. Het is Pasen en de
lijdensweg van Jezus is hot. Van obscuur bijbelverhaal is het
'opeens' in om stil te staan bij het lijden van Jezus.
Goede Vrijdag, een feestdag met een
twijfelend imago, want niet overal een verplichte feestdag, wint aan
populariteit. Pasen staat bol van het christelijke tintje.
En ik? Ik heb er niets mee. Maar dan
ook helemaal niets. Toen enige jaren geleden er stemmen opgingen om
Goede vrijdag te ontfeestdagen ten faveure van een niet-christelijke
feestdag was ik voor.
Eigenlijk verbaasd het me ook. Deze
opleving in Bijbelse interesse. Waar de Kerstman het Kindeke ver
achter zich heeft gelaten in de race om het kerstfeest, heeft het
lijden ons steviger dan ooit in zijn greep.
Het komt door de crisis! Hoor ik her en
der. En ergens geloof ik dat ook wel. In onzekere tijden vallen
mensen terug op bekende rituelen. En het idee dat iemand voor 'ons'
gestorven is om ons lijden te verlichten is – op een erg bizarre
manier – hartverwarmend. Het biedt iets geborgens, het idee dat
iemand zoveel om 'ons' gaf dat hij bereid was het ultieme offer te
brengen. Zijn leven opgevend door middel van een uiterst pijnlijke
dood.
Toch? Bullshit! In mijn ogen was Jezus
een gestoorde gek, een soort sekte-leider avant la lettre wiens
tragische dood niets met ons te maken heeft maar meer met zijn eigen
waanbeelden en de angst van de Romeinse overheerser voor deze
onrustzaaier. Hij? Gestorven om ons te redden? Me neus! Ik geloof er
niets van.
Maar als we dan toch behoefte hebben
aan vertrouwde rituelen, waarom staan we dan niet stil bij Pasen, als
heidens feest van vruchtbaarheid, lente en een nieuw begin? Zeker in
tijden van crisis spreekt dat beeld mij wel aan. Een nieuw begin. Het
is Pasen en vanaf nu kan het alleen maar beter gaan.
Dus nodig vrienden en familie uit, dek
de tafel met het mooiste servies en vier Pasen. Maak er een luxe
lunch van en door die extra uitgaven eten we ons een weg de recessie
uit.
Dag Marleen,
BeantwoordenVerwijderenGisteren, toen ik niet kon slapen, botste ik op je blog.
Net als jij heb ik fibromyalgie (en CVS). Ik wil heel graag een hond die bij mij past om: mij (zeker nu) een structuur in mijn dag te bieden, te bewegen, buiten te komen, ermee naar de hondenschool te gaan (en mensen te zien, een uitdaging te hebben), ...
Jammer genoeg is mijn echtgenoot er radicaal tegen om allerlei (en ook wel begrijpelijke) redenen.
Ik was nieuwsgierig of er mensen hun ervaring met fibromyalgie in combinatie met een hond op internet hadden gedeeld. Zo kwam ik dus op jouw blog terecht. En al snel begon ik erop te grasduinen.
Vandaag heb ik dat ook nog gedaan. Je schrijft echt heel leuk, vlot, goed, ... Wauw, wat een pen heb jij! En oooh wat zijn heel wat van je ervaringen met fibromyalgie herkenbaar.
En nu vraag ik me af, iets meer dan drie jaar na datum van je laatste blogpost hier, hoe het ondertussen met je gaat? Ben je (dichter) bij je droom terug te gaan werken? (Eéntje die ik heel sterk deel.) (Dichter) bij je droom om een boek te schrijven? ...?
Ik ben echt heel blij dat ik hier terecht ben gekomen. Momenteel fysiek, mentaal, emotioneel een heel zware fibro-dip. In jouw blog vond ik herkenning, steun en troost.
Op een dag hoop ik ook mijn weg te vinden in (het) fibro-land(schap).
Warme groeten,
Kris,
een Belgische lotgenote (ja ja, mijn naam is daar niet zo duidelijk over, maar ik ben van het vrouwelijke soort)