Een Nova Scotia.... wat was het ook al weer?

Onderweg naar school oefent het Kind ijverig: “Een Nove Scovia... Mam, hoe heette dat nou ook al weer? Een Nove wattes?” Na een paar dagen oefenen lukt het hem dan toch om in een keer die hele mondvol er vloeiend en foutloos uit te krijgen: “Wij krijgen een Nova Scotia Duck Tolling Retriever.” Een Toller voor de mensen die dat wat lang vinden om elke keer uit te spreken.

De buurvrouw heeft er 3 en die zijn leuk. Vond ik al een tijdje en het hondje was het daar ook wel mee eens. Twijfelend had de Echtgenerd er in toegestemd, die wilde het liefste een Duitse Herder maar helaas past dat niet helemaal bij ons in het gezin. En toen kregen we een tijdje terug deze dame van de buurvrouw te logeren, Kaylee.

De eerste avond dat zij bij ons was, was ook de Echtgenerd helemaal, totaal en compleet om. “Marleen, ik wil ook een Toller!” Dus was het maar goed dat we al op de wachtlijst stonden.

Aan het einde van de logeerweek vraagt mijn zoontje hoopvol: “Mama, wat nu als de buurvrouw vergeet om Kaylee op te halen, mogen we haar dan houden?” Nou heeft de buurvrouw 6 honden dus zo raar is die gedachte niet, maar toch...... Kaylee vergeten? Mooi niet dus.

Morgen gaan we kennismaken met de fokster en met een beetje geluk, krijgen wij in januari er ook zo eentje. Een vriendinnetje voor het hondje en het Kind en een hondje voor de Echtgenerd. Want volgens het hondje dat we nu hebben ben ik 'God' en is de Echtgenerd een magere tweede.