Na een jaar of wat van 'peuten',
revalidatietrajecten en wat dies meer zij, was ik er wel een beetje
klaar mee. Al dat 'werken aan mijzelf'. Ik vond mijzelf wel best zo.
Punt uit. Ik zit goed in m'n vel, weet steeds beter om te gaan met
die vervelende pijn en vermoeidheid en kan inmiddels zo m'n dagen
indelen dat ik aan het einde van de dag nog wat energie overheb.
Zelfs als het regent en koud is. Een groot verschil met voordat ik
aan al die 'peuten' begon.
Een mooi uitgangspunt maar inmiddels
zou ik wel beter moeten weten. Je bent NOOIT klaar met 'werken aan
jezelf'. Dat is een levenswerk, zogezegd, een soort perpetuum mobile
van persoonlijke ontwikkeling. Je wordt ouder, doet andere ervaringen
op, ontmoet andere mensen, verhuisd wellicht... al die dingen hebben
invloed op jouzelf en maken dat je verandert en je je ontwikkelt.
Duh... het spreekt voor zich maar ik merk dat veel mensen (en ja,
daar ben ik er een van) die ontwikkeling niet bewust maken, maar in
de waan van de dag veranderen zonder dat ze het zelf doorhebben en
dus half vast hangen aan zowel oude als nieuwe gedragspatronen zonder
zelf te weten waarom ze doen wat ze doen.
Ergens in de 2e helft van vorig jaar
werd ik, nogal abrupt eigenlijk, met een paar van mijn nog niet
'bepeute' en zeer vastgeroeste gedragspatronen geconfronteerd. En
prettig vond ik die niet. Sommigen vond ik zelfs uitermate vervelend.
Zo hadden, om maar een voorbeeld te noemen, een aantal van mijn
laatste blogposts een hoog 'zeikgehalte'. Iets wat ik zelf niet leuk
vind om te lezen. Sterker nog, te veel 'zeiken' en het blog in
kwestie wordt uit mijn leeslijst verwijdert. Dus waarom 'zeik' ik dan
zelf wel op mijn eigen blog? Juist ja, daarachter zat zo'n
confronterend gedragspatroon.
Betekent dit nou dat ik weer mijzelf
door een hele mallemolen ga (laten) halen? Nee, dat is helemaal
nergens voor nodig, want ik vind mijzelf echt wel best zo. Punt uit.
Er zijn echter, zo kwam ik dus achter,
nog wel een aantal puntjes die op 'i'tjes gezet kunnen worden.
Waarvan een paar puntjes inmiddels weer wel onder begeleiding
gebeuren maar de meesten zijn puntjes die ik best zelf onder handen
kan nemen. Zo door de rest van mijn - hopelijk lang, gezond en
gelukkig - leven heen.
Om met de meest hardnekkige te
beginnen: Mijn default modus is dat ik negatief denk. Mijn 1e reactie
is er vaak eentje die voort komt uit frustratie, jaloezie, verkeerd
been uit bed gestapt.... you name it – it's not pretty. En dan heb
ik het niet over 'grote' gedachten over de toekomst van de wereld, de
politiek, ons bestaan, maar juist over de kleine dingetjes.
Als het regent, BAAL (ja, met
hoofdletters) ik daarvan. Als ik iemand tegenkom met een mooi figuur
die dat jurkje aankan wat ik met mijn rondingen niet kan hebben.....
dan is mijn eerste reactie iets in de trant van:... ja hoor.... zij
wel! Iemand met mooie schoenen??? Dan wil ik die stiekem ook! Als
iets niet meteen gaat zoals ik wil, raak ik geirriteerd. Een
automobilist voor mij die niet doorrijdt..... juist ja. Het Kind
heeft door de jaren heen zo op de achterbank een aantal - volgens hem
zeer interessante - woorden geleerd. Woorden die ik, als ik daar over
had nagedacht, liever niet in zijn bijzijn gebruikt had. Iemand die
me iets aanbiedt.... en ik word in 1e instantie achterdochtig.
Overval me met een verzoek en mijn aanvankelijke split-second reactie
is: Nee.
En dat terwijl ik, inmiddels weet ik
het toch echt zeker, van nature een heel optimistisch mens ben. Die
positief in het leven staat. Zeker nu. Dus ja, die negatieve
benadering daar wil ik vanaf. Mag ik nu nooit meer 'nee' zeggen van
mijzelf? Mwaw, dat heeft weinig zin. Zeker met mijn fibromyalgie en
gevoeligheid voor allerlei prikkels MOET ik vaak 'nee' zeggen om te
voorkomen dat ik ondersneeuw en zo mijn - net met zoveel moeite
opgebouwde - balans weer verstoor. Maar 'nee' is ook niet per
definitie negatief. Nee is nee, niet meer dan dat.
Wat ik wel kan en wil aanpakken is mijn
denkpatroon. Al wist ik een tijdje niet precies hoe ik dat wilde
aanpakken. Tot me iets te binnen schoot wat ik ergens begin vorig
jaar op een Amerikaans blog verstopt in een post vol goede
nieuwjaarvoornemens – goede voornemens, jakkiebah, was mijn eerste
reactie, oeps da's weer zo'n negatieve gedachte - gelezen had. Een
'think positive jar'. Een wat?
Heel simpel, een potje waar je elke
keer als je jezelf betrapt op een negatieve gedachte geld in moet
stoppen. Om na een bepaalde periode dat geld wat erin zit te schenken
aan een goed doel, een kadootje voor iemand anders, wat dan ook –
zolang het maar niet iets is voor jezelf.
Er is mij door een van mijn 'peuten'
ooit eens verteld dat een gedragsverandering zo'n 3 maanden nodig
heeft om in te slijten. Dus komende 3 maanden doe ik, elke keer als
ik mijzelf weer op zo'n default-negatieve-reactie betrap, 5 cent in
mijn 'positieve gedachtenpot' en is bij deze mijn motto voor het
komende jaar:
Niet 'zeiken', THINK POSITIVE!
