't Is een kwestie van geduld

In het kader van: hoe houd ik mijn mega-energieke viervoeter bezig, doe ik sinds kort aan Treibball. Een redelijk nieuwe hondensport die zich het beste laat omschrijven als biljarten maar dan met hele grote ballen en een hond ipv een keu. Het zijn er 8 (die ballen) en onder jouw bezielende begeleiding drijft de hond die ballen een voor een in een doel. Tenminste, dat is het eindresulaat. Eerst moeten er een hoop nieuwe commando's worden aangeleerd. Maar ooit.......dan gaan wij dat kunnen.

Voorlopig zijn wij glorieus gestrand bij stap 1: het duwen van de bal (de eerste dus, laat staan die andere 7). Al bijna 2 weken probeer ik het hondje aan zijn verstand te peuteren wat de bedoeling is. Mijn hondje, die normaal gesprokennieuwe commando's zo oppikt, blijft hier verbaasd me aanstaren, elke keer weer.

De theorie is simpel: Brokje onder de bal, zodra hij de bal duwt om het brokje te pakken duidelijk het commando geven (da's 'push'.... heel logisch, niet?) net zo lang tot het kwartje valt. Met een andere bal, met stickers...... ik probeer het allemaal maar met bijzonder weinig succes.

En daar sta ik dan. Alles wat door Cesar Millan verboden is, haal ik uit de kast om het hondje te enthousiasmeren. Het hoge stemmetje, op en neer springen, slijmen, vragen, bedelen.

 Soms, per ongeluk lijkt het, doet hij wat ik vraag. Dan beloon ik hem en prijs ik hem de hemel in. Maar meteen bij de volgende poging staat hij me weer aan te staren. Zo'n blik van “Hallo? Wat wil je nou?” in zijn bruine hondenogen.

Dus youtube ik af en toe honden die het wel begrepen hebben en droom ik over de prijzen die we, ooit wie weet, allemaal gaan winnen............Ooit..... Want zo verzekert onze trainster mij (met een demonische grijns op haar gezicht): 't is een kwestie van geduld.

Storm's keuze

Koken voor een zevenjarige kan een enorme uitdaging zijn. De mijne kan slecht tegen pittig eten, daar gaat een groot deel van mijn reportoire. Hij houdt niet van gladde texturen: daaaaag gebakken champignons. Sperziebonen, brocoli, doperwten, gekookte wortel.... nee, wordt niet gegeten door de Spruit.

Op zich is hier nog wel rekening mee te houden, ware het niet dat meneer ook heeeeel kortstondige voor- en afkeuren heeft. De ene dag is hij dol op kip. De volgende dag wil hij er niets meer van weten. Ook bepaalde smaakcombi's kunnen wel of niet. Brocoli is een absolute no-no. Brocolisoep daarentegen (met blauwe kaas!) is heerlijk. Snapt u hem nog?

Zoals elke kind dat denkt dat hij al best wel groot is, loopt hij flink te balen dat bij ons de kok bepaalt wat er gegeten wordt. “Ik kan nog niet koken!!! Dat is niet eerlijk!!”

En helemaal ongelijk heeft hij natuurlijk ook niet. Daarom bepaalt op zondagen Het Kind wat er op tafel komt. De enige regel: Niet 2x achter elkaar hetzelfde kiezen.

Tot nu toe werkt dit wonderbaarlijk goed. Zo aten wij de afgelopen weken: spinaziestampot met spekjes (liever geen worst), gourmet (laatste dag van de vakantie), spinaziestampot (het is een favoriet) en zalmtaart. Voordat de lezer gaat twijfelen: het is echt een jongetje van zeven, hoor! Aanstaande zondag staat er patat met bitterballen op het menu.

Die zalmtaart is bij ons inmiddels een klassieker. Simpel doch smaakvol is het een goede standby voor onverwachte gasten na een drukke (werk)dag, in muffinvorm ideaal voor een lopend buffet, koud bij de picknick doet 'ie het ook prima.

Zalmtaart
Geinspireerd door DeliaSmith

6 plakjes bladerdeeg, ontdooid

200 gram gerookte zalm

1 klein bakje creme fraiche

3 eieren

Parmesaanse kaas, gerapst (ik schat zo'n 50 gram)

Peper

Cayennepeper (optioneel)

Springvorm: 24 cm doorsnede

Verwarm de oven voor op 180 graden Celsius.

Vet de vorm in met olie (of boter). Ik neem nooit de moeite om het bladerdeeg uit te rollen maar knip en plak het passend in de vorm, druk wel de randjes goed aan. Verspreid de zalm over de bodem.

In een kom, klop de eieren met de creme fraiche, Parmesaanse kaas en peper (zout sla ik over omdat de zalm en kaas al zout genoeg zijn). Giet dit over de zalm. Voor degenen met meer hittebestendige smaakpapillen dan mijn zoontje: strooi wat cayennepeper over de taart.

Stop de taart in de oven en bak in ongeveer 45 minuten of tot hij gaar is.

Voor zevenjarigen: lekker met feesttomaatjes. Voor volwassenen: lekker met een salade.

Over de grens

Afgelopen maandag moest ik naar het ziekenhuis voor een allergietest. Niks dramatisch maar toch 'iets nieuws'. Moe van het schilderen zat ik in de auto en dan kan 'iets nieuws' al dat beetje zijn wat ervoor zorgt dat ik van 'gewoon moe' de grens oversteek naar 'fibromyalgie-moe'. Er is echt weinig voor nodig, alleen maar een klein beetje extra spanning.

Terwijl ik in de wachtkamer zat, belde de school van mijn zoontje. Hij was niet helemaal lekker, of ik hem kon komen halen. Niks ernstigs, maar toch..... weer een beetje spanning.
Een ziek kind thuis is zielig voor hem maar het gooit ook mijn dagplanning behoorlijk door de war..... weer meer spanning.

De grens komt met rasse schreden dichterbij.

Als ik het ziekenhuis uitloop, word ik bij elke stap herinnerd aan die megagrote lappen stickers die zojuist op mijn rug zijn geplakt. Bij elke beweging trekt het.... spanning.....weer meer spanning.

De grens? Overschreden. En dat op maandagochtend, de week is nog amper begonnen.

Doordeweekse risotto

Voor van die 'ren- en vliegdagen' ben ik altijd op zoek naar lekkere, snelle maaltijden die je gedachtenloos in elkaar kunt draaien. Zo aan het einde van een dag waarin je 10.000 dingen door elkaar hebt lopen doen (ja, eigen schuld, ik weet het, beter plannen, jajaja), het natuurlijk regent wanneer je de hond moet uitlaten en je op het schoolplein een doodmoe jongetje in ontvangst neemt, moet je niet ook nog eens hoeven nadenken over 'hoe dat recept nou precies weer zat.'

Mijn laatste ontdekking is een variatie op een recept van Bill Granger. Risotto uit de oven. Zijne is met kip en verse groene asperges. De mijne met grote garnalen en groene asperges uit pot. Kortom, niet alleen gedachtenloos in elkaar te zetten, maar met een beetje geluk ook nog eens gedachtenloos uit de voorraadkast/vriezer te trekken. Tenminste, bij ons thuis slingeren deze ingredienten meestal wel rond.

Wat minder gedachtenloos gaat het er aan toe als je blogt over eten. Foto's zijn altijd een welkome verrijking bij een blogpost maar als het over eten gaat....... dan zijn ze redelijk essentieel. En natuurlijk ben ik dat dus vergeten. Foto's te maken voordat de borden leegwaren. En die gingen leeg. Hoeveelheden die genoeg zouden moeten zijn voor 4 personen worden hier verslonden door mij en (met name) de Echtgenerd.

Op een heel klein restje na. Dat ik netjes, zoals mijn moeder er in mijn jeugd heeft ingestampt, in een bakje heb gedaan. Een restje, wat ik vandaag ga verorberen bij de lunch. Maar om daar nou een foto van te maken? Nee, ik vrees dat je dit recept gewoon moet uitproberen om het resultaat met eigen ogen te kunnen aanschouwen. Maar zoals gezegd, moeilijk is het niet.

Doordeweekse risotto

Ingredienten:

• 1 grote ui, fijngesneden
• 1 teen knoflook, fijngehakt
• olijfolie
• 250 gram risottorijst
• 750 warme bouillon (ik gebruik blokjes)
• +/- 1 theelepel geraspte citroenschil
• circa 500 gram grote garnalen, diepvries
• 1 potje groene asperges, in stukken gesneden
• +/- 35 gram Parmesaanse kaas, en om te serveren
• Zout en peper naar smaak

Verwarm de oven voor op 175 graden Celsius.

In een ovenvaste pan (met deksel), fruit de ui gedurende 5 minuten in de olijfolie tot hij glazig is. Voeg de knoflook toe en na circa 1 minuut de risottorijst. Goed door elkaar roeren zodat alle rijstkorrels een bedekt zijn met een laagje olie. Voeg de bouillon en de citroenschil toe en breng aan de kook.

Zet de pan (met deksel erop) in de oven. Roer na 15 minuten de garnalen en aspergeses er doorheen. Zet terug in de oven voor zo'n 4 minuten (of tot de garnalen gaar zijn). Roer de Parmesaanse kaas er door heen en breng op smaak met zout en peper.

Terwijl de pan in de oven staat heb jij ondertussen rustig de tijd om een salade in elkaar te draaien en de tafel te dekken. Voila! Een complete maaltijd in iets meer dan een half uur (hakken en snijden meegerekend).

** Bill Grangers originele variant is terug te vinden in zijn "Every Day" kookboek.

Muziekklas

Nu de vakantie voorbij is, zijn naast school ook alle andere activiteiten weer op gang aan het komen. Zo was er vandaag ook voor het eerst de muziekklas. En omdat het de eerste les was, mochten de ouders de laatste 10 minuten kijken. Best leuk om je kind daar zo bezig te zien.

Duidelijk op z'n gemak. Duidelijk zeer in z'n sas. Duidelijk de clown aan het uithangen. Iets wat hij, schreef de trotse moeder, met een behoorlijke dosis humor en een goed gevoel voor timing doet. Dat clownen, dan. Met de muziek komt het vast ook wel goed.

Maar het meest trots was ik op het aller-, allereind. De les was afgelopen en de juf vroeg of iedereen zijn instrument wilde opbergen. Dat deden alle kindjes zonder morren. Van de zes aanwezige kinderen deden drie er meer dan dat. Ongevraagd liepen die op de andere instrumenten af om die ook op te ruimen. En mijn kind? Jaja, dat was een van die drie!

Liever een goede buur....

De afgelopen periode heb ik, behalve een flinke dosis morele steun en wat prefab catering, weinig kunnen bijdragen aan de verbouwing. Sjouwen, slopen, al dat soort dingen staan op het 'niet doen'-lijstje in mijn leven met fibromyalgie. Maar nu we in de 'afrondende' fase zijn aanbeland, kan ik EINDELIJK ook mijn steentje bijdragen. Verven. Dat kan ik namelijk wel.

Maar schuren, dat kan ik dan weer niet. Een schuurpapiertje tussen mijn vingers geklemd houden en dan kracht zetten is iets wat bij mij meteen een piekbelasting oplevert. Schuurmachines? Nope, die staan ook in de 'niet door mij te gebruiken'-categorie. Nu lukt het me prima om een mixer een paar minuten door een beslagkom heen te halen, maar als ik een trillend, electronisch apparaat langer vasthoud dan dat heb ik weer dagen pijn in mijn armen. Dus een schuurmachine? Vergeet het maar. Frustrerend maar waar.

Vorig jaar hebben wij een nieuwe achtergevel laten plaatsen die nog steeds afgelakt moet worden. Tot dit weekend dan. Eigenlijk zou mijn boertje komen helpen maar die moest afzeggen. Hee, gratis kaartje voor Lowlands is een absoluut geldig excuus. Maar ervan te balen liep ik wel.
Tot Heleen. Heleen die ik alleen maar ken van het hondenveldje waar wij 's ochtends allebei onze hond uitlaten. Heleen, die daar stond en uitriep: “Ach, die pui schuren? Dat doe ik wel even voor je!”

Zo gezegd, zo gedaan. Vrijdagochtend stond Heleen met hond en kluskleren voor de deur. Zo'n 2 uur laten stapten wij op de fiets om gezellig samen de honden uit te laten. Heleens fietstassen gevuld met pruimen. Pui geschuurd en klaar om te verven.

En dat is dus wat ik dit weekend heb gedaan. Weliswaar in 2 delen, want anders is ook verven te zwaar, weliswaar zat ik vanavond uitgeput voor me uit te staren en weliswaar moet ik het rustig aandoen komende week. Maar wel weer een grote stap verder in het ons eigen maken van een onwijs leuk huis, in een ontzettend gezellige buurt met fantastische buurtgenoten.

Zeg het met.....

Natuurlijk, zal je altijd zien. Net als ik op het punt sta om het hondje uit te gaan laten, gaat het WEER regenen. Daar loop ik dan onder mijn parapluutje met een tegensputterende viervoeter aan de andere kant van de riem. Regen is ook zijn ding niet.

Als ik langs de bloemenkiosk loop, kies ik dan ook de meest kleurrijke bloemen die er tussen staan. Zo heb ik ook nog iets leuks overgehouden aan die troosteloze wandeling. Al vrees ik dat het hondje het daar niet helemaal mee eens is.

Tot in de pruimentijd!

Afgelopen weekend kwamen mijn vader en zijn gezin terug van vakantie. Mooi weer gehad, leuk geweest, lekker uitgerust, je kent het wel. Ze hadden nog wat pruimen meegenomen uit de tuin in Frankrijk. Of ik er ook wat van wilde hebben? Dan kwam hij ze even langsbrengen.
Toen ik 'ja' zei, was ik even iets vergeten. Iets niet onbelangrijks. Der Alte is meester in het maken van understatements. Wat pruimen waren er best een boel, beetje veel, eigenlijk toch wel.

Dus ga ik deze week pruimenjam maken, pruimenmuffins, pruimen-weet-ik-veel en ben ik begonnen met pruimencake. En dan maar gelijk twee, want heee, pruimen te over en in de oven ruimte genoeg. Na wat neuzen in kookboeken heb ik een recept van Bill Granger* omgebouwd en voor het lezersgemak ook maar vertaald. Hij gebruikt abrikozen, ik dus pruimen.

Verse pruimen en kaneelcake

140 gram zelfrijzend bakmeel

½ theelepel kaneel

50 gram basterdsuiker

1 ei, geklutst

3 eetlepels melk

1 theelepel vanille extract

85 gram ongezoute roomboter, gesmolten

350 gram verse pruimen, ontpit en gehalveerd

Topping
40 gram bloem

1 theelepel kaneel

35 gram basterdsuiker

35 gram ongezouten boter, gekoeld en in blokjes

Verwarm de oven voor op 180ºC. Vet een springvorm van 20cm in. Zeef het bakmeel en de kaneel in een grote kom en roer er de suiker doorheen. Maak een kommetje in het midden en giet daar de melk, ei, vanille en boter in. Meng alles met een houten lepel tot het een glad is. Giet het mengsel in de bakvorm. Verspreid de pruimen, met de gesneden kant naar boven over het mengsel en druk ze een beetje in het beslag.

Voor de topping: doe de bloem, kaneel en suiker in een kom. Knijp de boter hier met je vingers doorheen tot het kruimels geworden zijn. Verspreid de topping gelijkmatig over de pruimen.

Bak voor 35-40 minuten, of tot de cake lichtbruin is en je een prikker in het midden kunt prikken zonder dat er beslag aan blijft kleven.

Erg lekker lauwwarm of koud. Met ijs? Of room? Mjam, mjam, mjam....... En mocht iemand nog een lekker pruimenrecept weten? Ik houd me aanbevolen!

*Het originele B.G. recept heet 'fresh abricots and cinnamon cake' en komt uit 'Every Day'.

Warming up

“Succes met sporten!”: roept de Echtgenerd me na als ik 's ochtends de deur uitloop. Een paar uur later loop ik de sportschool binnen, pluk mijn schema uit de bak en neem plaats op het fietsgevaarte voor mijn warming up.
Om na de warming up meteen weer de zaal uit te lopen en richting huis te vertrekken. Vandaag kosten die 10 minuten fietsen me net zo veel energie als op een andere dag mijn hele routine van anderhalf uur.

't Is niet de eerste keer dat dit gebeurt en vaak ga ik wel door en maak ik mijn routine wel af. Waarna ik me dan thuis naar m'n bed sleep om me uren later weer te melden in het land der levenden.Waarom? Omdat sporten ervoor zorgt dat mijn fibromyalgie een beetje stabiel blijft en ik dus gemiddeld door de week meer kan doen. Sporten helpt, hoe veel energie het me af en toe ook kost.

Helaas is vandaags planning niet zo flexibel. Ik moet nog het hondje uitlaten. Het Kind heeft spullen nodig voor school en verder deze week heb ik niet de tijd om dit na school met hem te kopen. Ook met het avondeten kan ik geen bochten afsnijden vandaag. Mijn Moeoeoeder en Stiefpapa komen eten en nee, dat hoeft echt geen 3-gangendiner te worden, maar ik vind het wel zo leuk om dan aanspreekbaar te zijn in plaats van als een halve zombie aan tafel te zitten.

Al met al kan/wil ik het me vandaag niet veroorloven om 'Doef' te doen. Als ik wat later de Echtgenerd mail, krijg ik als antwoord: “Heeje, you went!!!” En dat is dan ook wel weer waar. Ik had ook helemaal niet kunnen gaan. Om daarmee die sportschooldrempel weer dat stukje hoger te maken.

Soms is 10 minuten sporten ook genoeg.

Fascinerend

Soms weet je het even niet meer. Dan rijzen dingen je boven je pet en weet je 1 ding zeker: je hebt hulp nodig. Je hebt alles wat je weet of kon beredeneren al uitgeprobeerd en bent hard op zoek naar nieuwe invalshoeken. Vorige week hadden Echtgenerd en ik zo'n moment.
De standaardreactie in Huize Lenavanka in zulke gevallen: we gaan op zoek naar een boek. Een boek wat ons meer uitleg kan geven. Of het nu gaat om wandelroutes waar de hond los mag lopen, omgaan met ADD, de scheikunde van het koken, breien, nerdspeak, wat dan ook. Wij kopen een boek. Dus nu ook, na enig neuzen op het interwebs werd een boek gevonden en besteld.

Zo kwam het dat een paar dagen later dat boek op onze eettafel lag. Het Kind vond het een interessant boek. Zo met een jongetje met spreektoeter op de voorkant en nieuwsgierig als hij is; waren de volgende vragen snel gesteld: “Wat is dat voor een boek? Is dat voor mij?”

Waarop de Echtgenerd hem uitlegde dat het voor niet hem maar voor ons was, omdat wij als grote mensen het af en toe best moeilijk vinden om met kinderen te praten. En dat we daarom dit boek besteld hebben, dat ons daar hopelijk bij kan helpen.

Daar was het Kind hevig van onder de indruk. “Doen jullie al die moeite voor mij? Kun je er een stukje uit voorlezen?” Zo gevraagd, zo gedaan. En het blijft fascinerend. Elke keer als het Kind het weer ziet liggen, loopt hij naar de Echtgenerd. “Ah toe, lees nog eens wat voor uit dat boek!”

Alleen daarom ben ik al blij dat we het hebben gekocht, nog voordat ik er ook maar een letter uit gelezen heb.Dat zijn de momenten waarop ik weet dat het wel goed zit, met die communicatie tussen de grote Mensen en het Kind.

Zo'n dag

't Regent, maar dat was iedereen vast allang opgevallen. Alleen, ik wist het al voor ik mijn ogen opendeed. Zeg maar in die fase tussen net niet en net wel wakker zijn Toen wist ik het al. Hoe dat komt? Omdat mijn hele lichaam gevoelig was, en niet op een prettige manier. Elk lichaamsdeel dat ik al tot bewegen kon verleiden, deed dat onder protest.

En dan weet ik, 't is weer zo'n dag. Zo'n dag waarop ik mijn planning het raam uit kan gooien en maar moet zien wat er uit m'n handen komt. Een dag waarin ik me van het ene 'moet-moment' naar het volgende sleep en waarin mijn hele lichaam niet alleen pijn doet (daar ben ik inmiddels wel aan gewend) maar zeurt. 't Is net een vervelend oud wijf, mijn lichaam, op zo'n dag. Alles is te veel, alles kost moeite en het kan niets, maar dan ook helemaal niets, hebben.

Koud en vochtig weer zorgen ervoor dat ik met dat oude wijf wakker wordt en maar weer moet zien wanneer ik haar kwijtraak. Soms al met een uurtje of wat maar net zo vaak duurt het dagen. Ook dat hangt af van het weer. Koud en vochtig weer equals oud wijf. BASTA.

Voor veel van mijn fibro-klachten heb ik inmiddels manieren gevonden om ermee om te gaan, ze te verminderen of in ieder geval te accepteren dat het nou eenmaal zo is. Maar al die manieren helpen niet uit op zo'n dag.

Want niets, niets, maar dan ook echt niets helpt tegen het weer.

Stout baasje

“Zeggeuh, Macho is... euh.... breed geworden.”

Tijdens het wandelen, een paar dagen geleden, kwam ik de moeder van een schoolvriendje van het Kind tegen. Verbaasd kijk ik naar mijn hond. Die inderdaad wat breder geworden is. Dat kan ik niet ontkennen. Ik leg uit dat door de verbouwing en een sneetje in zijn achterpoot hij de laatste tijd wat minder heeft bewogen. Dat verklaart dat en we gaan over op een volgend onderwerp.

Of niet? Want verbaasd ben ik wel. Zo weinig beweging kreeg hij nou ook weer niet en het is niet alsof we hem overvoeren met snoepjes en stukjes worst. Dus hoe zit dat?

Als hij vanochtend zijn ochtendknuffel komt halen en ik hem een aai geef, kijk ik verbaasd naar de collectie haar die achterblijft in mijn hand. Normaal heeft het hondje daar geen last van. Toch?

Maar, euh..... Mhh.....

Langzaam begint er iets te dagen. Want beweging is niet het enige wat er een beetje bij ingeschoten is, zo de laatste tijd, met die verbouwing.

Na een half uur vlijtige arbeid is het hondje een stuk minder breed. Stout, stout baasje!

Zichtwerk

We zitten nu in week 6 (!) van de verbouwing. Dat die verbouwing volgens de planning maar 3 weken zou duren.......... daar hebben we het niet over. Da's ook niet belangrijk. Wat wel belangrijk is, is dat we nu bezig zijn met het 'zichtwerk'. Bij alles wat er nu wordt aangepakt, zien we ook meteen resultaat. Niet dat het trekken van nieuwe leidingen niet belangrijk was, maar die zitten onder de vloer. Daar ZIE je dus helemaal niets van. Hetzelfde geldt voor de gladde muren. Die zitten verstopt onder tegels, dus..... zien? Ho maar.

Maar nu, nu wordt wordt langzaam duidelijk waarom we hier ook weer aan begonnen waren. De vloeren in de keuken en badkamer zijn onder het karton vandaan gekomen en maken me vrolijk elke keer als ik er over loop.In de keuken moet nog een en ander worden opgehangen en een aantal deurtjes ontbreken nog maar voor het eerst sinds weken heb ik weer eens echt gekookt. Niets hoogdravends, maar wel echt, met kruiden, die ik kon pakken uit de kruidenla. En met meerdere pannen op het fornuis. Het was zelfs zo lang geleden dat we dat gedaan hadden dat Echtgenerd en ik aan het einde van de avond blij stonden te kijken naar de afwas. Met pannen!

Stukje bij beetje wordt het huis weer een thuis en houdt het op een bouwput te zijn. De schoonmaakster is langsgeweest en het ruikt nu ook weer als een thuis. Niet naar boormachines en stof. In onze slaapkamer staat weliswaar nog steeds geen bed, maar het matras ligt er al wel. En het geel op de muren doet wat ik me erbij voorgesteld had: ondanks het gemis van ons bed word ik blij als ik mijn ogen opendoe.

Er is weer “zicht” aan het einde van de tunnel.

Net zo wisselvallig als het weer

“Ik haat je!!” Een woedend jongetje staat voor me met bliksemende ogen. “Ik wil je nooit meer zien. Ik loop weg en dan ga ik bij papa wonen!!!!!!!”
Al dit omdat hij doorkreeg dat ik het meende toen ik tegen hem zei dat hij zich moest gaan aankleden. “Waarom?”: had hij gevraagd.

“Nou, gewoon; omdat het hondje uit moet en jij meegaat.” Dat had ik dus beter niet kunnen zeggen. Stampend begint hij zich om te kleden en op het moment dat ik hem weerhoudt zijn pyama in mijn gezicht te smijten, barst de bom. “Je bent een slechte moeder. Je weet niet eens hoe je voor kinderen moet zorgen!” Ondertussen wurmt hij zich in zijn schoenen. Ik besluit hem maar te negeren en geef het hondje een bemoedigende aai. Die is allergisch voor geschreeuw en had zich in de gang teruggetrokken.

Onderweg naar de auto rent het hondje uitgelaten voor me uit. Die is blij om naar buiten te gaan. Met rare bokkensprongen wentelt hij om ons heen. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat op het onweergezichtje stiekem toch iets van een halve grimlach verschijnt. Bij het instappen mokt meneer nog wel even door. “Je bent een rotmoeder, hoor je me?”
In de auto babbelt hij al weer volop tegen het hondje. “Jij gaat lekker wandelen, hè. Lekker achter balletjes aan rennen. Toch? Machi, machi, machimo?” Ik word vakkundig genegeerd.

Nog geen 10 minuten later lopen we in het park. Alsof er niets aan de hand is wil meneer verstoppertje spelen. Even later gooien wij samen balletjes voor het hondje. Genieten we van de zon en het park, zien we babymeerkoetjes. Wil meneer weten wat eenden eten en of we dat thuis niet kunnen opzoeken. Wil hij ook foto's nemen. “Ach, toe?” Onderweg terug naar de auto krijg ik een hand en knuffelt meneer mijn arm. Hij is duidelijk allang vergeten wat er gebeurd is.

Helaas spoken zijn woorden nog steeds door mijn hoofd. Rationeel probeer ik mijzelf voor te houden dit niet persoonlijk op te vatten. Het is niet meer dan een uiting van zijn frustraties. En daar heeft hij er nogal wat van. Niet gek, als je bedenkt dat hij in zijn jonge leventje nogal wat veranderingen heeft doorleeft. Maar toch. Het doet pijn. Veel pijn, om dat soort uitspraken uit zijn mond te horen. Ik doe hard mijn best om een goede moeder te zijn. En daar hoort ook bij dat niet altijd alles mag of even leuk is. Soms zijn er ook dingen die moeten.

's Avonds als we bij het avondeten de dag met de Echtgenerd doornemen, kan ik het dan ook niet laten om ook over de ruzie te vertellen. En over hoe vervelend ik dat vond. Stilletjes zit meneer aan tafel. De boodschap is overgekomen. Tot de volgende keer dat alles hem te veel is en hij boos is, iets niet gaat zoals hij verwacht en hij zijn zin niet krijgt.....

En die volgende keer? Die liet niet lang op zich wachten. Bij het naar bed gaan was het weer raak. Want daar had hij natuurlijk ook geen zin in.

Teleurstelling

Blij kijk ik omhoog terwijl de Echtgenerd op de vensterbank balancerend de gordijnroede in onze nieuwe slaapkamer bevestigd.
Het grootste gedeelte van de rommel en gereedschap zijn uit de kamer verdwenen, de vloer is bijna helemaal gelegd. Er moeten weliswaar nog wat dingen in gebeuren maar als de gordijnen hangen zouden we vanavond EINDELIJK weer in een bed kunnen slapen. Voor het eerst in, ongelogen, 4 weken. Slapen in ons eigen bed, in onze eigen slaapkamer.

Helaas, het mocht niet zo zijn. De oogjes die we nodig hebben om de gordijnen aan op te hangen, passen niet in de roede. Daaaaaaaag gordijnen.

Daaaaaaaag slapen in ons eigen bed.

Maar morgen. Oh, geloof me, morgen! Dan slapen we er echt!

Good Boy Laddie!

Een van de eerste dingen die ik deed nadat ik de diagnose fibromyalgie had gekregen was: het aanschaffen van een hond. En niet zo maar een hond, een kruising Border Collie. Of te wel, een hond die flink wat beweging nodig heeft. “Huh?” hoor ik sommige lezers denken. “Is dat wel verstandig, met die vermoeidheidsklachten?”Ja, echt wel. Waarom? Omdat beweging voorkomt dat de klachten erger worden. Hierbij moet ik serieus rekening houden met mijn grenzen die per dag hemelsbreed kunnen verschillen maar door dagelijks te bewegen houd ik mijn conditie op peil. En dat helpt.

In die tijd (inmiddels weet ik beter) was de gedachte aan een sportschool iets wat mij deed gruwelen. Echt, serieus, de rillingen liepen over mijn rug. Maar tijdens mijn eerste huwelijk hadden wij 2 honden. Waar ik zo'n paar uur per dag mee op sjouw was. In die tijd had ik relatief weinig pijnklachten. Dus toen ik hoorde dat ik meer moest gaan bewegen, was mijn eerste gedachte: een hond.
Ook als ik pijn heb of moe ben, of het slecht weer is (wat vaak samengaat) moet ik eropuit. Want het hondje heeft toch echt zo'n anderhalf uur beweging per dag nodig om gelukkig te blijven. En doordat ik dat arme dier niet kan laten lijden, ga ik ook echt en beweeg ik dus ook als ik eigenlijk liever als een plumpudding op de bank zou willen blijven hangen. De eerste 10 minuten strompelend maar hoe langer ik loop, hoe soepeler het gaat. Vaak kom ik met meer energie thuis dan waarmee ik de deur uitging.
Een tijdje terug ben ik aan een gehoorzaamheidscursus begonnen. Niet omdat het hondje zo slecht luistert. Integendeel! Maar om hem bezig te houden. Want alleen wandelen is niet genoeg voor deze meneer. Veel mensen met Border Collies doen aan een behendigheidssport maar dan moet je zelf ook mee rennend. En rennen? Nee, dat staat echt op het lijstje “no, can't do.”
Dus een gehoorzaamheidscursus. Het duurde even voor hij de bedoeling doorhad, maar toen het kwartje eenmaal gevallen was ging hij als een speer. Vol enthousiasme doet hij alles voor een beloning. Met glimmende ogen, schuingehouden koppetje en enthousiast wapperende staart.
Hij doet het zelfs zo goed dat wij sinds vandaag, na 3 weken geleden al een groep omhoog gegaan te zijn, niet 1 maar 2 groepen omhoog zijn gezet. Hoezo, braafste hondje van de klas?

Hartige Taart met Tomaat, Mozarella en Basilicum

Als je keuken er zo uitziet, dan is koken een uitdaging. Afhalen/bestellen wordt als het langer dan een paar dagen duurt een kostbaar geintje. Magnetrons vind ik ondingen en heb ik toen ik geen spenen en flessen meer hoefde te steriliseren subiet verbannen. Dus leefden wij de afgelopen tijd op AH ovenmaaltijden. Die voor kant-en-klaar maaltijden best aardig waren. Waarbij je er rekening mee moet houden dat kant-en-klaar in mijn woordenboek valt in de categorie scheldwoorden.

Dus hoog tijd voor iets wat meer ambachtelijks tijdens het avondeten. Omdat het werkblad nog niet gebruikt mag worden, doet de bovenkant van mijn fornuis dienst als aanrecht. Niet handig als je ook pannen op het gas wilt hebben.

Wat te doen? Ineens schoot me een hartige taartrecept met feta te binnen dat ik ooit eens bedacht omdat ik geen zin had om in een warme pan te roeren en waarbij ik allerlei dingen rauw in de taartvorm had geploinkt.

Simpel maar effectief, zeg maar. En lekker. Veel lekkerder dan een kant-en-klaar maaltijd.

Omdat de mozarellaballetjes toch echt opmoesten en ik geen zin had om in dozen te zoeken naar het potje zwarte olijven, waarvan ik toch echt zeker weet dat ik het in huis moet hebben, is dit wat ik uiteindelijk heb gebrouwen:

Hartige taart met cherry tomaatjes en mozarella

• 6 plakjes bladerdeeg
• olijfolie of roomboter
• 250 gram cherry tomaatjes
• 1 pakje mozarella balletjes
• 1 bos basilicumblaadjes
• 3 lenteuitjes
• 4 eieren
• 70 ml melk
• peper (en zout)
• +/- 100 gram Parmesaanse kaas

Verwarm de oven voor op 200ºC. Laat het bladerdeeg ontdooien. Vet een taartvorm in. Ik gebruik normaal altijd olijfolie maar omdat die nog ergens in een doos verstopt zat, werd het deze keer roomboter.

Halveer de cherry tomaatjes. Hak de basilicumblaadjes grof in reepjes. Snijd de lenteuitjes in fijne ringetjes.

In een kom; kluts de eieren met de melk en wat peper (en zout). Ik kon ook het zout niet vinden en heb het weggelaten. De Parmesaanse kaas is zout genoeg dus missen deden we het niet.

Overlap de taartvorm met het bladerdeeg. Ik neem nooit de moeite om het eerst als een lap uit te rollen maar knip en plak de stukken in de vorm en druk de naden stevig aan.

Verspreid eerst de lenteuitjes en basilicumblaadjes over de bodem Voeg daarna de cherry tomaatjes en de mozarella bolletjes toe. Verspreid het eiermengsel over de vulling en strooi als laatste de Parmesaanse kaas over de taart.

Circa 40 minuten in de oven.

't Gaat maar door

Verbouwen.... zucht..... Zat ik een week of wat geleden nog optimistisch ineengedoken in de badkuip, ben ik het nu spuugzat.
Toen de badkuip verdween, mochten we douchen bij de Bovenbuurman. Dank, oh dank, oh buurman. Schoon zijn is zo ontzettend fijn. Toen ook de keuken verdween en we alleen nog een waterslang en wc hadden? Toen? Toen ben ik gevlucht. Zoals elk meisje dan doet; in momenten van hulpeloosheid, ga je naar je Moeoeoeder.

Waar de dag erna ik een heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel verdrietig jongetje in mijn armen kon sluiten. Heel verdrietig omdat hij weg moest uit Frankrijk. Frankrijk waar alles fantastisch is en hij heerlijk dagen, weken, in de rivier heeft gespeeld. Dus tranen met tuiten huilend kwam hij aan. Da's best moeilijk, zo'n verdrietig kind terwijl jij dolblij bent hem weer te zien.

Maar gelukkig waren we in ieder geval in een schoon en opgeruimd huis, waar hij even lekker tot rust kon komen.

Ondertussen kluste de Echtgenerd hard, heel hard, verder. Om te zorgen dat wij snel weer naar huis konden. Met hulp van diezelfde buurman. En met hulp van de Stiefpapa, die niet alleen thuis met een invasie zat maar ook nog eens in de auto stapte om te gaan helpen. Dank, oh dank, oh stiefpapa.

Lange dagen maakte de Echtgenerd. Heel lange dagen. Waarin hij megagrote gaten in de badkamermuren moest volstoppen. Schimmel onder het bad wegruimde. De loden waterleidingen hielp vervangen voor een gezondere variant. Waarin tegels vernieuwd werden, net als de gasleiding. De cv werd verplaatst en er flink werd geverfd en gekit.

En na een volle week logeren stapten Kind, hond en ik weer in de auto naar huis. Waar het toch vast wel weer bewoonbaar zou zijn. Toch? Niet dus. Waar we een hele grote puinzooi aantroffen met daartussenin een Echtgenerd die dapper weerstand hield en doorzette.

Waar nog steeds geen douche was en geen keuken. Waar nog steeds het matras in de woonkamer ligt omdat de nieuwe slaapkamer vol staat met nog te plaatsten kastjes en gereedschap. Maar waaruit ik niet gillend ben weggerend.

Inmiddels is de douche er, met hulp van de Bovenbuurman, dank, oh dank, oh buurman. In de badkamer ligt sinds vandaag ook weer een vloer, dank, oh dank, oh stiefpapa. In de keuken begint het er weer beter uit te zien. De apparaten staan weer op hun plek, op een nieuwe vloer – dank, oh stiefpapa, en zijn aangesloten. Er staan kastjes tegen de muur en terwijl ik dit schrijf is de Echtgenerd druk bezig met het keukenblad.

We zijn nog lang niet klaar. Maar gelukkig is het huis wel weer een beetje opgeruimder en een beetje schoner, dank, oh dank, oh moeoeoeder. En langzaam maar beetje komt het vast wel eens klaar.

En het Kind? Die is inmiddels weer geacclimatiseerd en mist Frankrijk nog maar een klein beetje. Hem deert de rotzooi niet en slapen in de woonkamer is helemaal fantastisch.