De eerste week

Calvin is not amused

En dan is er weer een week voorbij. Een hele week!!!! Waarin ik mezelf heb weten beheersen en niet elke dag een stukje gepost heb. Een week waarin ik hele positieve reacties heb gekregen en die zijn hartverwarmend.
Ik heb weer een blog. Tralalalala. Een blog waarop inmiddels iedereen weer kan reageren (standaardinstellingen..... zucht...). Een blog met een kopfoto op maat (dat was weer even puzzelen) en met een stukje over mij. Een blog, een blog, een blog. Hiephoi!
Kortom, het was een week waarin ik weer even op een klein roze bloggerswolkje zat. Zo'n week. Een leuke week.

Wat maar goed is ook want in de grote, boze werkelijkheid is het op het moment een grote puinzooi. Overal staan dozen, overal ligt troep en opruimen heeft verdomd weinig zin. De katten zitten verbolgen opgesloten in de woonkamer, want er lopen allemaal vreemde mannen het huis in en uit. Het hondje volgt me bij elke stap die ik zet, want..... er lopen vreemde mannen door het huis.
De schilders zijn druk bezig aan de achterkant, de cv monteur met de wc en tussen de bedrijven door komt er zo ook nog iemand om de oven te repareren.
Zaterdag komen ze ook nog muren slopen en ik heb geen idee waar we in de tussentijd ons bed kwijt moeten.

Maar ondertussen razen de radertjes in mijn hoofd. Waar zal ik over posten? Een recept? Iets wat ik ga bakken als de oven het weer doet? Mmhh.. kan.... Mijn fashonita-observaties van op het station? Ook leuk...... Grappige interacties tussen de schilders en de cv monteur? Geloof me..... bouwies zijn best vermakkelijk. Gooi er een paar bakken koffie in en gaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaan met die banaan. Of? Of Of?

Of toch iets heel anders.

Ik weet het nog niet. Maar kan niet wachten tot ik het geschreven heb.

To work or not to work

Nu ik de stap om weer te bloggen genomen heb, heeft mijn zelfvertrouwen weer een boost gekregen. Dus redelijk optimistisch liep ik afgelopen zaterdag de workshop: “Solliciteren en werken” in tijdens de manifestatie van Reuma Together.

Een op zich niet oninteressante workshop bedoeld om met name jongeren met een chronische aandoening te helpen aan werk. Er blijken ook best veel organisaties actief te zijn op dit gebied. Iets wat ik eigenlijk niet wist. En ik kreeg eventjes weer een beetje meer hoop. Zou het dan toch mogelijk zijn? Weer een baan en dus een eigen inkomen?

Maar verder in het verhaal werd steeds duidelijker dat om die baan te krijgen je wel in het hokje van de betreffende helpende instantie moet passen. Yep, da's in mijn geval een uitdaging. En dat je nog steeds die opleiding nodig hebt. Iets wat mij – mede door mijn fibromyalgie – nooit gelukt is om af te maken. Ook werd duidelijk dat – niet onterecht – je een werkgever wel enige voorspelbaarheid moet geven als het gaat om je inzetbaarheid.

Dat laatste is voor mij een probleem. Niet alleen heb ik een uitdaging met mijn fysieke energie. Ook op mentaal gebied gaat het daar nog wel eens mis. Op goede dagen functioneer ik zo op 80% van mijn kunnen maar op slechte dagen hang ik zo rond de 40%. Dan heb ik het gevoel alsof er een muur rond mijn hoofd staat en ben ik alleen in staat me bezig te houden met simpele dingen. Laat staan met iets creatiefs of uitdagends.

Hoe daar mee om te gaan? Tja, volgens een van de dames die de workshop gaf moest ik op zoek naar werk op het niveau van mijn slechte dagen. Dan kon ik redelijk zeker zijn dat ik het zou vol kunnen houden. De rest van de workshop is aan mij voorbij gegaan. Met tranen rollend over mijn wangen worstelde ik om in ieder geval nog een sprankje hoop binnen te houden. 'Poef' met die woorden vervloog dat beetje meer hoop dat ik net had gekregen.

Want werken op het niveau van mijn slechte dagen is nu net het werk waar ik zo ontzettend ongelukkig van werd. Wat bepaald niet bijdroeg aan mijn gevoel voor eigenwaarde maar me het gevoel gaf dat ik een robotje was. Het werk waarvan mijn man me smeekte om ermee te stoppen omdat ik chagrijnig thuiskwam en niet te genieten was.

Was dit onverwacht om te horen? Nee, niet helemaal. Maar werken is altijd belangrijk voor mij geweest. Je komt daardoor met mensen in aanraking die je niet in je eigen kringetje tegenkomt. Dat stimuleert mij enorm. En oh boy, dat eigen inkomen. Iets wat ik bijna mijn hele volwassen leventje heb gehad. Iets wat ontzettend moeilijk was om op te geven. Iets wat ergens diep in mij nog steeds onlosmakelijk verbonden is met zelfstandigheid en 'wie ik hoor te zijn.' Horen dat dat voorlopig niet binnen handbereik ligt, doet ontzettend veel pijn.

Dus nu heb ik een nieuwe uitdaging: op zoek naar 'iets' waar ik blij van word, energie van krijg en wat ik kan gebruiken om zelf geld mee te verdienen. Wat dat 'iets' moet gaan worden? Geen idee. Hoe ik dat voor elkaar ga krijgen? Geen idee. Maar gelukkig heb ik 1 ding wel in overvloed: tijd.

Nieuw! Nieuw! Nieuw! Nu op Blogspot: Lenavanka

Een paar jaar geleden -  in een stadje niet zo ver van hier - had ik een blog. Maar het (bijna) dagelijks posten en over en weer reageren op andere blogs werd me allemaal te veel. En je doet iets goed of je doet het niet; da's mijn motto.

Maar het blogvirus is hardnekkig en ik betrapte me er steeds vaker op bloggen te missen. Dus struinde ik allerlei blogs af en tja.... bezocht ik ook weer het mijne. Een blog waarop best leuke stukjes staan - al zeg ik het zelf. Dus waarom niet weer de draad opgepakt, denkt de lezer misschien?

Omdat sinds dat blog er heeeeeeeel veel veranderd is - echt heel veel. Dus daarom nu Lenavanka op Blogspot. De komende weken ga ik bezig om dit stukje internet echt tot het mijne te maken. Ik ga lekker rommelen met layout en dat soort dingen. Want wees eerlijk; zoals het nu is, is het simpel, effectief maar ook wel een beetje saai.

Ik heb het goede voornemen om minimaal 2 x per week een stukje te posten en zo af en toe ook bij anderen een reactie achter te laten.Waarom niet meer? Ik heb fibromyalgie (weet ik nu dus, toen nog niet) en dat betekent dat ik een beperkte dosis energie heb om te verdelen. En jammer genoeg vreten de dagelijkse beslommeringen al een heleboel van die beperkte dosis op.

Wat te verwachten? Hersenspinsels, recepten, mijn leven met fibromyalgie, het kind, de man, de huisdieren en een incidenteel gedicht, wellicht. Een huis-tuin-keuken blog dus. Niks mis mee, toch?

Nieuwsgierig? Neus eens rond op mijn oude blog en kom binnenkort weer eens kijken.

Marleen